Ξεκίνησαν τέλη Μαρτίου στη σκηνή του θεάτρου Άβατον, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στην παράσταση και βλέποντάς τους να παίζουν νιώθεις πως γνωρίζονται μια ζωή. Σε ένα δύσκολο για τους ηθοποιούς έργο και μάλιστα το πρώτο του «δικού μας» Μάνου Θηραίου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, ο Χρίστος Γεωργίου και ο Βλάσης Πασιούδης ζουν σε realtime ένα δράμα δωματίου και ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι που κυνηγιούνται γύρω από το κόκκινο τραπέζι της κουζίνας.

Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, κανείς δεν είναι πραγματικά αυτό που δείχνει.

 

Θέλω να ξεκινήσω την κουβέντα μας, με την πρώτη σκέψη που έκανα όσο έβλεπα τις προάλλες τις «Λέξεις των Άλλων». Πώς διαχειρίζεστε μια τόσο συγκρουσιακή σχέση επάνω στη σκηνή non-stop επί δύο ώρες σχεδόν;

Χρίστος Γεωργίου: Αφήνω το έργο να με καθοδηγεί και να μου βάζει τα όρια στις σχέσεις των ηρώων, συγκρουσιακών ή μη, αν και πάντα, ηθελημένα, προσπαθώ να τα ξεπερνάω, πολλές φορές πετυχαίνει, άλλες μαζεύομαι, όμως αυτό το παιχνίδι με τα όρια, είναι μέρος του δημιουργικού κομματιού της δουλειάς μας, η φαντασία μας. Από κει και πέρα η σχέση χτίζεται, οριοθετείται, διαμορφώνεται, συμφωνείται και έτσι γίνεται διαχειρίσιμη στις πρόβες σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη, τους συναδέλφους και τους υπόλοιπους συντελεστές.

Βλάσης Πασιούδης: Υπάρχει μία λέξη που με εκφράζει απόλυτα όταν βρίσκομαι στη σκηνή, και αυτή είναι η ενσυναίσθηση. Είναι κάτι που με έχει βοηθήσει πολύ: προσπαθώ πραγματικά να νοιαστώ και νακαταλάβω την ψυχολογική κατάσταση και τα συναισθήματα του ρόλου μου, να τα συναισθανθώ -χωρίς όμως να τα ταυτίζω απόλυτα με τον εαυτό μου. Μου θυμίζει συχνά τη στάση ενός ψυχοθεραπευτή, που στέκεται ανοιχτός, χωρίς κρίση, με στόχο να κατανοήσει τον θεραπευόμενο.Έτσι προσπαθώ να είμαι και εγώ με τους ρόλους μου. Κάπως έτσι βοηθάω και τον Άρη να εκφραστεί.

 

Ας συστήσουμε λοιπόν τους χαρακτήρες που υποδύεστε. Χρίστο είσαι ο Αλέξης, Βλάση εσύ είσαι ο Άρης. Ποιοι είναι και πώς βρίσκονται μαζί αυτοί οι δύο άνθρωποι;

Χρίστος Γεωργίου: Ο Αλέξης αν και είναι ένας επιτυχημένος επαγγελματικά μεσήλικας μεταφραστής και συγγραφέας ζει στο περιθώριο λόγω των σεξουαλικών του προτιμήσεων, απομονωμένος από το κοινωνικό του περιβάλλον, πληγωμένος από την οικογένειά του, ξέρει πως δεν θα βρει ποτέ την αποδοχή που όλοι αποζητάμε και απελπισμένος ψάχνει διέξοδο… O Άρης ένας πολύ νεότερος Αλβανός ντελιβεράς, στο περιθώριο κι αυτός λόγω καταγωγής και τάξης, που ψάχνει επίσης για αποδοχή και αναγνώριση… Βρίσκονται μαζί για ένα βράδυ, εκθέτουν τις ζωές τους και τα βιώματά τους, ο ένας γίνεται ο καθρέφτης του άλλου και τελικά συμφωνούν: «ΑΡΗΣ: Δεν έπρεπε να είναι έτσι… Τίποτα… ΑΛΕΞΗΣ: Το ξέρω».

