Τα ζευγάρια αυτά, τα σαν από πορσελάνη. Όχι, δεν είναι σαν κρύσταλλο γιατί δεν μπορείς να δεις καθαρά μέσα τους..

Πορσελάνη! Σαν εκείνα τα παλιά μπιμπελό στο ράφι. Καλοστημένα χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει το λόγο και τη χρησιμότητα τους. Απλά μένουν εκεί για να “δείχνουν” ωραία.

Στην πραγματικότητα Όμως,Τι είναι? Κάποια τα βλέπεις με ρωγμές από τον χρόνο, κάποια με χεράκια σπασμένα κ εμφανή τα σημάδια της κόλλας να μαρτυρά πως κάποτε έπεσαν.. .

Κάπως έτσι είναι κ αυτά τα ζευγάρια. Θα τα δεις να κυκλοφορούν μαζί, με αυτό το κατεψυγμένο «Αγάπη μου» να συνοδεύει τις συζητήσεις τους μπροστά στους άλλους, αλλά χωρίς να πείθουν μιας κ ούτε το βλέμμα ούτε η γλώσσα του σώματος τους, εκφράζει κάτι ανάλογο.

Μια «αγαπη» που μοιάζει σαν να είναι βουτηγμένη στη φορμόλη, γιατί απλά έτσι πρέπει να διατηρηθεί…..

 

Πάντα ο ένας από τους δύο θα είναι ο ακόλουθος του αφέντη. Είτε είναι ο άντρας είτε είναι η γυναίκα στη σχέση. Είναι το υποχείριο, σαν το καλό σκυλάκι του καναπέ.

Πρέπει όλα να γίνονται έτσι ώστε να δείχνουν σωστά, ιδανικά ζευγάρια, προς μίμηση, γιατί αυτοί είναι οι καλύτεροι! Και αν τους καλοπροσέξεις, είναι τόσο μα τόσο μεγάλη η ουσιαστική απόσταση μεταξύ τους, σαν τους μεγαλύτερους ξένους που θα μπορούσες να συναντήσεις. Κι ας είναι μαζί. Ένα μαζί, τόσο χώρια όσο δεν πάει άλλο!

Μαζί στον καφέ, στο φαγητό, στη βραδινή έξοδο και τα κοσμικά events… μια καλοστημένη βιτρίνα που όταν γυρίσουν σπίτι σβήνουν τα φώτα της και καταρρέει, αλλά πάντα για τον έναν από τους δύο. Ό άλλος πάντα θα έχει την ψευδαίσθηση πως «άλλη μια μέρα πήγε καλά, όλα «έδειξαν» τέλεια σε φίλους γνωστούς συγγενείς κ αγνώστους.

Αυτά όμως για τον έναν πάντα από τους δυο. Γιατί ο άλλος απλά θέλει να φύγει μακρυά, πριν καν βάλει το κλειδί στην πόρτα για να μπει.
Κι όμως. Και θα ανοίξει, και μέσα θα μπει, και μαζί θα ξαπλώσουν και άλλη μια μέρα συμβιβασμού θα έχει περάσει, και άλλη μια νύχτα υποχωρητικότητας θα έχει φανεί.

 

Η ψυχή όμως oύτε καν θα έχει πατήσει το χαλάκι της εξώπορτας. Γιατί την ψυχή δεν την αλυσοδένεις. Είναι ασυμβίβαστη και δεν θα σε ακολουθήσει να σε βλέπει άλλη μια μέρα σε ένα συναισθηματικό πορσελανινο εύθραυστο τέλμα. Να σε βάζουν στο ράφι, να σε στολίζουν παρέα με την υπόλοιπη συλλογή, να κρύβουν επιμελώς τις ρωγμές και τις κόλλες σου και να ασχολούνται μαζί σου μόνο όταν θα χρειαστεί ξεσκόνισμα το καλοστημένο τους ράφι.

Η ψυχή δεν στήνεται όσο κ αν θες να την συμβιβάσεις. Απλά μένει σε αναμονή. Και πρόσεξε τη μέρα που θα το σκάσει.. ..