Θυμάμαι πόσο πολύ με άγγιξαν αυτές οι οκτώ λέξεις του Ελύτη, διαβάζοντάς τις πριν από χρόνια. Ανήκω σε κείνους τους ανθρώπους που στα δύσκολα καταφεύγουν πολλές φορές στην ποίηση, “ρουφώντας” ό,τι αισιόδοξο, φωτεινό κι ελπιδοφόρο διαβάσουν, για να αντλήσουν ψυχική δύναμη. Μου πήρε, όμως, καιρό να συνειδητοποιήσω την αλήθεια του ποιητή. Όχι, δεν είναι εύκολο να έχουμε πάντα την άνοιξη στη ζωή μας.
Ποιος είπε, όμως, ότι η ίδια η ζωή είναι εύκολη; Άλλωστε, τι νόημα θα είχε αν ήταν πάντα όλα όμορφα και ρόδινα; Για ποιο πράγμα θα’ χαμε να προσπαθούμε; Τι θα ονειρευόμασταν; Τι στόχους θα βάζαμε; Την άνοιξη τη φτιάχνεις για σένα και τους ανθρώπους που αγαπάς οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Το κάθε τι που σου συμβαίνει, έχει πάντα δύο όψεις. Ό,τι κι αν είναι αυτό, προτού σκεφτείς «γιατί σε μένα» δέξου απλά πως όλα έχουν τον λόγο τους που συμβαίνουν. Αν εσύ αποφασίσεις πως δεν θα επιτρέψεις σε τίποτα να σου κλέψει το χαμόγελο, έχεις ήδη την άνοιξη στη ζωή σου, γιατί πολύ απλά ξεκινάει από μέσα σου.
Αυτό, τουλάχιστον, διδάχθηκα από μια μεγάλη οικογένεια υπέροχων ανθρώπων, που είχα τη χαρά να γνωρίσω μέχρι τώρα σε τούτην εδώ την ζωή. Ανάμεσά τους ο Λεωνίδας, η Τερεζντίνα, η Αλεξάνδρα, η Νένα, ο Βασίλης και η Μυρτώ. Ήρωες της διπλανής πόρτας, όπως μ’ αρέσει να τους αποκαλώ. Ο καθένας είχε τη δική του ιστορία ζωής να διηγηθεί. Οι περισσότερες δεν ήταν ευχάριστες, μα όλoι τους είχαν ένα κοινό. Μια αξιοθαύμαστη δύναμη ψυχής, ανιδιοτελή αγάπη για όλους, πάθος για ζωή, αυθεντικά χαμόγελα, υπέρμετρο ζήλο για να πετύχουν τα όνειρά τους… Ακόμη κι αν αυτά τα όνειρα, για σένα και για μένα που είμαστε αρτιμελείς, που εργαζόμαστε, που έχουμε ταξιδέψει, που έχουμε κάνει σχέσεις, που αγαπήσαμε κι αγαπηθήκαμε, είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητα.
Δεν ζήλεψα ποτέ τίποτα στη ζωή μου. Πάντοτε, όμως, θαύμαζα και είχα ως πρότυπα τους ανθρώπους που όσο δύσκολα κι αν περνούσαν, αντιμετώπιζαν τα πάντα με χαμόγελο και αισιοδοξία, χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας γι’ αυτό που τους συμβαίνει, χωρίς ίχνος κακίας γι’ αυτόν που φαινομενικά μπορεί να περνά καλύτερα, χωρίς φθόνο για κανένα.
Με άλλα λόγια δεν βρήκαν την άνοιξη μα την έφτιαξαν κι ας μην άκουσαν ποτέ τους για τον Ελύτη, παραμόνο την ίδια τους τη ψυχή. Εκεί απ’ όπου πηγάζει η άνοιξη.
Αυτές ήταν οι πρώτες ανοιξιάτικες σκέψεις, γυρνώντας το πρωί το ημερολόγιο σε μια καινούργια σελίδα. 1η Μαΐου 2020.
