Ξέρεις, καμιά φορά σκέφτομαι ότι έχω την καλύτερη δουλειά του κόσμου! Ναι, ναι, αυτή η μαυρισμένη “κίτρινη φυλή” που όταν την υπηρετήσεις ευσυνείδητα εκτός των άλλων σου αφήνει, μεστά σημάδια ζωής. Κι αν είσαι λίγο παραπάνω κοινωνικός – όπως ο γραφών-  ε, τότε τα αποστάγματα είναι πολύ πιο γεμάτα!

 

Μεσημέρι Παρασκευής κάπου στα δυτικά της πρωτεύουσας διακρίνω με δυσκολία έναν παππού, προχωρημένης ηλικίας αλλά φαινόταν πως το έλεγε η καρδούλα του.

Σταματάω και βγαίνω να βοηθήσω τον κύριο Νίκο, που με δυσκολία μπορούσε να ανοίξει την πόρτα του συνοδηγού. Με προσπάθεια αλλά και άρνηση να το βάλει κάτω, μπήκε κι έκατσε δίπλα μου. Μορφή, ήρεμη, δουλεμένη από τη ζωή ξεκινήσαμε τη συζήτηση!

Ήταν 8 αδέρφια από την Πέλλα που έχασαν τον πατέρα τους σε πολύ μικρή ηλικία και αναγκάστηκαν να βγουν από νωρίς στη ζωή. Μου εξήγησε ότι δεν φοβήθηκε ποτέ τη δουλειά, ενώ παράλληλα όσο μιλούσαμε έβαλε τα κοντά γυαλιά και διάβαζε το χαρτάκι, ψώνια, καθαριστήριο, πληρωμές λογαριασμών. Είχε ξεχάσει τα πορτοκάλια και πανικοβλήθηκε. Η κυρία του, όπως αποκαλούσε με γλυκύτητα την γυναίκα του θα του έβαζε χέρι. Είναι αναγκαία και για τους δυο μας αλλά όσο μεγαλώνω αγόρι μου το μυαλό δεν ακολουθεί. Κρατάει μόνο τις μνήμες που ΘΕΛΕΙ, μου αποκρίθηκε….

 

Αμέσως, αντιλήφθηκα πως έχω να κάνω με έναν άνθρωπο που τα “έχει δει όλα” στη ζωή του και τον προκάλεσα σε αποκαλύψεις ζωής. Δεν μου έδωσε πολλά περιθώρια για λεπτομέρειές. Φειδωλός στα λόγια του ο κύριος Νίκος.

Εργαζόμενος από μικρός, δημιούργησε τη δική του οικογένεια και αισθανόταν υπερήφανος για την κυρία Αφροδίτη, τη γυναίκα του. “Γυναίκα, σύζυγος, μάνα, κράτησε το σπίτι μας στα δύσκολα, βλέπεις εγώ είχα αφοσιωθεί στη δουλειά”, μου ομολόγησε…

Κάποια στιγμή τον είδα να στενοχωριέται, μου εξήγησε ότι τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια τον είχαν λυγίσει. Δεν ήταν σε καλή κατάσταση αλλά το πάλευε γιατί “παιδί μου ότι αφήνεις σε κυριεύει και δεν σταματά”.

Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα ότι είχα δίπλα μου αυτό που αποκαλείται “ο κύκλος της ζωής” ή αλλιώς μια ζωντανή ιστορία αυτού του τόπου. Και ξέρεις, αυτό έχει πολλές ιδιότητες, ευεργετικές τις περισσότερες φορές.

Λίγο πριν φτάσουμε στο προορισμό του, μου μίλησε για τα ταξίδια που είχε κάνει στην Ευρώπη, πάντα με τη γυναίκα του, που πάντα είχε κυρίαρχο ρόλο στη κουβέντα μας!!!

Φτάσαμε! Πήγα να τον βοηθήσω να αποβιβαστεί. Ήθελε τη βοήθεια αλλά προσπαθούσε και μόνος του. Στάθηκε στην πόρτα, μου έπιασε τον ώμο και μου είπε: παιδί μου εγώ πατώ τα 92 και θα σου πω αυτό μονάχα. Να αγαπάς και να ταξιδεύεις! Αυτά έχω να θυμάμαι όσο γερνάω και δεν φοβάμαι πλέον το θάνατο. Την γυναίκα μου τη φοβάμαι πιο πολύ.

 

Χαμογέλασα και τον αποχαιρέτησα!!
Στην επιστροφή κατάλαβα πόση σοφία είχε αυτό στο τέλος. Η αγάπη και τα ταξίδια. Περιουσία που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν, ότι και αν μας επιφυλάσσει η ζωή μας.Και ξέρεις, εισπράττεις κι από τα δύο εσωτερική πληρότητα τόσο δυνατή που τη θυμάσαι για πάντα