Η Λόλα Γιαννοπούλου κυκλοφόρησε την πρώτη δισκογραφική εργασία της «Έξι Αυτοτελείς Ιστορίες», ένα πολύ ενδιαφέρον, πολυσυλλεκτικό EP, στο οποίο υπογράφει τη μουσική και τους στίχους των έξι τραγουδιών του εκτός από το να τα ερμηνεύει. Jazz, Soul, Rock και λαϊκά παντρεύτηκαν όλα μαζί μέσα της και συντέλεσαν στον καλλιτέχνη που έχει διαμορφωθεί σήμερα.

 

Πού μεγάλωσες; Πώς ήσουν σαν παιδί;
Γεννήθηκα στο Βέλγιο από Έλληνες γονείς και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου ήρθαμε λόγω της δουλειάς του πατέρα μου. Εδώ πέρασα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, όπως επίσης και στην Θεσσαλονίκη ,όπου πήγαινα πολύ συχνά, γιατί από εκεί κατάγεται η μητέρα μου και ζούσαν οι παππούδες και οι συγγενείς μου, οπότε οι δεσμοί ήταν ιδιαίτερα ισχυροί.

Γενικά ανήσυχο πνεύμα θα με χαρακτήριζα ,χωρίς να το πολυδείχνω όμως, αρκετά ονειροπόλο και πολύ αφοσιωμένο στην μουσική. Τραγουδούσα πολύ, έπαιζα συνέχεια πιάνο, μου άρεσαν πολύ οι παρέες των μεγαλύτερων και οι κουβέντες με τους παππούδες μου. Πολύ γέλιο γενικά θα έλεγα ότι υπήρχε στην ζωή μου. Όχι επειδή ήταν όλα ρόδινα, αλλά επειδή αυτή ήταν η προσέγγιση γενικά.

Χιούμορ και αισιοδοξία ή black humor ,όπως θες πες το. Πάντως ναι υπήρχε και υπάρχει πολύ από αυτό. Βόλτες, παρέες και μία δίψα για περιπέτεια γενικά. Διάβαζα αρκετά και ψαχνόμουν με οποιαδήποτε πληροφορία περνούσε στο διάβα μου. Γενικά με απασχολούσε πολύ η προσωπική ενασχόληση με την γνώση και κυρίως η καλλιέργεια σε ένα ευρύ φάσμα.

 

Με τι δισκοθήκη μεγάλωσες;
H μουσική υπήρχε πάντα στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Μεγάλη δισκοθήκη και μεγάλη αγάπη στο σπίτι για την μουσική και τις τέχνες γενικότερα. Jazz, Soul, Blues, Ορχηστρική μουσική, Soundtrack, Rock, κλασσική μουσική, παραδοσιακά τραγούδια που μου έλεγαν οι γιαγιάδες μου, λαϊκή μουσική και πολλά ακόμη.

Ήμουν τυχερή σε αυτό το κομμάτι και πιστεύω ότι ακριβώς επειδή έχω επηρεαστεί από όλα αυτά τα είδη, τα εκτιμώ και τα μελετάω με πάρα πολύ σεβασμό και αγάπη και ενδιαφέρον ουσιαστικό και προσπαθώ να τα εμπερικλείω και στην δουλειά μου, είτε συνθετικά, είτε ερμηνευτικά, είτε στην διδασκαλία, είτε στα live που κάνουμε με τους συνεργάτες μου. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το καταλάβουμε όλοι οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με την μουσική ή και οποιαδήποτε τέχνη. Το θέμα για μένα είναι η ευρύτερη παιδεία στο αντικείμενο και μη.

 

Ποιον καλλιτέχνη του τώρα θαυμάζεις και γιατί;
Εκτιμώ οποιονδήποτε καλλιτέχνη εξελίσσεται , προχωράει και δουλεύει πραγματικά και ουσιαστικά. Εκτιμώ και θαυμάζω τους καλλιτέχνες, που δεν βασίζονται μόνο στην εικόνα και στο στυλιστικό κομμάτι αλλά προσπαθούν να γράψουν νέα πράγματα, να ερμηνεύσουν πραγματικά και όχι υποδυόμενοι κάποιον δήθεν ρόλο (θέλει δουλειά αυτό, δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται) που δεν πορεύονται με κάποια συνταγή επιτυχίας αλλά ρισκάρουν και ψάχνονται και είναι ειλικρινείς με αυτό που κάνουν και με τον εαυτό τους και με τον ακροατή.

