«Θαύμασε με. Είμαι ματαιόδοξος…..» Από τις πιο προφητικές, τις πιο εύστοχες και τις πιο αλληγορικές φράσεις που έχουν γραφτεί ποτέ σε «παιδικό» παραμύθι. Αν και πιστεύω πολύ αυτό που λέει «τα παραμύθια είναι για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνάνε οι μεγάλοι» Ξυπνάμε όμως?
Θαύμασε με. Όλα γύρω από αυτό το σκοπό γυρίζουν. Θες να φανείς. Να δείξεις τα καινούργια σου ρούχα, τα καινούργια σου παπούτσια, το ταξιδι που πήγες. Σεβαστό. Όλα όμως θα έπρεπε να έχουν και ένα μέτρο, δε νομίζεις?
Μετά από την…αναβάθμιση της κοινωνικής μας δικτύωσης, της εικονικής κατ εμέ, γιατί κοινωνικό είναι να βγεις έξω, να χαμογελάσεις στον διπλανό σου, να πεις καλημέρα, να βοηθήσεις ουσιαστικά, αν όχι όλα, πολλά άλλαξαν ρόλο, έχασαν την πραγματική τους ουσία.
• Πας ένα ταξίδι και είσαι μπροστά σε ένα ιστορικό μνημείο. Ξέρεις ποιο είναι άραγε? Τι ιστορία κουβαλάει πάνω του? Πας να βγάλεις φωτογραφία. Όχι εκείνο. Εσένα μπροστά σε εκείνο. Και πιο κάτω το ίδιοo και το ίδιο.
Οκ το καταλάβαμε ότι είσαι εσύ εκεί, ναι οκ οι φωτογραφίες δεν είναι κατεβασμένες από το ίντερνετ προφανώς…. Θες να παρουσιάσεις κάτι. Θες να μας δείξεις που έχεις πάει. Όχι.
Θες να μας ΕΠΙδείξεις που έχεις πάει.
Γιατί εσένα σε ξέρουμε.
Τα «μούτρα» σου τα έχουμε δει.
→Προφανώς έχει χαθεί το point σε αυτό που θες να μας δείξεις, γιατί πολύ απλά αυτό δεν είναι το αξιοθέατο, δεν είναι η εκδήλωση, δεν είναι κάτι ιστορικό ή κάτι σπάνιο. Είναι εσύ, ΜΠΡΟΣΤΑ από αυτό το ιστορικό, το αξιοθέατο, το σπάνιο…. Άρα δεν μας νοιάζει ουσιαστικά το φόντο, αλλά εσύ στο προσκήνιο, τα ρούχα, τα παπούτσια και γενικά ότι σε πλαισιώνει. Η απεικόνιση του χώρου πλέον έχει πάει περίπατο. Έχει σταματήσει να υφίσταται.
Παλιότερα βγάζαμε φωτογραφίες για να έχουμε να θυμόμαστε που είχαμε πάει, πως ήταν και τι είδαμε. Τώρα βγάζουμε για να δείξουμε πόσο συχνά αλλάζουμε ντύσιμο κούρεμα, συνήθειες και καφετέριες. Για να γεμίσουμε την κενή μας αυτοπεποίθηση με like. Για να δείχνουμε εμείς ανώτεροι των άλλων.
Το αποτέλεσμα όμως είναι εκ διαμέτρου αντίθετο. Γιατί πολύ απλά οι «άλλοι» που δεν είναι ματαιόδοξοι, ζουν. Και για να το πω καλύτερα όχι απλά ζουν. Βιώνουν!
Γεμίζουν το είναι και τη ζωή τους με εικόνες αληθινές και εμπειρίες, βιώνουν πράγματα ουσιαστικά, έντονα, με όλο τους το είναι, και έχουν απλά ένα μικρό κομμάτι αυτοπροβολής ας πούμε, όχι για να φανούν, αλλά για να διασκεδάσουν. Και γιατί όχι να αυτοσαρκαστούν. Ακόμα κ κάτι τέτοιο τους διασκεδάζει, βγάζει νόημα και δεν μοιάζει έτσι απλά απολύτως περιττό. Είσαι ματαιόδοξος. Σε θαυμάζω.
Σε θαυμάζω γιατί μπορείς και κάνεις συνέχεια, σε βαθμό συνήθειας, κάτι τόσο μονότονο και ανούσιο. Γιατί δεν θες να κάνεις κάτι διαφορετικό. Θες να μιλάνε για εσένα, απλά σαν μια αναφορά ενός- δυο δευτερολέπτων. Το δύσκολο θα ήταν να μιλάνε με μόνιμο θαυμασμό.
•Σε θαυμάζω. Αλλά όχι για πολύ… Μόλις, μέχρι τον επόμενο ματαιόδοξο. Ωπ! sorry. Να’τος!
