«Γεννήθηκα» μέσα στις μηχανές, μεγάλωσα μέσα στα συνεργεία λόγω επαγγέλματος μπαμπά & θείου – μάλλον κάπου εκεί μέσα θα ήρθανε οι μοίρες να με μοιράνουν όπως λέγανε οι παλιοί…η πρώτη μου κουβέντα σηκώνοντας το μικρό μου χεράκι, ήταν «γκαγκάν-γκαγκάν» δείχνοντας μια μηχανή που περνούσε, στον μπαμπά μου. ‘Έχοντας την πρώτη μου ρόδα –όχι ποδηλάτου- από 9 ετών, τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς αυτή την (κατά τη γνώμη μου αρκετά «αδικημένη» και από αρκετούς παρεξηγημένη) ομάδα ανθρώπων, όπως φυσικά και για το δίτροχο που τους συντροφεύει. Ίσως να είναι μικρόβιο, ίωση, φαρμακευτικό σκεύασμα, ωστόσο δεν υπάρχει, παρά μόνο αυτή καθ’αυτή η ύπαρξη της μηχανής στη ζωή σου. Το μόνο που θες, είναι να αγκαλιάσει το χέρι σου το γκριπ και τη μανέτα, κ έπειτα μια μυρωδιά, ενας ήχος αλλά κυρίως ένας δρόμος.

Οι…μηχανόβιοι, ορίζονται από αυτή τη μοναδική λέξη. Μηχανή. Βίος. Ζουν μέσα από αυτήν, και όχι απλά ΜΕ αυτήν. Την νιώθουν. Της μιλάνε. Την αγαπούν σαν τη γυναίκα (ή τον άντρα) της ζωής τους, μόνο που η σχέση τους είναι λίιιιιιιιγο πιο σταθερή. Την σέβονται για να τους σεβαστεί. Δε λένε άστοχα όσοι έχουν ζήσει περισσότερο επαγγελματικά μαζί της ότι «η μηχανή έχει τη δική της ψυχή».
Φτάνει να σκεφτούμε τις πρώτες κινήσεις που κάνουμε για να ξεκινήσει για να συμπεράνουμε πως είμαστε, σαν σε παρέλαση: Χέρι (φρένο). Πόδι (ταχύτητα). Χέρι (συμπλέκτης). Με αυτή λοιπόν έχουν και μια άλλη χημεία. Δεν είναι το όχημα που θα τους πάει για δουλειά, ούτε η προξενήτρα που θα τους βρει γκόμενα (μια εντελώς λανθασμένη κατ’εμε προσέγγιση. Αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν σε άλλες κατηγορίες, δε τους λες καν μηχανόβιους). Δε φοβούνται τη βροχή κι ούτε θα αφήσουν τη μηχανή να πάρουν ταξί όταν ρίχνει χαλάζι. Θα γίνουν μούσκεμα μαζί της! Οι μηχανόβιοι, είναι πνεύματα ελεύθερα, ασυμβίβαστα αλλά λογικά! Ξέρουν τι θέλουν, απλά το θέλουν άνευ όρων. Αγαπούν δυνατά και πολύ, σαν τον αέρα που σου έρχεται όταν οδηγείς. Αγαπούν τους φίλους τους, τα ταξίδια, τους ανθρώπους τους…

Κάνουν φιλίες, όχι του καφέ, αλλά της ζωής. Φίλους που όταν είναι μαζί δε χάνονται σε μια οθόνη, δεν τους απασχολούν οι «σέλφι», δε τους αρέσει καν η λέξη και ο,τι σου πουν είναι γνήσιο, φιλοσοφημένο και αυθεντικό. Αν τους πετύχεις ποτέ χωρίς τη ρόδα τους, θα είναι ίσως από τις μοναδικές φορές που θα τους δεις κακόκεφους. Αν έχουν τη μηχανή στο συνεργείο, θα κάνουν λες και κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο είναι στην εντατική. Και αν τους ρωτήσεις για τον μάστορα τους, θα γνωρίζουν πιο πολλά γι’ αυτόν και από πράκτορα του FBI που ψάχνει εξονυχιστικά το παρελθόν του τύπου που τόλμησε να ζητήσει το χέρι της μονάκριβης κόρης τους!
Θα τους βρίσκεις πάντα έξω. Δεν τον αντέχουν τον καναπέ (εκτός αν είχε ρόδες και τιμόνι ίσως). Ναι. Εκεί ανήκουν. Έξω. Να μιλάνε. Να γεμίζουν το μυαλό τους αληθινές εικόνες και όχι downloads. Να γεμίζουν τη ζωή τους εμπειρίες κ όχι ιστορίες άλλων. Θα ανταλλάξεις ιδέες μαζί τους, θα σε κάνουν να νιώσεις αυτό που σου περιγράφουν. Πάντα μα πάντα θα σε χαιρετίσουν στο δρόμο, σαν ένα φίλο μοτοσικλετιστή κι ας μη σε ξέρουν. Δεν χρειάζεται. Έτσι είναι το πνεύμα, η ιδέα, ο κόσμος τους. Φιλικός, ανοιχτός, ειλικρινής.
Like an open road………