 

Τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει αληθινά χαρούμενη;
Η φύση, οι άνθρωποι που αγαπώ, η καλή παρέα, η μουσική, το καλό φαγητό, φίλοι, οικογένεια, σύντροφος, οι μαθητές μου, η περιπέτεια γενικά, η αίσθηση ελευθερίας.

 

Για μένα η τέχνη πρέπει να μιλάει για όλα. Είναι απαραίτητο. Είναι το μόνο μέσο που έχει ο άνθρωπος να εκφράσει τους προβληματισμούς, την αγωνία, τα συναισθήματά του, την ιδεολογία του.

 

Πως είναι οι ώρες πριν ένα live;
Πάντα αγωνιώδεις (χαχχαα). Έχω πάντα μία φοβερή αγωνία την ημέρα του live . Είναι περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι πραγματικά , έχω κάνει τόσα live στην ζωή μου (χαχα). Κι όμως η αγωνία του να πάει καλά ένα live, του να διαχειριστεί κανείς την έκθεση, να κουβαλήσει, να κάνει τσεκ ήχου, να συγκεντρωθεί αλλά και αυτή η άτιμη αναμονή, από τη ώρα που τελειώνει το τσεκ, μέχρι την ώρα που αρχίζει το live … Όλα αυτά βέβαια, έχουν την γοητεία τους, γιατί πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας ενθουσιασμός μικρού παιδιού, για μία ακόμη περιπέτεια αλλά και ένα αίσθημα ευθύνης τόσο για την ίδια την δουλειά (με την ευρύτερη έννοια του όρου ) όσο και για τον ακροατή.

 

Οι σχέσεις είναι αυτό που σου αρέσει να μιλάς στα τραγούδια;
Όχι απαραίτητα. Μου αρέσει να μιλάω για όλα και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω και στις επόμενες δουλειές μου. Για μένα η τέχνη πρέπει να μιλάει για όλα. Είναι απαραίτητο. Είναι το μόνο μέσο που έχει ο άνθρωπος να εκφράσει τους προβληματισμούς, την αγωνία, τα συναισθήματά του, την ιδεολογία του, την χαρά του και γενικότερα την ύπαρξή του και αυτό να μείνει αναλλοίωτο στον χρόνο. Για αυτό θεωρώ την τέχνη τόσο απαραίτητο συστατικό στην ανθρώπινη ύπαρξη και καθημερινότητα.

 

Γιατί έχουμε τόσες διασκευές; Μοιάζει σαν να μην υπάρχει έμπνευση να γραφτούν νέα τραγούδια;
Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Δυστυχώς και λυπάμαι που θα το πω αυτό, αλλά ίσως σε αυτό να έχουν παίξει ρόλο και οι Playlists των ραδιοφώνων. Οι καλλιτέχνες, ενδεχομένως πέφτουμε στην παγίδα του να κάνουμε κάτι που θα είναι κοινώς αποδεκτό και δεν θα έχει το ρίσκο της εξ’ αρχής δημιουργίας, ώστε να “εξασφαλισθεί” η αποδοχή του ραδιοφώνου.

Δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση την αξία της διασκευής , ίσα ίσα, που το θεωρώ πάρα πολύ ενδιαφέρον μουσικά και το ίδιο κάνουμε και εμείς με το σχήμα “Improvisation a la Grecque”, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα έπρεπε για μένα να χαρακτηρίζει την ολοκληρωτική καλλιτεχνική υπόσταση κάποιου. Ναι στην διασκευή αλλά ναι και στην δημιουργικότητα και στο πρωτότυπο υλικό.

