Το πρωί κατέβηκα να πάρω το μετρό από την στάση Άγιος Δημήτριος! Βλέπεις η μηχανή είναι συνεργείο και τα λεφτά για ταξί αρκετά μέχρι εκεί που δουλεύω!

Τι κάνουμε λοιπόν; Ξεκινάω πιο νωρίς, λίγο περπάτημα, τσουπ, τσιπ, έφτασα! Η ταμπέλα στην είσοδο της κυλιόμενης με σταματά! Μου ζητά να αλλάξω πορεία – υποχρεωτικά – γιατί και να θέλω, η είσοδος από αυτό το σημείο δεν επιτρέπεται! Να πάω λοιπόν από αλλού. Αλλαγή πορείας! Αλλαγή διαδρομής!

 

Αυτό που έχω στο μυαλό μου εδώ και αρκετό καιρό είναι ξεκάθαρο, ασφαλές και πάνω απ όλα έχω ορίσει ότι είναι αυτό που θέλω! Πως αλλάζει; Και γιατί να το κάνω; Δεν το ζήτησα! Δεν θέλω! Υποχρεωτικά! Άλλος αποφασίζει για μένα; Όχι..

Οι διαδρομές στο μυαλό μας – σε συνδυασμό με την ζωή μας είναι γραμμές! Γραμμές που εμείς τις χαράξαμε με την βοήθεια κάποιου άλλου ανθρώπου! Πορείες, διαδρομές, πάνω σε γραμμές που μας φτιάχνουν! μας αλλάζουν! Μας δημιουργούν! Μας κάνουν ότι είμαστε! Τι παίζει όμως όταν κάτι αλλάζει; Πόσο εύκολο είναι να δεχτούμε την αλλαγή; Δύσκολο!

Κι όμως, η αλλαγή αυτή θα γίνει. Όχι γιατί το θέλουμε αλλά γιατί πρέπει. Όχι για εμάς αλλά για τον άλλο άνθρωπο που το αποφάσισε! Το ένα, το μαζί, είναι ένα μικρό αθώο ψέμα. Πάντα θα είμαστε 2 – το χω ξαναπεί – που προχωράμε και διανύουμε πορείες πάνω στις γραμμές του καθενός! Όχι σε μία αλλά στην δική μου και στην δική σου. Παράλληλα. Μαζί. Σαν 2. Κάπου εσύ αν θες να φύγεις θα το κάνεις. Κι όσο κι αν δεν μου αρέσει ή μάλλον δεν θέλω, πρέπει και θα το κάνεις.

 

Η γραμμή μου δεν παθαίνει τίποτα.
Η πορεία μου κλονίζεται.
Στάση. Σκέψη. Αλλαγή. Ξανά.

 

Η άλλη είσοδος του μετρό είναι πιο κάτω.
Ακόμα λίγο περπάτημα.
Ίσως και να μου κάνει καλό. Ίσως.
Καλημέρα λοιπόν.