Σήμερα θέλω να σου μιλήσω για κάτι «τέλειο».

Εύλογα θα ρωτήσεις ίσως, τι ορίζει δηλαδή το τέλειο ρε φίλη? Καλή ερώτηση. Μήπως όμως το τέλειο,τελικά, είναι αυτό που δεν προσδιορίζεται,δεν το ορίζουν λέξεις αλλά εικόνες ή συναισθήματα που ξυπνάνε;

 

Μια διαφορετική προσέγγιση στην αποτύπωση του τέλειου,του ιδανικού,μου ξύπνησε σήμερα με μια φωτογραφία. Σήμερα λοιπόν θα σου πω για ένα τέλειο ζευγάρι. Γιατί καμιά φορά λένε τα αντίθετα έλκονται,άλλη πάλι λένε,αν δεν είσαι ίδιος με τον άλλο δεν αντέχεις και πολύ.

Εγώ νομίζω πάλι,πως όλα είναι ένα πείραμα και όσο στανταρακι αν είναι τα συστατικά σου,το αποτέλεσμα τροποποιείται αναλόγως των συνθηκών και όλα, μα όλα, βασίζονται στην καλή χημεία.Το τέλειο ζευγάρι της ιστορίας μου,αρχικά θα έλεγες πως δεν ήταν ποτέ πιθανόν να επεδίωκαν το «ζευγάρι». Όχι τη σχέση. Της μόνιμη,με την αίσθηση της αέναης, σχέσης.

Από τους ανθρώπους αυτούς τους τρελούς,τους ανεξάρτητους τους ελεύθερους που δε μπορείς να αλυσοδέσεις,να κλείσεις σε μερικά τετραγωνικά. Όχι σπιτιού. Ιδέας. Ανήσυχα πνεύματα που ψάχνουν πάντα κάτι, καζαμία φορά όχι κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα όμως δε μουχλιάζουν,δεν βαλτώνουν και δεν βαριέσαι ποτέ μαζί τους.

Αυτοί οι άνθρωποι αποδεικνύουν όσο κανείς άλλος τύπος ανθρώπου,2 πράγματα:
1ον ότι είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι και ξέρουν τι θέλουν και
2ον ότι το τέλειο είναι εφικτό, υπάρχει,ζει ανάμεσα μας και μπορεί να παραμείνει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου.

 

Το τέλειο ζευγάρι μου,είναι ισορροπημένο. Φυσικά και έχει και αυτό δυσκολίες,ζόρια, σκαμπανεβάσματα,έχει σαφώς την ίδια καθημερινότητα με όλους εμάς,δεν έπεσε από τα σύννεφα ούτε το έσκασε από κάποιο παραμύθι.

Έχει όμως και τον τρόπο να συνυπάρχει σωστά σε αυτή τη ζωή. Δε νομίζω πως υπάρχει κάτι να μας πουν,αν τους ρωτήσουμε πως το πετυχαίνουν όλο αυτό. Γιατί δεν έχουν κάτι συγκεκριμένο, σαν φύλλο οδηγιών,σαν manual να ακολουθούν πιστά. Είπαμε απλά ακολουθούν τη ροή των συναισθημάτων τους.

Και κάπως έτσι ερχόμαστε σε αυτό που σου είπα στην αρχή. Δεν μπαίνει σε λέξεις το τέλειο. Απλά στο βγάζουν,στο δείχνουν και δεν στο επιδεικνύουν. Βλέπεις μια εικόνα τους, μια φωτογραφία και το αντιλαμβάνεσαι. Έτσι απλά.

Χωρίς να ακολουθούν την «πεπατημένη» των στερεοτύπων «πως να αγγίξετε την τελειότητα και άλλα παραμύθια». Είναι απλά εκεί. Δεν τους νοιάζει να είναι οι τέλειοι. Μιλάνε με εικόνες,με στίχους τραγουδιών ο ένας για τον άλλο και ο ένας προς τον άλλο. Και κάπως έτσι χωρίς να το ξέρουν ίσως….είναι τέλειοι.