Ένας χωρισμός, είναι ένας μικρός θάνατος που κάποιους τους οδηγεί στην παράνοια, άλλους στην επόμενη σχέση κι άλλους στη μοναξιά. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να χωρίσει κανείς. Άλλοι πολύπλοκοι, άλλοι πιο απλοί. Ο ιδανικός χωρισμός είναι ο κοινή συναινέσει. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Δεν σε θέλω, δεν με θέλεις, υποφέρω κι υποφέρεις. Σε πολλές σχέσεις ο παραλογισμός πάει κι έρχεται, χωρίς να αντιλαμβάνεται κανείς από τους δύο , ότι όταν μία κατάσταση έχει βαλτώσει και βλέπουν μόνο διαφημίσεις αντί για το τέλος του έργου, το όσκαρ δεν θα έρθει ποτέ. Γιατί λοιπόν να βαυκαλιζόμαστε και να εθελοτυφλούμε χάνοντας έτσι μέρες, μήνες, χρόνια από τη ζωή μας. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή και θα έπρεπε να τη χαιρόμαστε στο έπακρο κάτι σαν το ελαιόλαδο-μέχρι την τελευταία σταγόνα. Σίγουρα ένας χωρισμός τις περισσότερες φορές δεν είναι ευχάριστος, παρ όλα αυτά κανείς από τους δύο δεν θα ήταν συνετό να καταπιέζεται και να ψυχαναγκάζεται να παραμείνει στη σχέση προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τον άλλο.
Μπορεί κανείς να χωρίσει με αξιοπρέπεια και πολιτισμένα. Δεν είναι απαραίτητο να βάψει τις κουρτίνες στο χρώμα που μισεί ο άλλος. Ο χωρισμός είναι ένα βήμα παρακάτω και όχι ένα πίσω. Είναι το παρακάτω στη ζωή μας. Δεν χρειάζεται εκδίκηση, απλά κοινή λογική. Πολλές φορές τα συναισθήματα έχουν να κάνουν με τον τρόπο του χωρισμού. Αν σε χώρισαν από το τηλέφωνο ή με ένα post it στο ψυγείο, τα νεύρα σου γίνονται τσατάλια και θέλεις να κάνεις τη φωλιά του κούκου το νέο σου σπίτι. Βέβαια αυτού του είδους ο χωρισμός, έρχεται να σου αποδείξει περίτρανα ότι τσάμπα καίει η λάμπα. Έπρεπε να είχες χωρίσει από καιρό. Ανωριμότητα και δειλία κάνουν πάρτυ με καλεσμένη τη σχέση σου.
Άν χώρισες με φωνές, ξεσπάσματα και κλάματα, τότε ίσως να πέτυχες τον στόχο. Περνάς τα πρώτα στάδια του χωρισμού, που σε οδηγούν στην ελευθερία και σε βάζουν ξανά στο παιχνίδι. Επειδή λοιπόν ,τα λόγια είναι περιττά την ώρα που χωρίζουμε (άσμα-ευαγγέλιο),ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Συνήθως φταίνε και οι δύο. Αν δεν υπάρχουν μικροπρέπειες και ξυλοδαρμοί, αβυσσαλέο μίσος και πλήρης ασυνεννοησία, όλα γίνονται ανώδυνα, σχεδόν. Είναι κατανοητό το πάθος, το κλάμα, η σιωπή. Ως ένα βαθμό όμως. Το πένθος του χωρισμού καλό είναι να κρατάει για λίγο. Όχι γιατί θα πρέπει κανείς να το παίξει εύθυμη χήρα, αλλά γιατί σταμάτησαν του ρολογιού οι δείκτες και πρέπει να βάλουμε καινούριες μπαταρίες. Να φορτίσουμε θετικά τη ζωή μας και να προχωρήσουμε χωρίς δισταγμό.
Το μέλλον είναι αβέβαιο και πολλές φορές καταδικασμένο, όμως συχνότερα μαραζώνει κάποιος μέσα σε μία κακή σχέση παρά σε έναν χωρισμό. Έναν αποχωρισμό, ένα τελευταίο αντίο σε μία σχέση δίχως αύριο.
