Κάποιες φορές, σε μια ιστορία, υπάρχει ένας λυτρωτής. Ένας άνθρωπος που ενώ η ψυχή του σημαδεύτηκε ανεξίτηλα, ενώ ήξερε πως δεν θα ζήσει τη δική του λύτρωση, ξεγυμνώθηκε μπροστά στον κόσμο για να βρουν έστω λύτρωση άλλοι σακατεμένοι, για να βρουν λίγη γαλήνη, για να βάλει το σώμα του μπροστά να προστατεύσει άλλους ανθρώπους, άλλες ψυχές να μη ζήσουν όσα αυτός μαρτύρησε.
Υπάρχει πάντα ένας λυτρωτής που ίσως βιώσει το συναίσθημα μιας κάποιας αναπνοής έστω και ετεροχρονισμένα, όταν στην ανθοφόρα ηλικία βρέθηκε ξαφνικά από τα ολάνθιστα λιβάδια με τα πολλά χρώματα της νιότης, της ξεγνοιασιάς της ανέμελης ευτυχίας, σε ένα σκοτεινό μέρος χωρίς πόρτες, χωρίς παράθυρα, σε μια ξαφνική άβυσσο χωρίς διέξοδο και επιλογές, ανήμπορος να αντιδράσει, να σκεφτεί, να καταλάβει.
Είναι αυτός ο λυτρωτής, σαν από μηχανής θεός που σπάει αυτές τις αλυσίδες των δεσμών του γιατί θέλει έστω και αργά να αντικρίσει παλι το φως. Τα χρώματα. Τα λουλούδια και τις ευωδιές τους κι ας ξέρει πως δεν κερδίζει κάτι, έχει όμως την ικανοποίηση πως θα βρεθεί λύτρωση και γι αυτόν μέσω όσων άλλων βρέθηκαν σε αυτή την μαυρισμένη άβυσσο, σαν να άκουγε τις φωνές τους δίπλα του χωρίς να ξέρει ποιοι μπορεί να είναι. Ήξερε όμως ότι υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, ένιωσε την ζεστασιά τους κι ας μην τους έβλεπε και σπίθα τη σπίθα βρήκε τη δύναμη να ανάψει τη μεγαλύτερη φωτιά.
Να πνίγει στον καπνό της κάθε τι κακό, να καεί στις φλόγες της κάθε μιαρό και να δουν ξανά λάμψη και φως τα μάτια όλων αυτών που τόσο καιρό άκουγε. Που δεν μπορούσε να δει. Τώρα πια τους βλέπει όλους έναν έναν, να ανοίγουν ξανά τα μάτια, να κλείνουν οι ίριδες να βλέπουν τα πρόσωπα φως.
Κι αυτός ο άνθρωπος θα χαμογελάσει ξανά. Μια φορά μέσα από την καρδιά του και χίλιες φορές μέσα από τα μάτια και τα χαμόγελα αυτών που τους άπλωσε το χέρι της συμπαράστασης, του “σε νιώθω”, του “σε πιστεύω”.
Το πλέον ευεργετικό πράγμα για τον άνθρωπο είναι η αγκαλιά. Η σωματική αγκαλιά που αποβάλλει το στρες, την μοναξιά, την ανασφάλεια, η αγκαλιά που σε ζεσταίνει που σε κάνει χαρούμενο, που ισχυροποιεί την σχέση των ανθρώπων, σε κάποιες περιπτώσεις έμελλε να γίνει αφορμή αρνητικών συναισθημάτων και φόβου. Να είναι αιχμηρή και να τραυματίζει με ανεξίτηλα σημάδια ψυχές.
Όταν λοιπόν αυτή η αγκαλιά δεν μπορεί να συμβεί, έρχεται μια άλλη, πιο ισχυρή. Έρχεται η συναισθηματική αγκαλιά, η οποία μπορεί να είναι αόρατη, άυλη, είναι όμως η πιο ξεκάθαρη, η πιο ειλικρινής αγκαλιά που θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος ματωμένος. Είναι αυτή που θα τραντάξει ολο το είναι μας με τη δύναμη της ειλικρίνειας της μιας και είναι η μοναδική που δεν νοθεύεται.
Σοφία Μπεκατωρου, σ’ευχαριστούμε πολύ για αυτή την αγκαλιά.
