Από μικρά παιδιά μας το μαθαίνουν. Πέφτεις, χτυπάς, θα σηκωθείς. «Μη κλαις, θα περάσει».
Δίνεις εξετάσεις. Δεν τα καταφέρνεις. Παγώνεις, θυμώνεις, το βάζεις κάτω, παραιτείσαι. «Μην εγκαταλείπεις Διάβασε, πάλεψε το και θα πετύχεις».

 

Απολύθηκες. Γκρεμίστηκαν τα όνειρα σου. Νιώθεις την αποτυχία να σε κυριεύει. «Συνέχισε, προσπάθησε, στείλε βιογραφικά. Θα έρθει σύντομα το επόμενο βήμα».

Πρότζεκτ, μεταπτυχιακά, φιλίες, έρωτες, συγγενείς. Σχέσεις που διαρκώς δίνουν μια μάχη προς την γαλήνη και την αισιοδοξία. Πάντα παρουσιάζεται ένα πρόβλημα που καλείσαι να λύσεις. Πάντα θα προκύψει (νόμος του Μέρφι) ένα θέμα εκεί που δε το περιμένεις. Ένα είναι το σίγουρο. Όταν προκύψει, θα πρέπει να βρεις την λύση. Και κάποιος θα πρέπει να βγει νικητής. Είτε εσύ, είτε το πρόβλημα.

 

Δεν είναι εύκολο να βάλεις «πλάτη» και να βγεις από το τούνελ της πραγματικότητας Είναι τόσο δυνατή, σχεδόν απόλυτη και συγκλονιστική που συνήθως κερδίζει χωρίς να βρει ιδιαίτερη αντίσταση. Είναι τόσο απλό να μπεις στο τριπάκι της ζωής που προστάζει να τρέχεις μονίμως πίσω από ένα πρόβλημα. Όχι, σίγουρα δεν είναι εύκολο να γίνεις αισιόδοξος άνθρωπος. Θέλει δουλειά να φτάσεις να βλέπεις όλα τα φανάρια πράσινα. Μεγαλώσαμε με «αχρωματοψία» και με την ενηλικίωση μας καταλήγουμε να τα βλέπουμε κόκκινα. Είναι όμως ταυτόχρονα τόσο απλό και εφικτό να διευρύνεις την παλέτα των χρωμάτων σου!

 

Αντίσταση. Στη δίνη της καθημερινότητας και των εκατοντάδων προβλημάτων που προκύπτουν (δυστυχώς) καθημερινά. Είναι τόσο εύκολο να βρεθείς να κυνηγάς την ζωή σου αντί να τρέχει αυτή να σε φτάσει. Πλημμυρίζοντας την ρουτίνα μας με υποχρεώσεις ο χρόνος για εμάς που απομένει είναι τελικά λιγότερος από αυτόν που θέλουμε και καταλήγουμε αγχωμένοι να κυνηγάμε τα θέλω και τα όνειρα μας. Και συνήθως ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει, τα δεύτερα βγαίνουν πρώτα και με μεγάλη διαφορά. Κι ας ξέρουμε πως τα θέλω θα μας γεμίσουν με αισιοδοξία και χαμόγελο. Τα πρέπει δυστυχώς έχουν πάντα ένα προβάδισμα.

Στο μυαλό μου η λέξη θέλω είναι άμεσα συνυφασμένη με ήλιο και θάλασσα. Τα πρέπει με βροχή, σκοτεινό ουρανό κι εγώ να τρέχω χωρίς ομπρέλα.

Ε λοιπόν, αφού είναι έτσι, θα ξεκινήσω άμεσα την μάχη «κατά του σκότους «και της μιζέριας. Δε θα τα καταφέρω κάθε φορά, αλλά βάζω στόχο να εξαλείψω τις περισσότερες μαύρες μου μέρες.
Ξέρω πως οι μαύρες μέρες, που φυσικά κι έχω πλήρη συνείδηση πως χρειάζονται (μια στο τόσο), θα με κάνουν να δω τις φωτεινές μέρες με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη και να συνειδητοποιήσω την δύναμη που μου δίνουν. Αυτές οι σκοτεινές μέρες είναι όπως το μακροβούτι που όσο παραπάνω διαρκεί, τόσο απολαμβάνεις την πρώτη ανάσα που παίρνεις εκτός νερού. Αυτή η ανάσα λοιπόν για εμένα είναι σαν τις μέρες που το φως με πλημμυρίζει.

 

Δεν είμαι ακριβώς ρεαλίστρια. Ούτε και ονειροπόλα. Ξέρω πολύ καλά πως θα ονειρεύομαι και τα μισά όνειρα δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Αλλά δεν αλλάζω με τίποτα αυτές τις μέρες που χωρίς ιδιαίτερο λόγο ξυπνάς με την στόφα του νικητή και βγαίνεις στον δρόμο νιώθοντας 10 εκατοστά πιο ψηλός, πανέμορφος και ανάλαφρος σαν πούπουλο. Είναι οι μέρες που χαμογελάς στο πίσω αμάξι που κορνάρει με μανία (χωρίς λόγο επίσης) κι εσύ του χαρίζεις το πιο φωτεινό σου χαμόγελο.

Πας στο σούπερ μάρκετ και χαρίζεις την σειρά σου κι ας ξέρεις πως θα καθυστερήσεις στο ραντεβού σου γιατί πολύ απλά ο χρόνος που κυλά δε σε αγχώνει ούτε σε φοβίζει. Νιώθεις δυνατός, αισιόδοξος, και η πυγμή σου χτυπά κόκκινο. Δεν αφήνεις τίποτε να επηρεάσει την ψυχολογία σου. Κι αυτή είναι η ψυχολογία «Δε θέλω πόρτα για χειμώνα, θέλω να βγω στο καλοκαίρι». Αυτές οι μέρες είναι η δύναμη μου όταν με καλεί σε μάχη η κατήφεια και η απαισιοδοξία. Όταν βρέχει και δε κρατάω ομπρέλα.

Αυτό το σκεπτικό συνοψίζει την στάση ζωής που διακατέχει τον νικητή.
Και τελικά όλα είναι θέμα επιλογών.

Θα είσαι εσύ;