Το κινητό μου χτυπάει! Που είναι; Που το παράτησα; Τίποτα! Μούδιασαν τα μυαλά μου! Διαλείψεις! Τι να πρωτοσκεφτώ και τι να πρωτοκάνω. Μα, που είναι το ρημάδι; Α! Να το.

– Έλα Μαρίκα μου! Κούκλα μου, τι κάνεις; Καιρό έχουμε να τα πούμε! Που είμαι; Α! Καλά, τι να σου λέω. Ήρθα στο νησί φέτος. Το Μάρτιο με κάλεσε μια δευτερο ξαδέρφη της μάνας μου, να κατεβώ στο νησί, να φροντίζω δυο σπιτάκια rbnb. Σε τέσσερεις οικογένειες μοιράζεται η πίττα, όμως δεν έχουν χρόνο! Κάνουν και άλλες δουλείες. Επενδύσεις, σου λέει!

Τι ζωάρα στο νησί κάνω ρε Μαρίκα; Κάθε μέρα ζω και ένα νέο επεισόδιο jetaime, με την Αννίτα Πανια. Σκαντζάρω και με Σια Λιαροπούλου. Χαβαλέ κάνει το σύμπαν! Να στα πάρω από την αρχή.

 

 

Τι ωραία τι χαρά, σχίζει η βάρκα τα νερά! Θα βγάλω και λεφτά! Ετοίμασα βαλίτσες και σαν την Παριζιάνα -χωρίς το συφερτό επιτελείο- μπαίνω στο πλοίο. Ο θαλασσινός αέρας και τα ελεύθερα γλαρόνια που έτρωγαν στον αέρα τις τυρόπιτες του κυλικείου, φούντωσαν την αυτοπεποίθηση μου με δυο εκατοστά αρμύρα και μια εσανς καπνίλας φουγάρου. Κατάστρωμα! Νέα ζωή σου ‘ρχομαι! Χα! Νομίζεις .. είπε το universe!

Κατεβαίνω από το πλοίο – σαν τη φρεσκοφτιαγμένη σκούνα που βυθίζεται στα γαλανά νερά έτοιμη να δαμάσει τα ακρογυάλια – με σπρώχνουν κάτι Ευρωπαίοι, τεντώνω χέρια αλά #ZorbasGreekSirtaki, να βρω ισορροπία, ενώ έχει ξεμείνει το δεξί μου πόδι μισό μέτρο πιο πέρα. Περνάει ένα αμάξι με ιμιτασιόν ραλίστα οδηγό και μου πατάει το πόδι! Σανδάλι φορούσα μαρή! Το ποδαράκι που μόλις ακούμπησε το νησί, έγινε σαν τσίχλα bigbubble, μαύρη, κολλημένη και ξεχασμένη από τα 90’s. . Το σημάδι από τη ρόδα, έμεινε tattooστο πόδι, έτσι για την ανάμνηση μιας ζωής. Άφαντος ο οδηγός!Ξεκολλάω το λιωμένο πέλμα και προχωράω κούτσι κούτσι προς το GreekFatWedding σόι που ήρθε να με παραλάβει

Σαράντα νοματαίοι, αν έχεις το Θεό σου! Τριάντα χρόνια έχουν να με δουν. Πάμε στην ταβέρνα ενός μπάρμπα. Φάε και πιες! Καλώς την ανιψιά! Δωσ’του το εθνικό σπορ με αγκαλιές και χτυπήματα στην πλάτη. Τρεις φορές πνίγηκα. Κόντεψα να μείνω επί τόπου. Μη σου τύχει! Έγινα αλοιφή για κάλοι από τα ντόπια κρασιά. Μεθυσμένη και κουτσή με φόρτωσαν για ξενάγηση στην επιχείρηση! Προμελετημένο το έγκλημα Μαρίκα μου!

«Που λες, εμείς εδώ κάνουμε σπουδαία δουλειά. Εναλλακτικό τουρισμό! Localexperience» είπε με στόμφο άλλος μπάρμπας μου. Ναι Μαρίκα μου, όπως στα λέω.

Έρχονται, λέει, οι τουρίστες να βιώσουν την καθημερινότητα των ντόπιων. Βουτάς σε χωροχρονική σκουλικότρυπα! Η καθημερινότητα των ντόπιων πριν 100 χρόνια, ε αυτό!

Που λες, έχουμε δυο σπιτάκια, ένα κτηματάκι με περιβόλι και ζώα. Αμέ! Έχουμε κοτούλες, έναν χαλασμένο κόκορα-που κικιριζει ότι ώρα να ‘ναι-, πάπιες, ένα προβατάκι – ζαβό, αλλά το αγαπάμε- και ένα γαϊδουράκι. Εγώ μένω στο σπιτάκι του κηπουρού. Κηπουρό, βέβαια, δεν έχουμε. Κηπουρική κάνουν οι τουρίστες. Φεύγουν από τον τόπο τους, έρχονται εδώ και τους ξεπατώνουμε στις αγροτικές δουλειές και τρώνε τζάμπα από το μποστάνι.

