Άλλο και τούτο πάλι! Άν δεν είσαι ψηλή, ξανθιά ή μελαχρινή για πολλούς, με θανατηφόρα καλλίγραμμα πόδια, πλούσιο μπούστο και τουλάχιστον δύο μεταπτυχιακά, χαΐρι και προκοπή δεν βλέπεις. Η σημερινή version της γυναίκας, είναι αντίστοιχη των αναλογιών 90-60-90.
Βέβαια τα γούστα είναι καθαρά υποκειμενικά. Ο άντρας πάλι για να είναι ο κινητήριος τροχός της αμάξης, θα πρέπει να είναι 1.80cm τουλάχιστον, ευθυτενής, αθλητικός με σκακιέρα κοιλιακούς ,στιβαρά χέρια και αν μη τι άλλο απόγονος λόρδου. Ύστερα αναρωτιόμαστε ”μα πού πήγαν όλοι οι άντρες”-όπως στο best seller της Terry McMillan και δεν υπάρχουν πια γυναίκες για οικογένεια που να φτιάχνουν καλό μουσακά.
Ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε πως οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν καταντήσει άοσμες, οκνηρές και επιτηδευμένες, γιατί είμαστε οι ίδιοι που αρνούμαστε να διαγράψουμε τα στερεότυπα μας από την ιερά βίβλο των αναγκών μας. Λίγοι είναι που μετρούν τον αμοιβαίο σεβασμό, την αλληλοϋποστήριξη και την αναγκαιότητα της συντροφικότητας. Ο καθένας από μας χρειάζεται διαφορετικά πράγματα στη σχέση του, όμως τα βασικά χαρακτηριστικά παραμένουν ίδια. Άλλωστε, σε ποιόν δεν αρέσει μια σχέση με πάθος, ένταση και φλογερό έρωτα. Πιθανότατα οι περισσότεροι να το απολαμβάνουν.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που συμβιβάζονται με τα θέλω τους και κάνουν υποχωρήσεις απελπισίας. Στιγμές αδυναμίας που βρίσκουν απάγκιο σε λάθος λιμάνι, με άνισους όρους και μηδαμινές προοπτικές. Εξιδανικεύουμε τον έρωτα χωρίς να δίνουμε την ουσιώδη σημασία στην έννοια. Ο μικρός φτερωτός θεός που χτυπάει ασυναίσθητα με τα βέλη του, κάνοντας ενδοφλέβια στην ψυχή μας. Οι περισσότερες γυναίκες ζουν στο ροζ σύννεφο που δεν το ξεκαβαλάνε με τίποτα, περιμένοντας τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Καμιά φορά όμως θα πρέπει να φιλήσουν και τον βάτραχο που ίσως αξίζει περισσότερο από το six o’clock tea με την βασίλισσα.
Στον καιρό μας ο ρομαντισμός βρίσκεται σε αποσύνθεση και δεν παράγει την απαραίτητη ποσότητα ”χλωροφύλλης΄΄ για να επιβιώσει μια σχέση. Έχει χαθεί λίγο η εποχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ή του Αβελάρδου και της Ελοΐζα. Οι ίδιοι ζούσαν έναν παρακινδυνευμένο, απαράμιλλο έρωτα, αψηφώντας τον περίγυρό τους. Κατά κύριο λόγο είμαστε όλοι λίγο-πολύ επηρεασμένοι από την γρήγορη εποχή της τεχνολογίας, την οικονομική κρίση-καθώς και την δική μας-, με αποτέλεσμα να ζούμε σε φρενήρεις ρυθμούς και μονίμως να κατεβαίνουμε σε λάθος στάση, που λέει και ο ποιητής. Τα εκατό χρόνια μοναξιάς είναι πολλά όμως και δεν περνάνε τα άτιμα δίχως να σκαρφαλώσεις έστω και για λίγο στη γέφυρα των στεναγμών. Γι αυτό λοιπόν ο ΄΄γιατρός΄΄ συμβουλεύει να ερωτευθούμε άφοβα, άφθονα, με πάθος, θράσος και λάθος.
Τί καλύτερο από τη νιρβάνα και την έκσταση που νιώθεις στον έρωτα. Δύο ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί μα και συνάμα ίδιοι κόσμοι που ενώνονται και αφήνονται στον χρόνο, στο άπειρο.