Βλάσης Πασιούδης: Πώς βρίσκεται οποιοσδήποτε με οποιονδήποτε; Τυχαιότητα, ενέργεια, καθρεφτισμός – δεν ξέρω. Νομίζω πως πολλές φορές είναι κάτι που απλώς συμβαίνει, χωρίς να έχει απαραίτητα λογική εξήγηση. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι τι κάνει τον Άρη να μείνει. Και αυτό, για μένα, είναι ο θαυμασμός. Όπως συμβαίνει σε όλες τις υγιείς σχέσεις -εκείνες που δεν βασίζονται στην εξάρτηση, αλλά στην εκτίμηση. Στο ότι βλέπεις κάτι στον άλλον που σε εμπνέει. Που σε προκαλεί να μείνεις, ακόμα κι όταν τα πράγματα είναι δύσκολα.

 

Μίλησα για συγκρουσιακή σχέση νωρίτερα, όμως υπάρχουν στιγμές που η συνύπαρξή σας βυθίζεται και σε μια απρόσμενη τρυφερότητα. Μήπως τελικά ο Αλέξης και ο Άρης μοιράζονται περισσότερα κοινά από ό,τι διαφορές;

Χρίστος Γεωργίου:Σίγουρα έχουν μεγαλώσει κι οι δυο σε εχθρικά περιβάλλοντα για άλλους κοινωνικούς λόγους ο καθένας. Αυτό που τους ενώνει και τους φέρνει κοντά είναι το αίσθημα της αδικίας που έχουν βιώσει κι όπως ξέρουμε αυτή έχει πολλά άσχημα πρόσωπα.

Βλάσης Πασιούδης: Έχω καταλήξει ότι ο Αλέξης και ο Άρης είναι δύο αρκετά μοναχικοί τύποι. Ίσως με διαφορετικό τρόπο – ο Άρης είναι κοινωνικά πιο ενεργός, φαίνεται πιο “ανοιχτός” -αλλά κι αυτός μέσα του νιώθει μόνος. Πιστεύω γενικά πως οι μοναχικοί άνθρωποι δεν είναι μόνοι από επιλογή. Κουβαλούν πληγές. Έχουν πονέσει αρκετά ώστε να προτιμούν τη σιωπή από τις ημίμετρες σχέσεις. Αλλά μερικές φορές -σπάνια-συναντάς έναν άνθρωπο και αυτή η εσωτερική άμυνα μαλακώνει. Ξαναγεννιέται ηελπίδα. Νομίζω αυτό ακριβώς συμβαίνει και ανάμεσα στον Άρη και τον Αλέξη, σε εκείνες τις ήσυχες, ανεπαίσθητες στιγμές της επαφής τους. Δεν ξέρουν πού θα οδηγήσει, αλλά το αφήνουν για λίγο να συμβεί.

 

 

 

Εσάς προσωπικά, πόσα σας ενώνουν και πόσα σας χωρίζουν από τον Αλέξη και τον Άρη, αντίστοιχα;

Χρίστος Γεωργίου:Με κανένα ρόλο δεν υπάρχει απόλυτη ταύτιση προφανώς. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και δρα και αντιδρά με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Με τον Αλέξη έχω κοινά σημεία και αναφορές, όμως έχουμε και βασικές διαφορές. Η βασικότερη ίσως είναι ότι εκείνος παίρνει πολύ στα σοβαρά τη ζωή ενώ εγώ όχι και τόσο. Έτσι πράγματα και καταστάσεις που εκείνον τον συνθλίβουν συναισθηματικά εμένα μπορεί απλώς να με διασκεδάζουν. Άλλωστε είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος, αντίθετα από τον Αλέξη.

