Βαριά βιομηχανία ο τουρισμός. Ευλογημένη χώρα η Ελλάδα. Η χώρα μας προκαλούσε  πάντα στους ξένους μια έλξη σχεδόν μυστηριακή. Δε χρειαζόταν πολύ προσπάθεια, η Ελλάδα ήταν εύκολα ο προορισμός πολλών. Η ιστορία και το φυσικό περιβάλλον δημιουργούν ένα συνδυασμό μεγατόνων. Το μέγα θέμα είναι πως ο έλληνας επαγγελματίας, συνδικαλιστής, πολίτης και κυρίως η πολιτεία αντιλαμβάνονται και σέβονται αυτό το τόσο ευαίσθητο προϊόν που στηρίζεται τόσο στη καλή ψυχολογία, στην εμπιστοσύνη, στην ασφάλεια και κυρίως στο σεβασμό.

Σε μια εποχή που η κρίση έχει οδηγήσει σε έναν ηθικό καταναλωτισμό, όλο την Ευρώπη, και όχι μόνο, ο τουρίστας – καταναλωτής, επιζητά ακόμα περισσότερο την άριστη σχέση κόστους και απολαβής στις παρεχόμενες υπηρεσίες. Με θλίψη παρακολουθώ αυτές τις μέρες το σόου στο Πειραιά με την απεργία των λιμενεργατών οι οποίοι αντιδρούν κάθετα στην όποια διαδικασία παραχώρησης του λιμένα. Δηλαδή, μια συμφωνημένη και υπογεγραμμένη σύμβαση παραχώρησης, την οποία συνυπογράφει το ελληνικό Κράτος και η ξένη εταιρεία, αμφισβητούνται από τους εργάτες του λιμανιού και αυτό, έχουμε μάθει στην Ελλάδα να θεωρείται φυσιολογικό και ανεκτό. Επαναλαμβάνω, ότι η όποια σύναψη συμφωνίας που γίνεται σε ελληνικό έδαφος, κρίνεται συνδικαλιστικά, αμφισβητήσιμη. Σχεδόν μέσα Ιουνίου, με τα κρουαζιερόπλοια να συγκεντρώνονται στον Πειραιά, θεωρείται ανεκτό και συνηθισμένο να αγνοείται η συμφωνία των εταιρειών κρουαζιέρας με το λιμάνι και να ταλαιπωρούνται οι επισκέπτες που έχουν πληρώσει για τη παροχή υπηρεσιών των αχθοφόρων. Δε θεωρείτε ότι το να υπάρχει αντίδραση σχεδόν για τα πάντα, σε μια χώρα, που υποτίθεται έχει αντιληφθεί ντα τρωτά του παρελθόντος και θέλει να τα αλλάξει, είναι σχεδόν σχιζοφρενικό; Λέμε όλοι ότι θέλουμε αλλαγή και πρόοδο, αλλά από την άλλη δε θέλουμε να πειράξουμε τίποτα από τα κεκτημένα. Μιλάμε λοιπόν για ατομικό ή συλλογικό καλό; Και η πολιτεία; Απλά απούσα. Στη καλή θέληση των απεργών στηρίζεται ο υπουργός. Αμετακίνητοι οι λιμενεργάτες. Αλλά ποιος νοιάζεται για τους επιχειρηματίες του τουρισμού, για τους επισκέπτες και τη φήμη τη χώρα; Πάνω απ’ όλα η επανάσταση. Αντίδραση και μόνο. Η λογική και η συμμετοχή όλων στις θυσίες για την ανάκαμψη της χώρας δεν έχει σημασία. Προέχει η επανάσταση που θα διώξει το κακό ξένο κεφάλαιο, τον μιαρό επενδυτή, τα σκοτεινά σχέδια των συνωμοτών. Και ας βυθίσουμε τη χώρα στα απόνερα της κρουαζιέρας. Αναρωτιέμαι τι θα μείνει να χτυπάμε στο τέλος σε αυτή τη χώρα.

Μήπως λοιπόν, ήρθε η ώρα να σκεφτούμε περισσότερο τους όρους «συνεργασία», «σεβασμός», «δικαιώματα» και «υποχρεώσεις»; Μήπως να επαναπροσδιορίσουμε όρους όπως «συνδικαλισμός», «συλλογικό συμφέρον»; Εύκολο; Καθόλου. Το να είσαι κολλημένος σε ένα τέλμα είναι τελικά παράδοση στην Ελλάδα. Το να είσαι αγενής με τα δικαιώματα των άλλων είναι εθνικό σπορ. Αλλά τι πειράζει; Επανάσταση σε όλα και ας τρώμε τα μούτρα μας παραδειγματικά.