Τα σπιτάκια έχουν νησιώτικη διακόσμηση. Τα έπιπλα είναι σχεδόν του κουτιού, να ‘χαμε να λέγαμε. Μερικά είναι από ένα ξάδερφο που ήταν φοιτητής κάποτε, παλιά, στη νεολιθική εποχή. Άλλα τα πήραν από ντόπιες αγγελίες. Έβαλαν μερικά καδράκια με γκραβούρες. Τρεις ανύπαντρες ανιψιές άνοιξαν τα μπαούλα, ξέπλυναν τη ναφθαλίνη και έτοιμα τα λευκά είδη, στολισμένα σε σχήμα πάπιας στα κατωπόδαρα! Μούρλια!

 

 

Από το πρωί μου έχει κολλήσει το τραγούδι «Στο κοτέτσι έχουμε πάρει ένα νέο πετινάρι, κοκ ο ρι κοοο»! «Κοκ ο ρι κοοοο», όπως και η ζωή μου τελικά! Πως μου καρφώθηκε; Η κυρία Αγγλίδα, η νοικάρισα, ταΐζει τις κότες με ψημένο καλαμπόκι στα κάρβουνα, τα πουλάει ο κύριος στο πεζόδρομο. Φορτώνεται καμία δεκαριά και ταΐζει τις κότες. Τώρα πια έχουμε αυγά μπάρμπεκιου. Η missApplebee, μεγάλος μπελάς. Ήρθε στο νησί για έξι μήνες. Ο πατέρας της ήταν Έλληνας μετανάστης, λέει. Πως ξέρει ελληνικά, λέει. Ούτε καν! Κάτι αρχαία ξεφουρνίζει, ίσως και καθαρεύουσα. Συνέχεια ρωτάει μήπως γιγνώσκεις το ένα και μήπως γιγνώσκεις το άλλο.

Μα τις χίλιες θάλασσες, ίδια η missMarple, η ηρωίδα της Αγκάθα Κρίστι. Καλέ ναι, την ξέρω την σειρά, τη είδα στο έρτφλιξ. Είναι τοσοδούλα, με γκρι μαλλάκια, χαμόγελο ως τα αφτιά και πονηρά ματάκια -Ντένις ο Τρομερός, σε γριά στην εποχή του χαλκού.Δεν λύνει εγκλήματα, τα δημιουργεί. Μιλάει στρογγυλεμένα αγγλικά που δεν καταλαβαίνω τίποτα. Αφού πήρα το proficiency στο Λύκειο, ανάθεμα αν θυμάμαι τα βασικά. The best of, είναι θεόκουφη. Φοράει ακουστικά βαρηκοΐας και ποτέ δεν έχουν μπαταρία. Όταν κάνουν διακοπές τα ακουστικά, κάνει τικ και κλείνει το ένα μάτι επαναλαμβανόμενα. Δεν καταλαβαίνεις αν παθαίνει εγκεφαλικό τετακέ ή σαν κανένα μαφιόζος σε περιμένει στη γωνιά το βράδυ μόλις σχολάσεις. Φοράει διαφορετικά καπελάκια, ακόμα και μέσα στο σπίτι.

Ορκίζομαι πως το βράδυ κοιμάται με τα καπελάκια της. Έχει χόμπυ να κλέβει βότανα και λουλούδια από το δίπλα κήπο. Σαν ακρίδα τα έχει γαζώσει όλα, η άτιμη! Την ακολουθάει και μια μέλισσα, θαέγιναν φίλες, σαν το γρύλλο του Τσεπέτο. Προχθές έκανε στεφανάκι ελιάς γύρω από το ψάθινο καπέλο, ίδια η θεά Αθηνά σε πεπερασμένο γήρας.

 

Εγώ, Μαρίκα μου, ήλπιζα αν αλλάξω τόπο θα αλλάξει η τύχη μου! Ούτε καν! Την ώρα που γεννιόμουνα δε σχολάσανε οι μοίρες, αποβολή μέχρι νεοτέρας η απόφαση. Αν σε βρει η μούντζα η πενταδάχτυλη, η ούλτρα σούπερ γίγας, σαν το χταπόδι θα σε αγκαλιάσει αργά με αίγλη και με χάρη. Θα βυζακώσει πάνω σου και θα σε ζουλάει για πάντα. Εγώ το πήρα απόφαση.