Βλάσης Πασιούδης:Πάρα πολλά και τίποτα. Αυτός ο Άρης έχει έρθει στη ζωή μέσα από εμένα. Αν είχε επιλεγεί κάποιος άλλος ηθοποιός, θα ήταν ένας άλλος Άρης, τελείως διαφορετικός. Όπως συμβαίνει πάντα – και με τους πιο κλασικούς ρόλους- κάθε σώμα, κάθε βίωμα, κάθε εσωτερικός κόσμος φέρνει κάτι δικό του στον ρόλο. Οπότε, ναι, αυτός ο Άρης είμαι εγώ. Τα βιώματά μου, οι σκέψεις μου, το σώμα μου που χρησιμοποιώ για να τον πλησιάσω. Η φράση που μου έδωσε το κλειδί για να τον ξεκλειδώσω ήταν αυτή: «θέλω να τα καταφέρω στη ζωή μου». Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα. Από εκεί ξεκίνησα. Και από εκεί προσπαθώ να τον καταλάβω κάθε φορά που τον συναντώ στη σκηνή και όχι μόνο.

 

Η σκηνοθεσία είναι κινηματογραφικού ρυθμού. Ήταν ξεκάθαρη η πρόθεση του Θοδωρή Βουρνά εξ αρχής ως προς αυτό λόγω της αγάπης του για το σινεμά ή προέκυψε κατά τη διάρκεια των προβών;

Χρίστος Γεωργίου:Εξαρχής είχε μια κινηματογραφική ματιά στο έργο, από κει και πέρα μας έδωσε το χώρο να βρούμε τα πατήματά μας στη σκηνή και να φτιάξουμε τη σχέση μας με μπούσουλα το έργο πάντα.

Βλάσης Πασιούδης:Ήταν ξεκάθαρη η πρόθεση του Θοδωρή από την αρχή, αλλά πιστεύω πως όλοι μας είχαμε ήδη στο μυαλό μας μια παρόμοια φόρμα. Ο Θοδωρής είναι ένας σκηνοθέτης που αφήνει πολύ χώρο στους ηθοποιούς του -τουλάχιστον αυτό έζησα εγώ- γεγονός που οδήγησε στον κινηματογραφικό ρεαλισμό που ανέφερες.

 

Υπήρξε κάτι που σας δυσκόλεψε επίμονα στις «Λέξεις των Άλλων»;

Χρίστος Γεωργίου:Πρακτικά η εκμάθηση του κείμενου που είναι μεγάλο, θυμίζω ότι η παράσταση διαρκεί σχεδόν δύο ώρες, με δύο ηθοποιούς συνέχεια στη σκηνή να μοιράζονται το κείμενο. Η ουσιαστική δυσκολία είναι πάντα η ίδια -να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις, να διαμορφώσεις άποψη και να εξιχνιάσεις τις προθέσεις και τις στοχεύσεις του συγγραφέα για να καταλάβει και το κοινό.

Βλάσης Πασιούδης: Η βασική δυσκολία για μένα ήταν ο χρόνος. Κλήθηκα να δουλέψω για τηνπαράσταση μόλις ένα μήνα πριν την πρεμιέρα, και μιλάμε για μια παράσταση 110 λεπτών, όπου μιλάμε συνεχώς. Δεν υπάρχει παύση, δεν υπάρχει “διάλειμμα”στη δράση ή στον λόγο. Ήταν έντονο, απαιτητικό, αλλά τελικά νομίζω ότι αυτός ο ρυθμός -όσο πιεστικός κι αν ήταν- έφερε και μια ωραία ενέργεια στο τελικόαποτέλεσμα.

 

Η εγγύτητα με τους θεατές λόγω της διάταξης του θεάτρου βοηθά ή προσθέτει άγχος;

Χρίστος Γεωργίου:Είναι κάτι το οποίο έχω διαχειριστεί αρκετές φορές και έχω εξοικειωθεί με τη συνθήκη, πιστεύω πως σε κάποια έργα ταιριάζει κιόλας, όπως και στο δικό μας, βοηθά στην αμεσότητα. Δε θα μπορούσα εύκολα να φανταστώ τις “Λέξεις των Άλλων” σε μεγάλη σκηνή. Άγχος υπάρχει πάντα όταν τελικά εκθέτεις στο κοινό το αποτέλεσμα της δουλειάς σου.

