Ο έρωτας και η λογική θα είναι παντοτινά δύο άγνωστοι, δέξου το και προχώρα.

 

Για εσένα λέω που κάνεις πιο χρωματιστή και κάποιες φορές πιο μαύρη τη ζωή μου. Όπως και να έχει, το απολαμβάνω και στις δυο περιπτώσεις.

Για εσένα που τρομάζω τόσο όταν σε χάνω, μα πάντα κάτι θα συμβεί και θα σε ξαναβρώ. Και η κάθε επόμενη φορά, είναι καλύτερη από την προηγούμενη.

Για εσένα, που καταφέρνεις να με αποσυντονίζεις μ’ ένα σου χαμόγελο μόνο. Που με κάνεις να κλαίω από το φόβο μη σε χάσω.

Που σ’ εκείνο το πρώτο ραντεβού μας δεν ήρθες ποτέ και που μέρες μετά με πήγες στο ομορφότερο σημείο της πόλης και με φίλησες. Εκεί σε αγάπησα λίγο περισσότερο.

Που σε συναντώ και τρέμει η γη στα πόδια μου, που με ήθελες μαζί στη χαρά και χωριστά στη λύπη, που είσαι αγύριστο κεφάλι και καταφέρνεις να με νευριάσεις στα πρώτα δύο λεπτά.

Για εσένα που στις συναυλίες, όλα τα τραγούδια μιλούν για εμάς, που μιλάμε με τα μάτια και κανείς τους δεν μπορεί να μας καταλάβει, που τα κορμιά μας κούμπωσαν στον ύπνο χωρίς καμιά προσπάθεια.

Για εσένα που εύχομαι να μη σε συναντήσω ξανά, που μισούν οι φίλοι μου να μιλούν και που δεν αντέχω στην ιδέα να μη δω πάλι τα μάτια σου. Για εσένα που θέλω να μοιραστώ το καθετί μέσα στην ημέρα μου.

Για εσένα καταρρέουν όλες μου οι θεωρίες. Και το απολαμβάνω τόσο. Για εσένα που ζούμε μαζί, χωριστά. Που κάναμε τις μεγαλύτερες βουβές συνομιλίες, που τόσο εύκολα ξεχνάς, που με έμαθες να μη φοβάμαι τις συνέπειες, που με κάνεις να γελώ με τα λάθη μου, που χάνοντας το δρόμο σου, ξέχασες και μ’ άφησες πίσω.

Για εσένα, δηλητηριάζω τις σκέψεις μου μήπως καταφέρω και σε μισήσω. Κι ένα λεπτό μετά, το μετανιώνω.

Για εσένα, που τελικά δεν ξέρω αν υπήρξες ποτέ.