Φύγε! Φτάσε όσο πιο μακριά μπορείς να πας! Ναι, καλά κατάλαβες! Σου φωνάζω!
Μακάρι να μπορούσα και έτσι από την οθόνη του υπολογιστή να σε σπρώξω κιόλας, κι ας μη διάβαζες ποτέ αυτό το editorial. Έτσι θα είχα πετύχει 100% το σκοπό μου.

Φίλε μου…μας έχει «φάει» η τεχνολογία! Μας έχει κατασπαράξει θα πω, γιατί αν πω καταπιεί, θα με χαρακτηρίσεις υπερβολική. Η ζωή είναι έξω αγαπητέ μου αναγνώστη. Το λέμε, αλλά δεν κατανοούμε την βαρύτητα του λόγου μας. Το λέμε στους άλλους αλλά εμείς δεν το κάνουμε. Δεν έχουμε λεφτά. Δεν έχουμε κουράγια. Δεν έχουμε χρόνο. Οπότε τι κάνουμε? Κλεινόμαστε μέσα, δουλεύουμε για να βγάζουμε λεφτά, για να μπορούμε να πληρώνουμε τα διάφορα τεχνολογικά γκατζετάκια, ώστε να κλεινόμαστε ακόμα περισσότερο μέσα?

Και «περιμένουμε» κατά κάποιο τρόπο τα γεράματά μας?
Και όταν έρθουν, τι θα έχουμε να λέμε?
Τι εμπειρίες θα έχουμε μαζέψει από τη ζωή μας?
Όταν κοιτάξεις πίσω σου τι θα δεις?

Έχεις αφήσει κάποιο δικό σου δημιούργημα, έχεις κάτι να δείχνει ότι έζησες κι εσύ εκεί κάποτε? Έχεις γεμίσει το μυαλό και την καρδιά σου με εικόνες? Με αναμνήσεις? Με εμπειρίες από τα χόμπι σου? Έχεις γράψει ρε παιδί μου τη δική σου ιστορία ή ζεις κάπου ανάμεσα στων άλλων?

Βγες έξω! Στο ξαναλέω! Δεν κοστίζει άμα θες!
Πήγαινε κάπου με τα πόδια! Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρες τα πόδια σου να πας κάπου? Είναι δωρεάν, και κάνει τόσο καλό στην ψυχική αλλα και στη σωματική μας υγεία, το ξέρεις άλλωστε έτσι δεν είναι? Πάρε τη μηχανή σου και κάνε 50 άσκοπα χιλιόμετρα! Απλά για να τα γράψεις! Για να σου έρθει ο αέρας απλά πάνω σου! Πάρε το αυτοκίνητο σου, ένα κουτάκι μπίρα και πήγαινε ως τη θάλασσα να το πιεις, αλλά προς Θεού, ΣΗΚΩ! Θα αδειάσει το μυαλό σου, θα δεις τα πράγματα αλλιώς, θα σκεφτείς πράγματα που ίσως ποτέ δεν είχες σκεφτεί, ή τουλάχιστον όχι με αυτόν τον τρόπο. Όλα θέλουν μέτρο και έλεγχο. Δεν είπα να τα διαγράψεις όλα, δεν είπα να αλλάξεις ριζικά συνήθειες, όμως είναι η ανθρώπινη ανάγκη αυτό, και το έχεις ξεχάσει εδώ και καιρό. Και όσο πιο βαθιά μπαίνεις σε μια σπηλιά, τόσο πιο πολύ «μη ορατός» γίνεσαι, και όσο κι αν νομίζεις ότι αν βάλεις μια φωνή θα ακουστείς, καταλήγεις να ξεχνάς κι εσύ ο ίδιος τη φωνή σου. Όλο αυτό είναι μια «σκλαβιά» που δε την αντιλαμβάνεσαι, που νομίζεις ότι την έχεις επιλέξει.
Τα πράγματα όμως δεν απέχουν πολύ από μια φυλακή, και μην ισχυριστείς ότι εκεί αναγκάζεσαι να πας, γιατί κι αυτό απόρροια των πράξεων σου είναι.
Σου αρέσει? Δε νομίζω ε? Γι’ αυτό λοιπόν….

ΒΓΕΣ ΕΞΩ!
Και αμέσως θα δεις πως η ζωή είναι απλή, και δεν θέλει πολλά για να σου προσφέρει απολαύσεις να χαρείς. Γιατί ότι μας κάνει ευτυχισμένους είναι στα μικρά πράγματα που μας προσφέρει. Γύρνα πίσω σου και κοίταξε.
Δεν ήσουν περισσότερο ευτυχισμένος, όταν είχες λιγότερα και έκανες περισσότερα? Δεν το έχασες, ακόμα το έχεις. Φτάνει να το επιλέξεις!
Εγώ σκέφτηκα να σου τα πω.
Και τώρα λέω να πάω έξω…