Γιώργης Χριστοδούλου – Η ελληνική κοινωνία δεν είναι τόσο συντηρητική όσο πιστεύουμε. Είναι απλώς λιγάκι υποκριτική.
Οι νοσταλγικά ρετρό μελωδίες που απέχουν παρασάγγας από το παρωχημένο, το παλιακό και το επιτηδευμένο της εποχής, η αγνή πολυπολιτισμικότητα στις ερμηνείες του και η γλυκιά σαν χάδι προσέγγιση σε καθετί που μας θυμίζει περασμένες μουσικές δεκαετίες είναι τα στοιχεία εκείνα για τα οποία ο Γιώργης Χριστοδούλου ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους τραγουδοποιούς της γενιάς του. Κρατώντας μια κούπα αχνιστού καφέ και με όπλα την βαθιά αγάπη του για το θέατρο, την μουσική και την έρευνα παρουσιάζει στο Urban Life το νέο του δισκογραφικό «παιδί» και μιλάει για όλα εκείνα που τον κάνουν να μην σταματάει ποτέ να δημιουργεί καινοτόμα και πρωτοποριακά μουσικά projects.
«Attic à Paris» : μια διετής έρευνα πάνω στα αδισκογράφητα και χαμένα στα συρτάρια έργα του Αττίκ. Μίλησε μας γι’αυτή την δουλειά. Τι σου προσέφερε η ενδελεχής αυτή έρευνα και γιατί επέλεξες τον Αττίκ ως πεδίο;
Ήθελα από καιρό να αφιερώσω περισσότερο χρόνο να μελετήσω τα έργα ενός τραγουδοποιού που θεωρώ ιδιοφυία και πρόδρομο όλων των άλλων τραγουδοποιών στην Ελλάδα. Η αφορμή ήταν μία παρτιτούρα που βρήκα στο Παρίσι το φθινόπωρο του 2013 σ’ ένα ταξίδι μου κι από τότε άρχισε μια γοητευτική διαδικασία ψαξίματος σε αρχεία βιβλιοθήκες, ιδιώτες κλπ. Ανακάλυψα έναν άλλον Αττίκ, ο οποίος θα σας εκπλήξει με την ομορφιά των μελωδιών του και το πόσο σύγχρονα ακούγονται αυτά τα αδισκογράφητα τραγούδια που μετρούν πάνω από 110 χρόνια.
Από τα χαρούμενα χρόνια στην Οδό Ερεχθείου κάτω απ’την Ακρόπολη βρίσκεσαι ξαφνικά εσωτερικός στο Οικοτροφείο Αναβρύτων. Πως ήταν οι συνθήκες εκεί; Τι σου έχει μείνει από αυτά τα χρόνια και πως μετουσιώνεις την εμπειρία αυτή στο σήμερα;
Δεν ήταν τα πιο χαρούμενα μαθητικά χρόνια που θα μπορούσε να έχει κάποιος, είναι η αλήθεια. Όμως αν καταφέρεις να βγεις σώος ύστερα από τέτοια ταλαιπωρία, γίνεσαι πιο ισχυρός και ταυτόχρονα ευαίσθητος σε άλλα ζητήματα που αφορούν στις προσωπικές ελευθερίες, στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει ένα παιδί κλπ. Τότε χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνεις αρχίζεις να εκφράζεσαι ανοιχτά και να θες τα λόγια σου νά ‘χουν μια θετική επίδραση, θες να βοηθήσεις όπως μπορείς. Και μόνο που το συζητάμε, θέτουμε ένα σημαντικό ζήτημα που μπορεί κάποιους να ευαισθητοποιεί.
Πρώτη επαγγελματική δουλειά στον δίσκο “Άσε τα κρυφά κρυμμένα» της Αρλέτας και μάλιστα με το χαρακτηριστικό «μαθητής» δίπλα στο όνομα σου στο δίσκο. Ποιά η γεύση που σου έχει αφήσει αυτή η συνεργασία;
Ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκα πάνω στη σκηνή, στο θέατρο κολλεγίου Αθηνών. Από τότε πέρασε αρκετός καιρός. Με την Αρλέτα χανόμαστε και ξαναβρισκόμαστε σκηνικά, όπως και στη ζωή. Όμως έχουμε ένα πολύ ισχυρό νήμα που μας ενώνει και το ξαναπιάνουμε με ευκολία γιατί πάντα υπάρχει μια βαθιά αμοιβαία αγάπη που δεν ξεχνιέται.
