Θα υπάρχει κάποιος λόγος που είμαι ο βασιλιάς στο κάστρο μου.

Το έχω χτίσει καλά. Το έχω οχυρώσει ακόμα καλύτερα. Κάθε φορά που ερχόταν μια στρατιά ιπποτών να φιλοξενήσω από το ταξίδι τους με ξεγελούσαν και προσπαθούσαν να το κυριεύουν να το κάνουν κτήση τους και να μείνουν. Όταν μετά από κόπο κατάφερνα να τους διώξω και να μαζέψω ότι είχαν καταστρέψει το οχύρωνα όλο και καλύτερα. Και την επόμενη φορά πάλι έβρισκαν μια αστοχία κατασκευής και του έκαναν ζημιές. Και ξανά ακούραστος φρουρός το τακτοποιούσα…..

Τόση ταλαιπωρία μετά, παραμένει ακόμα ψηλό και δυνατό. Οπλισμένο πολύ καλύτερα από κάθε άλλη φορά και ερμητικά σχεδόν κλεισμένο. Μακριά από λεηλασίες και ανθρώπους. Στέκει εκεί αγέρωχο με τις καταπονημένες κόγχες του να μαρτυρούν όλες τις επιθέσεις που δέχτηκε. Με τις φθορές στις πόρτες να καταδεικνύουν όλες τις παραβιάσεις που υπέστη. Με τις κουρελιασμένες από τον αέρα σημαίες του να δείχνουν από  πόσους ανέμους βαλλόταν ανθεκτικές όμως στο χρόνο να υποδηλώνουν την ταυτότητα και το χαρακτήρα του. Είναι εκεί και ΕΣΥ μπορεί να το χαρακτηρίσεις ερείπιο. Δεν έχει παραιτηθεί ακόμα όμως και έχει πολλούς εχθρούς ακόμα να ταπεινώσει αποδεικνύοντας τους ανίκανους να το επηρεάσουν. Είναι εκεί κ εσύ μπορεί να το χαρακτηρίσεις αρχαιότητα. Μια αρχαιότητα που όμως κρύβει μια πολύ δυνατή ιστορία.  Μια πολύ δυναμική ζωή. Μια μεγάλη ποικιλία βιωμάτων….

Δεν μπορείς να το νικήσεις αυτό το κάστρο δεν μπορείς να το πολιορκήσεις. Είναι από εκείνα που η ζωή τους ήταν να είναι πάντα φιλόξενα, όταν όμως οι καλεσμένοι του έδειχναν τον πραγματικό τους χαρακτήρα μια μια οι πύλες του αμπαρώθηκαν.

Και τώρα είναι εκεί στέκει ακόμα αγέρωχο και όλοι μιλάνε για την ιστορία του. Και ξέρει πως η ιστορία γράφεται μόνο μια φορά και δεν θέλει πια να ανοίξει τις πύλες του ξανά……