Είχα την τύχη να βρεθώ στην τελικά πρόβα του “Χειρόγραφου” και να παρακολουθήσω μια υπέροχη, καθηλωτική παράσταση που σε φέρνει αντιμέτωπη με κάθε λογής συναίσθημα που μπορείς να φανταστείς. Κάπου εκεί, με μια γλυκιά ηρεμία και μια αίσθηση ασφάλειας που σου χάριζε, είδα να περιπλανιέται στον χώρο ξυπόλητος παρέα με τα χαρτιά του, ο Γιώργος Νανούρης, που κρύβεται πίσω από την αναμφισβήτητα θεατρική παράσταση “έκπληξη” της Χάρις Αλεξίου.

 

Ηθοποιός-σκηνοθέτης.
Ποιο ρόλο απολαμβάνετε περισσότερο και τι κερδίζετε από αυτές τις 2 ιδιότητες;
Είναι δυο διαφορετικές λειτουργίες που έχουν όμως πολλά κοινά. Η μια ιδιότητα βοηθάει και συμπληρώνει την άλλη. Επειδή είμαι και ηθοποιός μπορώ να καταλάβω πολύ καλά την ψυχολογία, τις ανάγκες, την ανασφάλεια του ερμηνευτή όταν σκηνοθετώ και να τον κατευθύνω και να τον βοηθήσω γνωρίζοντας τι χρειάζεται και πως πρέπει να του συμπεριφερθώ ώστε να πάρω από αυτόν ότι καλύτερο έχει μέσα του. Συμπεριφέρομαι δηλαδή όπως θα ήθελα να μου συμπεριφερθεί και εμένα ένας σκηνοθέτης όταν είμαι ηθοποιός σε μια παράσταση. Δουλεύω πολύ καιρό και πολύ προσωπικά με τους ηθοποιούς, το λόγο, τον τρόπο, τη δραματουργία, τις κινήσεις, τις εκφράσεις, τα πάντα ώστε να νιώθει προστατευμένος και ασφαλής.

Ποια παράσταση σας ξεχωρίζετε και γιατί; (είτε που έχετε πάρει μέρος είτε που έχετε σκηνοθετήσει).
Έχω αγαπήσει όλες τις δουλειές μου και τους συνεργάτες μου. Μοιραία όμως θα πω την Κατερίνα μιας και κυριολεκτικά μου άλλαξε τη ζωή. Είναι σίγουρα πια ένας σταθμός για μένα. Η επαγγελματική ζωή μου πλέον αισθάνομαι πως θα χωρίζεται πριν κ μετά την Κατερίνα.

Ποιοι δημιουργοί σας έχουν επηρεάσει στη μέχρι τώρα πορεία σας;
Είναι πολλοί, όμως ο άνθρωπος που έχει ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου μέσα στα χρόνια και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης, χωρίς ίσως να το ξέρει, είναι η Όλια Λαζαρίδου.

Σταμάτης Κραουνάκης. Μιλήστε μου για την συνεργασία σας.
Ο Σταμάτης είναι ένας χείμαρρος ενέργειας και δημιουργικότητας, δάσκαλος, ένα παθιασμένο παιδί, ένας καλλιτέχνης με όλη τη σημασία του όρου και σίγουρα ένας από τους τελευταίους μεγάλους συνθέτες αυτού του τόπου.

 

 

Χειρόγραφο. Μια τεράστια ερμηνεύτρια και ένα μεγάλο στοίχημα που κερδίσατε.
Τι σας ενέπνευσε στη σκηνοθεσία του , τι σας δυσκόλεψε στις πρόβες;
Με ενέπνευσε η ίδια η Χάρις Αλεξίου. Η ζωή της, τα τραγούδια της, τα κείμενά της, η προσωπικότητα της. Αυτή η γυναίκα ήταν το υλικό μου και ακριβώς τα ίδια πράγματα που με ενέπνευσαν αυτά και με δυσκόλεψαν. Πώς διαχειρίζεσαι έναν ζωντανό μύθο; Πρώτη φορά έχασα κυριολεκτικά τον ύπνο μου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Άξιζε τον κόπο όμως. Όλα τα αξίζει η Χαρούλα. Είμαι πολύ ευτυχισμένος για όλο αυτό που μου συνέβη και πολύ τυχερός. Το Χειρόγραφο ήταν ένα δώρο ζωής.