Βλάσης Πασιούδης:Η απόσταση δεν λειτουργεί έτσι για μένα. Το άγχος υπάρχει έτσι κι αλλιώς -και έχει να κάνει κυρίως με το αν η δουλειά μου θα παρουσιαστεί στο επίπεδο που έχει φτάσει κάθε φορά. Όχι με το πόσο κοντά ή μακριά είναι το κοινό. Η εγγύτητα,αντίθετα, είναι κάτι που μου αρέσει. Και στη ζωή μου και στο θέατρο. Στα μικρά θέατρα μπορείς να δείξεις λεπτομέρειες -στο βλέμμα, στην κίνηση, στην αναπνοή- που σε έναν μεγαλύτερο χώρο θα χάνονταν ή θα φαίνονταν μόνο στην πρώτη σειρά. Αυτό δημιουργεί μια πιο άμεση και αληθινή σύνδεση.

 

 

 

Είναι εύκολη η αποφόρτιση μετά την παράσταση;

Χρίστος Γεωργίου:Όταν ο ηθοποιός νιώθει πως όλα πήγαν καλά μετά την παράσταση η διαδικασία της αποφόρτισης, απαραίτητη μετά από κάθε εργασία, είναι όχι μόνο εύκολη αλλά και ευχάριστη. Σε αντίθετη περίπτωση είναι δύσκολη και επώδυνη.

Βλάσης Πασιούδης: Καλά τα είπα στην πρώτη ερώτηση, αλλά η αλήθεια είναι πως όχι -δεν είναι εύκολη. Ήταν κάτι που συζητούσαμε και μετά την τελευταία μας παράσταση. Αυτό που θα είχα πραγματικά ανάγκη είναι ένα μισάωρο μετά για να κάνω κάποιες ασκήσεις χαλάρωσης, να επιστρέψω λίγο στον εαυτό μου. Αλλά συνήθως υπάρχουν φίλοι που περιμένουν, το θέατρο που πρέπει να κλείσει, οπότε η αποφόρτιση γίνεται τελικά με ένα ποτό. Που μπορεί να είναι ευχάριστο, αλλά δεν είναι ο ιδανικός τρόπος.

 

Τι πιστεύετε πως μένει στους θεατές όταν τελειώνουν οι «Λέξεις»; Η στοργή ή η οργή;

Χρίστος Γεωργίου:Μια σιωπηλή πονεμένη οργή για τη γενικότερη έλλειψη στοργής που θα έκανε τον κόσμο μας ανθρωπινότερο για όλους. Εύκολα!

Βλάσης Πασιούδης: Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και συνδέεται διαφορετικά με την παράσταση. Ηοργή και η στοργή είναι σίγουρα παρούσες στο έργο, αλλά υπάρχουν και πολλάπερισσότερα στοιχεία που κάποιος μπορεί να ταυτιστεί με αυτά. Δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά τα δύο. Μάλιστα, η ερώτησή σου είναι πολύ ωραία -ίσως να κάναμε μια ποσοτική έρευνα μετά από την παράσταση για να δούμε τι τελικά ισχύει!

 

Και σε εσάς; Τι μένει, τελικά;

Χρίστος Γεωργίου:Το ίδιο. Αλλά και μια καλή συνεργασία με έναν ηθοποιό που εμπιστεύομαι και που γούσταρα που δουλέψαμε μαζί, χωρίς κοσμητικά επίθετα, ένα έργο που αγάπησα από την πρώτη ανάγνωση και ήθελα να συμμετέχω σ’ αυτό και μια δουλειά που έγινε με καλή πρόθεση απ’ όλους και με αγάπη και στοργή όπως συνηθίζει να λέει ο συγγραφέας μας.

Βλάσης Πασιούδης:Οι άνθρωποι και σχέσεις.