Ζούμε σε περίεργες εποχές, άλλοι αντέχουν και μένουν κι άλλοι μαζεύουν τα ‘’μπογαλάκια’’ τους και φεύγουν. Ειδικά για τους περισσότερους νέους έχει γίνει δύσκολο να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα ελάχιστα χρήματα που μπορεί να προσφέρει η αγορά εργασίας. Έχουμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα μέσα μας όμως, την δύναμη να προσπαθούμε ξανά και ξανά, όσες φορές κι αν πέσουμε, ξέρουμε ότι θα σηκωθούμε πάλι.

Δεν ξέρω αν το έχετε βιώσει, αλλά εμένα σιγά σιγά οι φίλοι μου ακολουθούν την πορεία των αποδημητικών πουλιών. Αποφάσισαν να ανακαλύψουν νέους ορίζοντες, αφήνοντας την όμορφη Ελλαδίτσα μας. Έχω φτιάξει μια υδρόγειο σφαίρα όπου στην εκάστοτε χώρα που βρίσκεται ο καθένας τους, έχω βάλει από μια φωτογραφία τους. Κι είναι αυτό το άτιμο συναίσθημα που νιώθεις σαν να ξεριζώνεται ένα κομμάτι από μέσα σου όταν τους αποχαιρετάς και δεν ξέρεις πότε θα τους δεις ξανά. Προσπαθείς να νιώσεις χαρά, αλλά συγχρόνως το αίσθημα του εγωισμού δεν σε αφήνει να αισθανθείς αυτή την ανιδιοτέλεια που σου περιγράφουν ορισμένοι.

Βέβαια όταν τους ακούω ότι είναι ευτυχισμένοι καταφέρνοντας να κάνουν όλα όσα δεν τους έδωσαν την ευκαιρία εδώ, τότε αντλώ χαρά από αυτό. Δεν θα σας κρύψω λοιπόν, ότι το έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές να φτιάξω μια βαλίτσα, να απαγάγω τον καλό μου, να καταλήξουμε μπροστά από την οθόνη των πτήσεων του Ελ. Βενιζέλος και να πάρουμε το πρώτο αεροπλάνο κι όπου μας βγάλει. Να βρεθούμε σε ένα τροπικό μέρος και να πίνουμε μπύρες στην παραλία ( αυτή είναι η εκδοχή του έτερού μου ήμισυ). Από την άλλη εγώ θα άντεχα να ζήσω και χωρίς την χρυσαφένια αμμουδιά με τους φοίνικες που μου έχει περιγράψει. Να δοκιμάσω την τύχη μου εκεί που σταματά η ασφάλεια που ίσως νιώθουμε μέσα μας. Από την άλλη μπορώ να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα κερδίσω το τζόκερ κι απλά θα κάνω ταξίδια σε όλο τον κόσμο για να βλέπω τους φίλους μου.

Είναι τόσο περίεργο αυτό που αισθανόμαστε όσοι μένουμε ακόμα εδώ. Κάποιοι μπορεί να μας πουν δειλούς. Κάποτε ένας φίλος μου το παρομοίασε σαν μια σχέση που της δίνεις συνέχεια ευκαιρίες, πιστεύοντας ότι στο τέλος θα γίνουν όλα όπως επιθυμείς. Από την άλλη όμως, είναι ο τρόπος ζωής και διασκέδασης που ξέρεις ότι δεν θα το βρεις σε άλλη χώρα (όσο κι αν ψάξεις, θα δεις ότι πουθενά δεν ξέρουν τι σημαίνει να κοιμάσαι αφού προβάλλει το φως της ημέρας και να βρίσκεσαι κάπου που ούτε εσύ δεν είχες ιδέα ότι υφίσταται σαν μέρος κι ούτε πρόκειται να θυμάσαι βέβαια αφού κοιμηθείς), είναι ίσως ο ήλιος που μας χαρίζει απίστευτα καλοκαίρια με ατελείωτες ώρες σε καφέ και παραλίες κι ίσως γι’ αυτό μας ζηλεύουν όσο να ‘ναι οι ξένοι. Είναι οι βόλτες μέσα στα τόσα αμέτρητα σοκάκια που κρύβουν οι πόλεις μας. Μα πάνω απ’ όλα θα είναι η αισιοδοξία που θα έχουμε πάντα μέσα μας.