Μπαίνουμε δυναμικά στο καλοκαιράκι και με αφορμή τις παραλίες τις δίαιτες και τα κορμιά που κυκλοφορούν εκεί έξω, αρχίζουν σιγά σιγά πάλι να ακούγονται παλιές και «αγαπημένες” κλασσικές ατάκες κριτικής επιτροπής σαν να είμαστε σε διαγωνισμούς ομορφιάς και βγάζουμε φιναλίστ. Εμείς οι τέλειοι οι αψεγάδιαστοι, ναι; Οι σωστοί σε όλα.
«Που το φοράει αυτό, πως έγινε έτσι, δεν κρίνω ΑΛΛΑ…».
Και αυτά τα αλλά είναι που δεν περιορίζονται φυσικά στις παρουσίες της παραλίας. Όχι βέβαια Αία αυτό θα ήταν το τέλειο σενάριο, το κακό θα ήταν μικρό και ίσως αντιμετωπίσιμο κατά κάποιο τρόπο. Αυτό το «παιχνιδάκι», το θέατρο του παραλόγου, η αχρείαστη επιτροπή πραγματογνωμοσύνης κυκλοφορεί ανάμεσα μας, γίνεται βραχνάς σε αλλού συνανθρώπους μας και αφορά κάθε τομέα της ζωής γενικότερα.
Ψαχνόμαστε παντού να ορίσουμε καλούπια, στερεότυπα «φυσιολογικά» και «κανονικά». Λες κι εμείς είμαστε καλά προγραμματισμένοι με μια στάνταρ ρύθμιση, κυλάνε σε ράγες σαν καλοστημένα τρένα και πάμε με απόλυτη τελειότητα το δρομολόγιο της ζωής μας. Ακόμα και σε αυτό όμως, δεν υπάρχει κανονικότητα, φυσιολογικό και «νορμάλ» όπως τη θέλουν και την αντιλαμβάνονται οι «επίτροποι» της ζωής μας.
Και για να είμαστε σωστοί και ακριβείς, να μη τα ισοπεδώνουμε όλα, ας το αναλύσουμε λίγο καλύτερα. Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή μας, κάποιοι κανόνες που ορίστηκαν, φυσικά από κάποιους πιο ειδικούς από εμάς, μετά από μια σειρά γεγονότων και που για να υπάρχει αρμονία στη ζωή μας θα πρέπει να να ακολουθήσουμε σαν Κοινωνικό σύνολο φυσικά.
Όμως, το κανονικό, το φυσιολογικό όπως το ονομάζεις εσύ ξέρεις ποιο είναι?
Η βάση του ο πυρήνας του, το κέντρο του, πες το όπως θες, είναι να σεβόμαστε αρχικά την ελευθερία του άλλου. Τις επιλογές του τον τρόπο ζωής του όπως αυτός τον έχει ορίσει, όσο αυτά δεν προσβάλλουν ή παραβιάζουν τις ελευθερίες και την ζωή των συνανθρώπων και του γενικού συνόλου που ζει πάνω σε αυτόν τον κατά τα άλλα «κοινόχρηστο» πλανήτη. Αυτό είναι η αρχή και το τέλος των «δεν θέλω να κρίνω, ΑΛΛΑ”!!…
Δεν υπάρχει φίλε μου ΑΛΛΑ. Και ξέρεις γιατί? Γιατί όσο και να ψάξεις γύρω σου δεν θα βρεις πουθενά, μα πουθενά το πανομοιότυπο που θες να ορίσεις στους άλλους (χωρίς να σου έχει μάλιστα παραχωρηθεί κανένα τέτοιο δικαίωμα). Όλα, ακόμα και ο σύντροφος σου αν το καλοσκεφτείς, όλα έχουν τη διαφορετικό ήταν τους, την ταυτότητα που τους ορίζει η ύπαρξη τους, μια ταυτότητα που καλλιέργησαν για να πορευθούν στη ζωή τους. Και αυτό είναι κάτι τόσο προσωπικό που ίσως ποτέ δεν θα αντιληφθείς και θα κατανοήσεις πως δεν είσαι εσύ αυτός που θα συμπληρώσει τα στοιχεία της αν δεν είναι αποκλειστικά και μόνο δική σου.
Και όσο αυτό δεν παραβιάζει πραγματικά άμεσα την ελευθερία τη βούληση και τη ζωή σου τότε αυτός που δεν είναι κανονικός, που δεν είναι φυσιολογικός σε όλο αυτό και θέλει να το αλλάξει, είσαι ΕΣΥ. Άφησε λοιπόν τη μιζέρια και τη δυστυχία βγάζοντας χολή για ζωές και επιλογές άλλων και προσπάθησε αυτό το χρόνο που σπαταλάς άδικα για να κρίνεις και να κατηγοριοποιήσεις, να τον χρησιμοποιήσεις εποικοδομητικά για να ομορφύνεις λίγο τη δική σου ζωή. Εκείνοι είναι ευτυχισμένοι και απολαμβάνουν κάθε τι διαφορετικό, εσύ είσαι δυστυχής και βασανίζεσαι…