Οι δίσκοι μου είναι σχεδόν όλοι τους θεματικοί. Αυτές οι δουλειές που αναφέρεις ήταν το μεν “δες το κι αλλιώς” η κριτική μου ματιά σε τραγούδια βγαλμένα από τις πίστες του lifestyle και των γκλαμουράτων σελίδων των περιοδικών ποικίλης ύλης της περιόδου 2000-2005 σε μια Ελλάδα που δεν υποψιαζόταν ακόμα τί θα ακολουθούσε. Ήταν αν θες ένα δικό μου σχόλιο, το οποίο λίγοι “κατάλαβαν” τότε. Μεσολάβησαν κι άλλες δουλειές για να φτάσω ως το Flâneur & το Barcelonauta που ήταν δίσκοι ισπανογαλλόφωνοι, για πρώτη φορά δικές μου παραγωγές και κυρίως για την ισπανική αγορά. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες αλλά αυτές διανύονται έτσι κι αλλιώς στη ζωή του καθένα. Δεν είσαι ποτέ ο ίδιος μετά από κάποια χρόνια κι επομένως και το καλλιτεχνικό “προϊόν” θ’ αλλάξει.
Και οι δυο χώροι στους οποίους κινείσαι – τόσο το τραγούδι, όσο και το θέατρο – θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως σκληροί και αδηφάγοι. Έχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;
Σοβαρά μόνο μια φορά. Ήταν όμως βράδυ κι εγώ ακολουθώ τη συμβουλή μιας φίλης που μου είπε κάποτε “δεν θα παίρνεις ποτέ αποφάσεις το βράδυ”. Έπεσα και κοιμήθηκα και την επόμενη μέρα ξύπνησα κι είπα “Τί βλακεία ήταν αυτή που είπες χτες;”
Είσαι ένας low profile άνθρωπος που ως τώρα δεν έχεις κάνει αυτό που λαικά λέμε «τεράστιο σουξέ». Μήπως αυτό τελικά είναι το μυστικό μιας μεγάλης σε διάρκεια καριέρας και ενός ισορροπημένου καλλιτέχνη; Έχεις πλησίασει κοντά σε «καλάμι»;
Δεν το γνωρίζω. Εγώ κάνω αυτό που ξέρω να κάνω και οσο προχωράω είμαι κάθε φορά λίγο πιο απαιτητικός από τον εαυτό μου. Κατάφερα να ζήσω τόσα χρόνια από αυτή τη δουλειά. Ίσως αυτό να σημαίνει κάτι, ίσως και τίποτα.
Πρόσφατα οπτικοποιήθηκε η διασκευή σου στο τραγούδι των Γιαννακόπουλου-Κυπαρίσση «Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά» με εξαίσια σκηνοθεσία και αισθητική που σπάνια συναντάς σε ελληνικά video clips. Πώς γεννήθηκε η ιδέα του gay θέματος στην συντηρητική Ελλάδα του 2016; Δεν δίστασες μήπως υπάρξουν αντιδράσεις και δεν «παίξει» το κομμάτι σου;
Να “παίξει” πού; Δεν το έστειλα πουθενά, παρά σε ένα και μοναδικό σάιτ στο οποίο έκανε πρεμιέρα. πουθενά αλλού. Όχι για κανέναν άλλο λόγο απλώς γιατί μου έλλειπε ο άνθρωπος για να αναλάβει αυτή τη δουλειά. Όσο για τις αντιδράσεις, δεν είδα και πολλές, δεν ένιωσα ότι κάποιος με μίσησε γι αυτό, ίσα ίσα. Θέλησα να κάνω ένα βίντεο για ένα κομμάτι που να δέιχνει δυό ερωτευμένα παιδιά και το έκανα. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι τόσο συντηρητική όσο πιστεύουμε. Είναι απλώς λιγάκι υποκριτική. Η ελληνική κοινωνία -όπως όλες, μικρές ή μεγάλες- έχει απ’ όλα. Απλώς δεν θέλει να το λέει.
Αθήνα VS Βαρκελώνη.
Ήχοι και εικόνες της δικής μας πρωτεύουσας απέναντι σε γεύσεις κι αισθήσεις της ισπανικής μεγαλούπολης. Μίλησε μου για τις 2 αυτές πόλεις μέσα στις οποίες ζεις και δημιουργείς.
Είναι ωραίο να μοιράζεις τη ζωή σου ανάμεσα σε δύο μέρη. Δεν κουράζει, το αντίθετο, σου δίνει ενέργεια, γνωρίζεις άλλα πρόσωπα, εμπνέεσαι.
Ποιά τα άμεσα επαγγελματικά σου σχέδια;
Η έκδοση του “Αττίκ στο Παρίσι”. Θα είναι 11 κομμάτια και οπτικό υλικό από τα ντοκουμέντα που βρήκα τα χρόνια αυτά που το δουλεύω.
Πώς φαντάζεσαι τον Γιώργη σε 10 χρόνια από τώρα; Ποιό τραγούδι θα ήταν το ιδανικό soundtrack της ζωής σου;
Ζούμε πολύ είτε στο παρελθόν και είτε στο μέλλον και χάνουμε το τώρα. Δεν ξέρω πώς θα μαι και πώς θα είναι ο κόσμος μας τότε (με τόσες αλλαγές που βιώνουμε καθημερινά) εύχομαι να είμαι κι εγώ κι ο κόσμος λίγο καλύτεροι.Ιδανικό soundtrack; Χμ… Κάτι σαν το “Clair de lune” του Ντεμπυσσύ, ίσως να ταίριαζε.
