Πάει καιρός.
Κάπου 6 χρόνια σχεδόν από τότε που το έκοψα.
Πάντα είχα τον αυτοέλεγχο μαζί του. Δεν ήθελα ποτέ να το κόψω.
Όχι από εθισμό αλλά γιατί μου άρεσε η συνήθεια. Αυτό το πρωινό τελετουργικό καφέ τσιγάρο μπαλκόνι.

 

Όταν έχεις ζήσει τη μισή σου ζωή μόνος έχεις καταλάβει πως δεν είναι απλά ένα τσιγάρο.
Είναι μια παρέα κάποιες μέρες που είτε δεν έχεις είτε δεν θες να μιλήσεις σε άνθρωπο….
Ξέρεις πως θα σε βλάψει. Γιατί,δεν σε έχουν βλάψει σχέσεις? Φίλοι? Φυσικά.

Πήρες απόσταση απομακρύνθηκες. Δεν έκοψες όμως τη συνήθεια να κάνεις νέους φίλους. Να δίνεις ευκαιρία σε νέες σχέσεις.
Έτσι είναι κ αυτό. Μια σχέση. Που δεν μιλάει που σε “ακούει”μόνο. Που κάποια βραδιά θες απλά να βλέπεις τον καπνό του να φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση όπως έβλεπες κ άλλες υπάρξεις στη ζωή σου να πράττουν ομοίως….

 

Πάνε 6 χρόνια. Μου άρεσε η αίσθηση του “καθαρού” δεν θα σου πω ψέμματα.
Καπνίζοντας 13 συναπτά έτη όταν το παράτησα είχα άλλη αίσθηση.
Έκανα ενδιάμεσα σε ένα ποτό κάποιο βράδυ ένα τσιγάρο το μήνα…
Μπορεί και το τρίμηνο. Και έτσι μια μέρα μου τη βίωσε για να μη πνίξω κανέναν άνθρωπο Που λέει, να πνίξω τις σκέψεις μου στον καπνό.

Και πήρα το πακέτο. Αν ρωτας αν με βοήθησε θα σου πω μάλλον ναι.
Πιέσεις από παντού. Μη το ένα Όχι το άλλο άσε το τρίτο…..

Καλή και η υγεία μας δε λέω. Αλλά έχουμε μόνο μια ζωή.
Και για να τη ζήσουμε όμορφα πρέπει να μην πιεζόμαστε.
Έτσι κ εγώ. Δε τις μπορώ τις πολλές απαγορεύσεις.

 

Ξύπνησα το πρωί κ είχα φοβερό πονοκέφαλο. Το τελευταίο πακέτο που πήρα ήταν πριν 10 μέρες κ είπα ότι δεν ήθελε αλλά τσιγάρα κ το έδωσα. Σχεδόν γεμάτο. Πήγα απέναντι να πάρω ένα κουτί Ντεπόν. Και μετά από ενάμιση χρόνο αποφάσισε το μαγαζάκι να φέρει επιτέλους τη μάρκα μου. Τώρα! Που είπα ότι δε θέλω άλλο.
Και διαολεμένα σήμερα ήθελα ένα τσιγάρο.

 

Βρέχει εδώ και δύο μέρες και έχει απίθανο κρύο.
Έκατσα στο μπαλκόνι μαζί με τον καφέ να ανάψω ένα.
Το τασάκι βρεγμένο από τον καιρό. Βράχηκε λίγο στην ακρούλα αλλά συνέχισε να καίγεται. Για μένα. Με εμένα.
Την άλλη βδομάδα πάλι……