Το UrbanLife.gr θυμάται κάποια από τα πιο θρυλικά μπουζούκια, που έγραψαν ιστορία στην νυχτερινή Αθήνα. Μαγαζιά που κατάφεραν να κρατηθούν δεκαετίες, περάσαν όλα τα μεγάλα ονόματα από εκεί, και άλλαξαν την εικόνα της νυχτερινής Αθήνας – του τότε – αλλά και του τώρα.

 

 

Νεράιδα.
Η «Νεράιδα» βρισκόταν απέναντι από το Συμμαχικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο, στην παραλιάκή της Αθήνας. Μοντέρνα διακόσμηση, μεγάλοι χώροι, πρωτόγνωρη πίστα και καλή ακουστική. Στις αρχές του ’70 η «Νεράιδα» φιλοξενεί τον Γιάννη Πάριο για τις πρώτες του εμφανίσεις. Ενω στα μέσα τις δεκαετίας, φιλοξενεί την Μοσχολιού με τον Γιώργο Κατσαρό και το μαγαζί φτάνει στο απόγειο της δόξας του.

Στη Νεράιδα μπήκε τέλος στο έθιμο του σπασίματος των πιάτων. Η ιστορία έχει ως εξής: Επί της περιόδου της δικτατορίας του ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία συνεργατών του επισκέφθηκε ένα βράδυ τη Νεράιδα για να διασκεδάσει. Το πρόγραμμα αλλάζει προς τέρψιν του Στρατηγού. Και ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, ένας θαμώνας σπάει ένα πιάτο, πάνω σε παραγγελιά. Ο δικτάτορας εξοργίστηκε με την παντελή έλλειψη τάξεως και αποχώρησε αμέσως από το μαγαζί. Την επόμενη ημέρα με διάταγμα του το σπάσιμο των πιάτων μπαίνει σε απαγόρευση.

Όλο αυτό άλλαξε όταν εμφανίστηκε ένα βράδυ ο Αριστοτέλης Ωνάσης και όπως μαρτύρησαν θαμώνες του μαγαζιού, δεν άφησε ούτε ένα πιάτο που να μην το σπάσει.

• Είναι η Μαρινέλλα που αλλάζει τον τρόπο που εμφανίζονται οι καλλιτέχνες στην πίστα. Φώτα θεάτρου, λουλούδια αντί πιάτων, η ορχήστρα ομοιόμορφα ντυμένοι αλλά και το προσωπικό, αλλάζουν την νυχτερινή εικόνα και βάζουν την Νεράιδα στην πρώτη θέση.

Τη δεκαετία του ΄90 διαχωρίστηκε στη «μικρή» και τη «μεγάλη» Νεράιδα, με την πρώτη να συνεχίζει τη λειτουργία της ως κέντρο διασκέδασης και η δεύτερη να διαμορφώνεται σε club.

 

Δειλινά.
Το χειμώνα του 1966, η Μοσχολιού μετά από 2,5 χρόνια εμφανίσεων στο πλευρό του Ζαμπέτα αποφασίζει να ακολουθήσει τη δική της ξεχωριστή πορεία. Αποχωρεί από τα «Ξημερώματα» και στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου έτους ξεκινά στα «Δειλινά» έχοντας μαζί της το μεγάλο σταρ του ελληνικού κινηματογράφου Νίκο Ξανθόπουλο.

Τα πρώτα Δειλινά βρίσκονταν στα Πατήσια, κοντά στην Πλατεία Κολιάτσου. Όμως, στις αρχές του 1970 τα Δειλινά μετακομίζουν στη Γλυφάδα. Τα πρώτα χρόνια τα δύο κέντρα λειτουργούν παράλληλα με το πρώτο να μετονομάζεται σε «Παλιά Δειλινά» και το δεύτερο σε «Νέα».

