Με αφορμή την εξαιρετική ταινία ”το κορίτσι από τη Δανία”, γεννήθηκαν κάποιες σκέψεις και με έβαλαν σε πειρασμό να τις γράψω. Η μητέρα φύση τελικά έχει κάνει πολλά λάθη. Εγκλωβίζει ψυχές μέσα σε λάθος σώματα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί κατά λάθος άνδρες, ενώ ουσιαστικά μεγαλώνοντας ,μέσα τους νιώθουν πως θα έπρεπε να είναι γυναίκες, με ο,τι συνεπάγεται αυτό. Υπάρχουν γυναίκες που θα ”σκότωναν” για να είχαν γεννηθεί άντρες. Όπως και στο Middlesex του Jeffrey Eugenides, ο πρωταγωνιστής γεννήθηκε με ερμαφρόδιτα στοιχεία. Οι δικοί τον μεγάλωσαν σαν πριγκίπισσα Σίσσυ με τα φουστάνια, τα φρουρού και τ’ αρώματα, εκείνος όμως πάντα ένιωθε την διαφορετικότητά του και ποθούσε διακαώς να γίνει ο άντρας που ονειρευόταν.

Ατυχώς στις μέρες μας ακόμη, πολλοί διακατέχονται από τον πουριτανισμό και την υποτυπώδη ευπρέπεια της κοινωνίας. Δεν τολμούν να παραδεχθούν πως τελικά υπάρχει και το τρίτο φύλο. Είναι άδικο για κάποιους να μεγαλώνουν με στερεότυπα, πρέπει και μη. ‘Ένας άνθρωπος που γεννιέται μα ανδρικά χαρακτηριστικά και αποφασίζει να συμμορφωθεί με τα θέλω της κοινωνίας, καταπιέζει την ύπαρξή του και προσπαθεί να αφομοιωθεί στα πρότυπα του περίγυρου. Συνήθως είναι άνθρωποι που έχουν επίγνωση, όμως θάβουν μέσα τους την πραγματικότητα, προκειμένου να ικανοποιήσουν τους άλλους. Τι νόημα έχει αν ακολουθήσουν τους καθωσπρεπισμούς και εγκλωβιστούν σε λάθος σώμα; Αν για παράδειγμα μπουν στην διαδικασία να κάνουν οικογένεια και τελικά ανακαλύψουν, πως στην εκκλησία θα προτιμούσαν να φορούν αυτοί το νυφικό;

Στον 19ο αιώνα θεωρούνταν ψυχικά ασθενείς και διαταραγμένες προσωπικότητες. Βλέποντας τις drag queens της εποχής, ο κόσμος πίστευε πως με μια λοβοτομή κι έναν εγκλεισμό σε ψυχιατρείο, θα γιατρεύονταν. Αποτρόπαιο και βάναυσο έγκλημα θα έλεγα. Γιατί να μπαίνουμε όλοι στο ίδιο καλούπι και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Δεν θέλω να το παίξω φιλελεύθερη και ενίοτε συμφωνώ με το ”οι άντρες μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τραίνο” ,όμως αρνούμαι κατηγορηματικά να στερήσω από κάποιον την ψυχική του ευτυχία και να του σταθώ εμπόδιο στο όνειρό του. Μπορεί ν’ αγαπάς κάποιος και να είναι το alter ego σου και η αδερφή ψυχή σου, όμως αν δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος με το μέσα του, δώρον άδωρον.

Δεν είναι λίγοι είτε άνδρες, είτε γυναίκες που αποφασίζουν ,με την βοήθεια της επιστήμης να ζήσουν το όνειρό τους και επιτέλους να απολαύσουν μια φυσιολογική ζωή ανήκοντας και εξωτερικά πλέον, στο φύλο που αρέσκονται. Οι επεμβάσεις είναι επίπονες, χρονοβόρες και δαπανηρές, με αποτέλεσμα οι ενδιαφερόμενοι να φτάνουν πολλές φορές σε απεγνωσμένες λύσεις. Το μυθιστόρημα του Β. Καββαθά ” Ωραίο το φουστάνι σου Γιώργο μου”, αφορά μια ανάλογη περίπτωση. Ο Γιώργος που με κάθε κόστος-ηθικό και χρηματικό- επεμβαίνει στην φύση του και γίνεται Ραχήλ. Τη μητέρα του που δείχνει την αλόγιστη αγάπη για το παιδί της και τον αποδέχεται όπως ακριβώς θέλει ο ίδιος να είναι. Ραχήλ και όχι Γιώργος. Είναι πολύ δύσκολο να παλεύει κανείς με τα θηρία ανάμεσα σε δύο κόσμους. Να νιώθει διχασμένος ενώ στην πραγματικότητα ξέρει τι θέλει. Να γίνει αυτός ο άνθρωπος που ήδη κατοικεί στην ψυχή του. Η ταυτότητά μας δεν είναι το ονοματεπώνυμό μας και την εξωτερική μας όψη αλλά η alma libre- η ελεύθερη ψυχή μας.