Ο Γιώργος Παπαπάυλου, πιστεύει ότι μόνο με σκληρή δουλειά και πίστη στον εαυτό του, ένας ηθοποιός μπορεί να προχωρήσει και να πετυχει. Έχει συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες & ηθοποιούς, έχει πάρει μέρος σε μεγάλες παραστάσεις αλλά παραμένει να βάζει στόχους.

Φέτος τον είδαμε να παίζει στο «Καγκουρώ» του Β.Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά,  ενώ έπαιζε  και στο «Δαμάζοντας τα κύματα» σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Τώρα ετοιμάζεται για το ”Post Inferno-Προς Δαμασκόν” του Αυγούστου Στριντμπεργκ σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη που θα παιχτεί (σε πανελλήνια πρώτη) στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών 11 με 22 Μαίου ενώ το καλοκαίρι θα βρίσκεται ως Αίμονας στην  ”Αντιγόνη” του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη που θα περιοδεύσει στην Ελλάδα.

 

 

Είμαστε σε εποχή οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Ποια είναι η θέση του πολιτισμού στη παρούσα φάση; 
Δεν είναι φαινόμενο μόνο των ημερών μας. Ο πολιτισμός ήταν πάντα η διέξοδος. Μέσα από εκεί μόνο μπορεί να αναζητηθεί η αλήθεια, να εξεταστούν οι δυνατότητες μιας κοινωνίας και να επαναπροσδιοριστεί η νέα πορεία προόδου.

 

 

Εκτιμάς ότι το ελληνικό κοινό είναι έτοιμο να δεχτεί θεατρικά άλματα και σκηνοθέτες με τόλμη; 
Οι περισσότεροι εκτιμούμε ότι ένα κοινό, όπως το ελληνικό, έχει πεπερασμένα όρια καλλιτεχνικής διεύρυνσης. Ίσως κάποτε το πίστευα και εγώ προσπαθώντας δειλά νέα πράγματα. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Η εμπειρία μου έχει δείξει ότι οι έλληνες μπορούν να δώσουν ευκαιρίες και αυτό εκπλήσσει ευχάριστα.

Είναι η εποχή μας μια ενδιαφέρουσα εποχή για να εμπνεύσει δημιουργούς και καλλιτέχνες; 
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα ερεθίσματα πλέον είναι τόσο πολλά που το υλικό προς καλλιτεχνική επεξεργασία είναι αστείρευτο. Πραγματικά μέσα σε τέτοιες συνθήκες, εκτιμώ ότι μπορεί να αναβιώσει το «κλασσικό» ως οδηγός, αλλά παράλληλα μπορεί να δημιουργηθεί και η νέα μαγιά για νέες τάσεις και ρεύματα

 

 

Σε μια χώρα που εκτιμά και αποφασίζει με πολύ παρορμητισμό και συναισθήματα, μήπως είναι καιρός να υπερισχύσει ο ορθολογισμός; 
Το συναίσθημα είναι γνώρισμα των ελλήνων. Πάντα ερμήνευαν έτσι την αλήθεια γύρω τους και πάντα έτσι πορεύονταν. Μεγαλουργούσαν για αυτό και έτρωγαν παράλληλα τα μούτρα τους. Μπορώ μόνο να πω ότι ίσως η ίδια οι πραγματικότητα απαιτεί περισσότερο ορθολογισμό ο οποίος μπορεί, αποκλειστικά, να οδηγήσει στην επίλυση των τεχνικών θεμάτων της κρίσης. Το συναίσθημα μπορεί να περιμένει.

 

“Θα έκανα οποιαδήποτε άλλη δουλειά αν χρειαζόταν! Έχω δουλέψει μπαρ, όταν έπρεπε κάποια στιγμή να πω όχι σε κάποια πρόταση. Το θέατρο δεν είναι η ζωή μου, είναι και το θέατρο μέσα σ αυτήν!”

 

Σε λίγο καιρό,  μεταβαίνεις “Προς τη Δαμασκό” στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Αποτελεί για σένα αχαρτογράφητη γη; 
Είναι ένα στοίχημα για όλους μας. Το έργο είναι καινοτόμο και άγνωστο στο κοινό. Η σκηνή της Στέγης απαιτητική. Οι προκλήσεις πολλές, ελπίζω το αποτέλεσμα να ανταμείψει όλους μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δρόμος προς τη Δαμασκό είναι μια άλλη Ιθάκη που όλοι αγναντεύουμε αλλά πολλές φορές αδυνατούμε να φτάσουμε.

 

 

photo by LeonidasVassilopoulos