• Το συγκεκριμένο κοσμικό κέντρο πήρε το όνομά του από το ομώνυμο τραγούδι της ΒίκυςΜοσχολιού σε μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα, ένα κομμάτι σταθμός για το ελληνικό πεντάγραμμο και για την καριέρα της μεγάλης λαϊκής τραγουδίστριας.

Στις αρχές του 1980 είναι η εποχή του Στράτου Διονυσίου. Ο Στράτος ξεκινάει στα Δειλινά και το μαγαζί γνωρίζει την απόλυτη επιτυχία για πολλά χρόνια. Η πίστα είναι στην μέση, περικυκλωμένη από κόσμο. Μπορεί να μην σπάνε πιάτα αλλά τα λουλούδια στα Δειλινά έχουν φτάσει σε άλλο επίπεδο. Το πρόγραμμα κάνει ελάχιστες διακοπές και οι καλλιτέχνες εναλλάσσονται στην πίστα μετά από ντουέτα-σταθμούς για τις ζωντανές εκτελέσεις του ρεπορτορίου τους.

 

Φαντασία.
Η Φαντασία βρισκόταν πάνω στην Λεωφόρος Ποσειδώνος στο ύψος του Παλαιού αεροδρομίου και δίπλα στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά. Η επιχείρηση ανήκε στην οικογένεια Μενιδιάτη, δηλαδή στον ήδη επιτυχημένο Μιχάλη Μενιδιάτη και τα αδέρφια του. Όπως ο ίδιος ο Μιχάλης Μενιδιάτης έχει δηλώσει «η πολύ γρήγορη επιτυχία του κατά τα πρώτα χρόνια των εμφανίσεών του, ήταν εκείνη που τον οδήγησε στο να ανοίξει το δικό του μαγαζί».

Αν και την δεκαετία του 1960, έχει απαγορευτεί το σπάσιμο των πιάτων, η Φαντασία καταγράφει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο με θρυλικές φωτογραφίες όπου η πίστα έχει βουνά από σπασμένα πιάτα. Κατά τα πρώτα χρόνια του εθίμου τα πιάτα ήταν 100% αληθινά και πολύ αργότερα (μέσα δεκαετίας του 1960), για την ασφάλεια ορχήστρας, καλλιτεχνών αλλά και θαμώνων, αντικαταστάθηκαν με τα ειδικά γύψινα μπουζοκόπιατα.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζητούσε το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», ο Ανδρέας Παπανδρέου το «Γεννήθηκες για την καταστροφή», η Ρένα Βλαχοπούλου ζήταγε το μικρόφωνο για να τραγουδήσει. Αλλά και από πλευράς καλλιτεχνών η Φαντασία είχε φιλοξενήσει πραγματικά την αφρόκρεμα του λαϊκού πενταγράμμου: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Στράτος Διονυσίου, Γιώργος Ζαμπέτας, Άντζελα Δημητρίου, Δούκισσα, Σταμάτης Κόκκοτας, Γιώργος Γερολυμάτος, Γιάννης Καλατζής, Κατερίνα Στανίση.

Η Φαντασία λειτούργησε μέχρι το 1997. Δηλαδή, έμεινε ανοιχτή 30 ολόκληρα χρόνια. Αν και στην παραλιακή το μαγαζί δούλευε χειμώνα καλοκαίρι, κλείνοντας μόνο τις Δευτέρες για ρεπό. Το ερειπωμένο κτίριο έμεινε εκεί για να θυμίζει τις δόξες του παρελθόντος μέχρι και το 2010 στα πλαίσια υλοποίησης ενεργειών από την τότε κυβέρνηση για μια ελεύθερη παραλιακή χωρίς νυχτερινά κέντρα που εμποδίζουν την πρόσβαση στις παραλίες.

 

Can -Can. 
Το 1965 ανοίγουν οι πύλες του ναού του Νίκου Γιγουρτάκη ή «Μουστάκια», γωνία Πέτρου Ράλλη και Κηφισού. Ευρωπαϊκών προδιαγραφών κέντρο το όνομα Can Can.