Την Παρασκευή βγήκα με έναν τριτοξάδελφο χαλαρά για ένα ποτό. Μας πήρε η μπάλα, χορτάριασε, κατρακύλησε και την ξέβρασε η κατηφόρα. Επιστρέφω τα χαράματα και κάνω μακροβούτι για ύπνο, έτσι με τα ρούχα. Ξάφνου! Ακούω «πλιτς πλιτς».Ξεχαρβαλωμένη όπως ήμουν, ανοίγω την πόρτα από πατάρι! Τσουνάμι τα νερά και εγώ πανικόβλητη με το νέο ινσταλέισο του καταρράκτη να πετάω πετσέτες και ρούχα στο πάτωμα. Την σφουγγαρίστρα παραμάσχαλα. Κλείνω τις βάνες γιατί χάλασε ο θερμοσίφωνας. Λουσμένη με τη λάσπη που ξέπλυνε το πατάρι, γράφω σημείωμα και το βάζω πάνω στις βάνες. «DON’TTOUCH. (Houston) WEHAVEPROBLEM»

Μα ανάθεμα με κανείς θεός δε με λυπάται; Ζω το τρενάκι του τρόμου. Ταβλιάζομαι για ύπνο. Ίσα να συνέλθω! Δυο ώρες μετά, ακούω φωνές «WATERWATER». Τινάζομαι από το ντιβάνι σαν φαντάρος σε έφοδο και βουτάνε τα πόδια μου σε 12 εκατοστά νερό. Μια καραμπινάτη ηλεκτροπληξία στο βάθος παραμονεύει! Το πολύμπριζο επιπλέει. Δίπλα μου ο χοντρός γάτος της γειτόνισσας – έσκισε τη σίτα και μπήκε στα κρυφά-, γλύφει τα άυλα κοκοβια του. Με κοιτάει στα έγκατα του είναι μου, διαβάζει το μέλλον. Μιάου!

Έξω λιμνάζουν τα νερά, πλένονται οι πάπιες και εκκολάπτεται το καλαζαρ. Η γριά άνοιξε τις βάνες να ποτίσει το γαϊδουράκι. Έτσι, άδειασε η στέρνα και έρχεται η υδροφόρα.

 

• Τον Ιούνιο είχαμε κάτι Λιβανέζους τουρίστες. Πολύ μιρλα βρε Μαρίκα μου. Και η γκρίνια φέρνει γρουσουζιά! Ψυχανεμίζεται την στριμάρα τους missApplebee και τους καλεί στο βεραντάκι για ουζάκι-μεζεδάκι, γιατί στρώνει επιδερμίδα και χαρακτήρα, λέει. Ουζάκι-μεζεδάκι η συνταγή της μακροζωίας. Πάνε οι άνθρωποι να ξαπλώσουν, ντίρλα η Λιβανέζα σκοντάφτει στο χαλάκι, ξεκινά αεροπορική πτήση προς το Λιβανέζο, χάνει αυτός την ισορροπία του και προσγειόνονται στο παραβαν. Το έσπασαν! Χειροποίητο από θαλασσόξυλα! Χάλασαν και τον τοίχο. Εννοείται πως ήθελαν να πληρώσουν τη ζημιά. Τους έβαλα εγώ μετά να σκάβουν όλη μέρα τα άνυδρα πεπόνια.

 

• Τον Ιούλιο έρχεται η γριά και μου λέει «εύρηκα τουρίστα» και μου δείχνει έναν κομψό κύριο. Συνοδεύω τον κύριο στο σπιτάκι και αυτός τρέχει σπινιάροντας στην τουαλέτα. Κόψιμο, λέω! Πέφτει στα πατώματακαι επεξεργάζεται τη λεκάνη. Πέφτω και εγώ κατάχαμα να δω. «Τώρα την πέρασα χλωρίνες. Να έχει ράγισμα; Τι φάση;»Εκεί που είμαστε ένα με την τσιμεντοκονια, με κοιτάει αυστηρά και λέει «Η λεκάνη έχει πρόβλημα, δεν χωράει το πλούσιο ψ χρωμόσωμά μου!» Βαράω Error 404! Μου πήρε και μισή ώρα να ανακτήσω τις γνώσεις βιολογίας! Που τον βρήκε η γριά τέτοιο πύραυλο και μου τον έφερε εδώ να;

 

• Τις προάλλες, η κυρία Applebee μάζεψε από μια παραλία κάτι τουρίστες, στήσανε σκηνές στην αυλή και κυκλοφορούν όλη μέρα τσιτσίδι. Μια Ολλανδέζα από αυτούς νοίκιασε το ένα σπιτάκι. Μια νύχτα βρήκε μια σειρά μυρμήγκια να κουβαλάνε 2 παξιμάδια. Πρότεινα να κάνουμε απεντόμωση! Τι ήταν να το πω Μαρίκα μου! Που να ξέρω ότι η μικρή Ολλανδέζα είναι ακτιιβίστρια και ήρθε να ζήσει το όνειρο της ελληνικής αγροτιάς. Ήρθε και η γριά, τα είπανε, την έκανε πιο τούρμπο σε βαθιά ροζ απόχρωση και τώρα κάνουν όλοι μαζί καθιστική διαμαρτυρία μέσα στο μποστάνι «ντο’τα κιλ δε ανιμάλε»

 

• Ότι να ‘ναι Μαρίκα μου! Και δεν είμαι μόνο εγώ Μαρίκα μου. Δύσκολη η ζωή των ενηλικών με όλα αυτά τα μουδιασμένα μυαλά τριγύρω μας! Ακούω πολλές ιστορίες γύρω γύρω. Χρόνο να είχα να τις γράψω Μαρίκα μου!