Στην τελευταία σας πρόβα είχα την τύχη να είμαι εκεί και να ζήσω την μοναδική αυτή εμπειρία. Νιώθετε την μοναδικότητα των συναισθημάτων που κερδίζουν οι ακροατές σας ή επειδή είστε μέσα σε αυτό δεν μπορείτε να το νιώσετε;
Στην πρόβα τη στιγμή που γεννιέται το καθετί και σου αποκαλύπτεται για πρώτη φορά νιώθεις αυτό που θα νιώσει και ο θεατής όταν το δει πρώτη φορά. Με την επανάληψη αυτό το αίσθημα χάνεται, όμως πρέπει να θυμάσαι την πρώτη εκείνη στιγμή που γεννήθηκε. Οι αντιδράσεις των θεατών σε κάθε παράσταση στο υπενθυμίζουν κάθε μέρα. Και υπάρχουν πολλές φορές που και συ το αισθάνεσαι πάλι, μιας και η παράσταση είναι κάτι ζωντανό και κάθε φορά μπορεί να συμβεί κάτι που να σου κινητοποιήσει και να σου γεννήσει ένα ολοκαίνουριο συναίσθημα.

Πάντα πίστευα πως ο καλλιτέχνης δουλεύει πάνω σε εμμονές, είτε δικές του είτε του κοινωνικού συνόλου. Συμφωνείτε;
Θεωρώ ότι δεν έχω εμμονές, και αν πιάνω τον εαυτό μου να έχει τέτοια τάση προσπαθώ να το δουλεύω. Παρ όλα αυτά όλοι έχουμε μια συγκεκριμένη αισθητική και έναν κώδικα δουλειάς, ελπίζω αυτό να μη θεωρείται εμμονή.

Παρατηρώ (με χαρά), μια απομάκρυνση του θεατρικού «γίγνεσθαι» από τα κλασικά θέατρα του κέντρου προς τις αναβαθμισμένες περιοχές του Γκαζιού και του Κεραμεικού.
Άποψη ή οικονομικοί λόγοι;
Δεν ξέρω ακριβώς να σας απαντήσω, τα πραγματα αλλάζουν, πηγαινοέρχονται, μετακινούνται.. Και τα κλασσικά θεατρα του κέντρου μια χαρά πηγαίνουν νομίζω, απλώς προστίθενται καινούρια. Θεωρώ όμως πως ο κόσμος θα πάει να δει μια παράσταση για την οποία έχει ακούσει καλά λόγια όπου κι αν αυτή παίζεται.

Μεράκι, ταλέντο, σεβασμός,πάθος και σκληρή δουλειά. Βάλτε τα σε ιεραρχία.
Μα αυτά ακριβώς θεωρώ πως χρειάζονται, αν τα έχεις όλα δεν νομίζω να παίζει ρόλο η ιεραρχία. Το θέατρο για να επιβιώσει πρέπει να εξελίσσεται, να αλλάζει; Αν ναι, θεωρείτε πως αυτό τρομάζει τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες που έχουν βρεί «τον ρυθμό και τον δρόμο τους»; Μα τα πάντα, εμείς οι ίδιοι για να επιβιώσουμε πρέπει να αλλάζουμε, να εξελισσόμαστε, να προσαρμοζόμαστε. Η ζωή η ίδια έχει αλλάξει ριζικά, αλίμονο σε όποιον μένει στάσιμος και δεν προσαρμόζεται στα καινούρια δεδομένα. ‘Όλα έχουν αλλάξει και θα συνεχίζουν να αλλάζουν. Ακολουθούμε. Η ζωή προχωρά με όποιον τρόπο. Το ίδιο (πρέπει να) συμβαίνει και με το θέατρο.

 

photo by: Κοσμάς Κουμιανός