Φαληρικόν.
Το Φαληρικόν βρισκόταν στις Τζιτζιφιές. Είναι το μαγαζί που έγινε για πρώτη φορά η σύμπραξη Τσιτσάνη – Παπαϊωάννου.

Καλαματιανού.
Του Καλαματιανού βρισκόταν απέναντι από το Φαληρικόν. Ξεκίνησε με το δίδυμο Βαμβακάρη – Παπαϊωάννου. Μετά τη δολοφονία του ιδιοκτήτη του Βασίλη Καλαματιανού το 1951 πέρασε στα χέρια του Βασίλη Χειλά της «Τριάνας».

Μαντουμπάλα.
Το μαγαζί είχε πάρει το ονομα του από το ομώνυμο τραγούδι των 96.000 πωλήσεων δίσκων μέσα σε μία χρονιά του Στέλιου Καζαντζίδη και ήταν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν ο πρώτος που εμφανίστηκε στο μαγαζί, ενώ χρόνια μετά ο ίδιος πραγματοποίησε εκεί τις τελευταίες του ζωντανές εμφανίσεις.

Πίνδος.
Από το συγκεκριμένο μαγαζί πέρασαν οι κορυφαίοι σολίστες του μπουζουκιού Χιώτης, Μπέμπης, Σπόρος και Γιάννης Τατασόπουλος. Οι μουσικοί πληρώνονταν με λίρες, ο ιδιοκτήτης κυκλοφορούσε πάντα με δύο περίστροφα, ενώ εδώ έκανε μυθικούς λογαριασμούς ο περίφημος κροίσος θαμώνας Καλμόλ.

• Στα τέλη του Εμφυλίου έμεινε μυθική η βραδιά που δεκαπέντε λοκατζήδες άνοιξαν πυρά μέσα στο μαγαζί – στο τσακίρ κέφι, με αποτέλεσμα ένας μπουζουξής να πάθει νευρικό κλονισμό από τον φόβο.

 

Αστέρια
Τα Αστέρια κάνουν την εμφάνισή τους την δεκαετία του ΄70 με ιδιοκτήτη τον Αργύρη Παπαργυρόπουλο. Βρίσκεται στο ύψος της Γρ. Λαμπράκη στην Γλυφάδα και από την πίστα του έχουν περάσει όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού. Αξίζει να σημειωθεί, πως είναι το μόνο μαγαζί της νυχτερινής Αθήνας όπου διατηρεί την ίδια ιδιοκτησία και το ίδιο όνομα μέχρι και σήμερα.

Τα Αστέρια ήταν το μαγαζί που ξεκίνησε να τραγουδάει και να κάνει καριέρα στην νύχτα ο Νότης Σφακιανάκης. Θρυλικά τα καλοκαίρια με την Αννα Βίσση να παρουσιάζει τα ακριβότερα και πιο εντυπωσιακά προγράμματα που έχει δει ποτέ η νυχτερινή Αθήνα.

 

Διογένης Παλλάς
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα νυχτερινά κέντρα της Αθήνας που άνθισε τη δεκαετία του ’80 και του ’90, ιδιοκτησίας του επιχειρηματία Ιωάννη Παπαθεοχάρη. Βρίσκεται ως και σήμερα στο τέρμα της καθόδου της Λεωφόρου Συγγρού.

Τα πρώτα χρόνια του Διογένη το πρώτο όνομα ήταν ο Λευτέρης Πανταζής. Από τη πίστα του Διογένη πέρασαν τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, όπως ο Γ.Πάριος, η Μαρινέλλα, ο Πασχάλης Τερζής κ.α Από το 2005 και μετά ανακαινίστηκε και μετονομάστηκε σε Διογένης Studio και συνεχίζει να φιλοξενεί σπουδαίους καλλιτέχνες μέχρι και σήμερα.