 

Τι σε κινητοποιεί καλλιτεχνικά; Τα σκοτεινά ή τα φωτεινά σου κομμάτια;
Όλα τα κομμάτια. Για μένα η μουσική υπάρχει στα πάντα, ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τα πράγματα γύρω μου. Είναι τρόπος ζωής για μένα. Όλη μου η καθημερινότητα κατακλύζεται από μουσική. Καλλιτεχνικά με κινητοποιεί οτιδήποτε κοινωνικό, οι άνθρωποι που θαυμάζω καλλιτεχνικά, κάτι νέο που θα ακούσω, κάτι που θα μελετήσω, ένας ωραίος στίχος, καλοί συμπαίκτες και συνεργάτες, μια δύσκολη στιγμή, μία όμορφη στιγμή, ο έρωτας αναμφίβολα , τα πάντα πραγματικά κι ας ακούγεται πλεονασμός.

 

Έχεις υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη;
Ξεκάθαρα ! Ευχή και κατάρα ! (χχαχαχα)

 

Το καλοκαίρι θα σε βρει…
Το καλοκαίρι με βρίσκει στην Αθήνα προς το παρόν και ίσως κάποια διήμερα σε όμορφα μέρη κοντά στην Αθήνα και 31 Αυγούστου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στην “Συναυλία των 11” με αξιόλογους νέους καλλιτέχνες, όπως η Κατερίνα Ζευγαρά , η Λαμπρινή Καρακώστα , ο Δημήτρης Μπάκουλης , η Κωνσταντίνα Πάλλα, ο Βασίλης Πασλίδης, ο Βασίλης Πετρίδης και οι Γκαϊλέ , ο Βασίλης Ράλλης, ο Άγγελος Φάμελος, η Νεφέλη Φασούλη, η Άννα Ψυχογιού και με καλεσμένους τους Λεωνίδα Μπαλάφα, Κος Κ και Πένυ Μπαλτατζή. Την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο αγαπητός Γιάννης Δίσκος και στον ρόλο του παρουσιαστή θα είναι ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος.

 

Εάν μετέφραζες το καλοκαίρι σε γεύση ποια θα ήταν αυτή;
Καρπούζι , χταποδάκι και κρύα μπύρα!

 

Μίλησε μας για τις «6 αυτοτελείς ιστορίες». Ουσιαστικά κάθε τραγούδι αποτελεί και μια αυτοτελή ιστορία, σωστά;
Όπως έχω ξαναπεί αυτό το άλμπουμ προέκυψε από μια προσωπική ανάγκη για μία ειλικρινή καταγραφή μουσικών ιδεών, ειδών και υφών, με τα οποία έχω ασχοληθεί -κάθε τραγούδι έχει την δική του διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος, σαν μία ταινία μικρού μήκους, ακριβώς σαν αυτοτελής ιστορία -αλλά και μέσα από την ανάγκη να συμπράξω με ανθρώπους που εκτιμώ, θαυμάζω και αγαπώ.

Σε αυτόν τον δίσκο είχα πραγματικά την τύχη, να συμμετάσχουν άνθρωποι που ήρθαν με μεγάλη χαρά να παίξουν, να γράψουν, να ενορχηστρώσουν, να ηχογραφήσουν και είναι κυρίως αυτό που με κάνει και νιώθω ευγνώμων.

Υπάρχει έτσι και ένα περίεργο παιχνίδι αριθμών σε αυτές τις 6 αυτοτελείς ιστορίες . Είμαστε 4 συνθέτες(στιχουργοί), 4 στιχουργοί, 5 ενορχηστρωτές, 4 ηχολήπτες, 4 master editors, 16 μουσικοί, 2 guest συμμετοχές, ένας φωτογράφος και μία γραφίστρια και 2 συνεργάτες στην επικοινωνία και την προώθηση. Μακάρι να μπορούσα να αναφέρω ονομαστικά όλους τους συντελεστές γιατί πραγματικά το αξίζουν. Όλοι οι συντελεστές βέβαια αναφέρονται κάτω από κάθε τραγούδι, στις ψηφιακές πλατφόρμες. Αναζητήστε τους γιατί χωρίς αυτούς, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο!