Τι είναι αυτό που μου λείπει και ζητάω από εσένα να το συμπληρώσεις; Είναι υλικό; συναίσθημα; άγγιγμα; χάδι; ματιά; κι αν μου το δώσεις, για πόσο θα κρατήσει;
Πόσο κρατάει πριν ξεφτίσει; Πριν γίνει όπως όλα! Ίδιο, βαρετό, ανούσιο! Πότε εμείς οι δυο σαν ένα, γινόμαστε δυο γνωστοί από παλιά, ξένοι που δεν γνωρίστηκαν ποτέ;
Η σχέση πρέπει να μετράει μέρες! Μέρες μέσα στην εβδομάδα! Σαν παιχνίδι! Σαν ραντεβού! Σαν μόνιμα δυο άγνωστοι που συναντιούνται! Δυο μέρες στις επτά! Τρεις το πολύ! Παραπάνω θα μετράμε εβδομάδα και αυτό δεν πρέπει! Εκεί θα γίνει συνήθεια!! Και εγώ θα πρέπει όταν σε χάνω να έχω το ανεκπλήρωτο, αυτού του κάτι που δεν πρόλαβε να τελειώσει, και όταν σε βρίσκω να λυσσάω για να προλάβω! Όχι να γεμίσω το κενό που έμεινε από πριν, αλλά να προλάβω αυτή τη φορά να μην αφήσω τίποτα πίσω μισό.
Για δυο μέρες όμως θέλω να είσαι εκεί! Να υπάρχεις για μένα, να ζεις για μας! Τίποτα ξένο ανάμεσα μας, τίποτα τρίτο να μη διακόψει! Δυο μέρες εδώ..
Τόσο χρειάζεται το σώμα για να μην νιώσει ότι τις υπόλοιπες μέρες ήταν ένα κουφάρι, άδειο, που απλά με πήγαινε στη δουλειά, αλλά μια ύλη που προσμένει.. το χάδι, το φιλί, την ανατριχίλα, τον ψίθυρο στο λαιμό που μπορεί να ξυπνήσει και γίγαντα!
Τόσο θέλουν τα μάτια για να αλλάξουν τον τρόπο που κοιτάνε τις υπόλοιπες μέρες!! Αν έχουν χορτάσει το βλέμμα σου, καθάριο, αληθινό μόνο για μένα, τι μπορεί να καταστρέψει αυτή τη δύναμη τις επόμενες μέρες; Τίποτα!
Δυο μέρες χρειάζεται το σπίτι μου! Να γεμίσει φασαρία, ρούχα άλλου ανθρώπου, μια άλλη φωνή από την κουζίνα – θες καφέ; θέλω! Και εκεί που πάει να φορτωθεί όλο αυτό – γιατί έχουμε πει: η μοναξιά μετά τα δεύτερα άντα, γίνεται συνήθεια! ..μην τρομάζεις! – να φύγεις! Να σε χάσω! και μέχρι να μαζέψω, να φτιάξω ένα σπίτι ικανό για έναν, μετά από μέρες να ξανάρθεις! Δεν θα έχω προλάβει σε μια μέρα – θέλει χρόνο το μάζεμα!
Όλα θέλουν χρόνο! Όλοι θέλουμε το χρόνο μας! Χρόνο μόνοι μας και χρόνο μαζί! Κάπου στη μέση πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία, κάπου ανάμεσα στο μόνος και μαζί! Όχι γιατί δεν έχουμε τον τρόπο να το διαχειριζόμαστε, αλλά ξεχνάμε, ενθουσιαζόμαστε και κάτι αφήνουμε πίσω και κάτι μένει διαμαρτυρημενο και γραμμάτιο δε το λες.
Αυτή τη φορά θα μάθω το μαζί για δυο μέρες και το για μένα τις υπόλοιπες! Θα δω φίλους, οικογένεια, γνωστούς! Θα κάτσω μόνος – γιατί και αυτό χρειάζεται! Θα κάνω πράγματα για μένα που άλλες φορές τα ξεχνάω και πέφτω με τα μούτρα!
Θα ζήσω την κανονική ζωή και όχι αυτή που θελημένα – κάποιες φορές – φτιάχνουμε χωρίς να υπάρχει! Το μαζί σαν ιδέα είναι το ιδανικό, το μαζί όμως σαν πράξη θέλει τρόπο, χρόνο, κόπο.
Αυτή τη φορά – νομίζω – έμαθα! Όλα χρειάζονται ισορροπία και μέτρο! Όχι μέτρο στο να ζω, αλλά μέτρο στο να μην βιάζομαι να ζήσω και να κάνω πράγματα, που ξέρω, πως με τον καιρό, στην ώρα τους …θα ρθουν!
Σαν ξένοι λοιπόν που συναντιούνται, δυο μέρες την εβδομάδα! Να δώσουν, να πάρουν, να μοιραστούν σε ίσες δόσεις …. τις υπόλοιπες 5 που πέρασαν χώρια.
