Ομολογώ πήγα κάπως κουμπωμένη να δω τον Leo να παλεύει με την αρκούδα (τουλάχιστον αυτό ήταν στη γνώμη του ανυποψίαστου κοινού η ταινία). Δεν φοβήθηκα τόσο τις ανάμεικτες κριτικές όσο το να είμαι υποχρεωτικά καθηλωμένη σε μια μακράς διαρκείας προβολή. Ευτυχώς όμως η “πίστη” μου στον σκηνοθέτη δεν με διέψευσε και το “The Revenant” αποδείχτηκε δυνατή ταινία. Ποσό δυνατή αναρωτιέστε; Τόσο ώστε οι μύες της πλάτης μου να έχουν σφιχτεί και να χρειαστώ παυσίπονο για τον πονοκέφαλο απο τη συναισθηματική φόρτιση που η ένταση της αληθινής αυτής ιστορίας μου προκάλεσε.
Το έργο συγκινητικό και αρκετά ρεαλιστικό όπως επιτάσσει το στυλ του σκηνοθέτη. Για τους λιγότερο εξοικειωμένους με τον Ινιαρίτου θα σας έλεγα οτι δίνει έναν ευρωπαϊκό αέρα στα φιλμς του, με την σκοτεινή, ασχήμη πλευρά της ζωής να χρωματίζει μελαγχολικά το υπόβαθρο. Χαρακτηριστικό του στοιχείο ο “σκληρός” ρεαλισμός (βλέπε σκηνές όπου ακομα και ο φακός της κάμερας γεμίζει πιτσιλιές αίματος και τα κοντινά πλάνα σε κάνουν να βιώνεις τη σκηνή με φουλ ένταση) σε συνδυασμό με κάποια σουρεαλιστικά στοιχεία (τα όνειρα του πρωταγωνιστή).
Στο “The Revenant” λοιπόν, γινόμαστε μάρτυρες ενός αγώνα επιβίωσης ή καλύτερα: της επιστροφής του πρωταγωνιστή απο τους νεκρούς, όπως επιτάσσει πιο ορθά και ο τίτλος του έργου. Αναμφισβήτητα, ο Leo είναι ο πρωταγωνιστής και η ύπεροχη ερμηνεία του ρόλου του τον καθιστά επάξια το φαβορί για τα Όσκαρς. Παράλληλα όμως με την εξιστόρηση αυτής της διαδρομής του πρωταγωνιστή προς την “επιστροφή” του (ρεαλισμός), έχουμε και την σουρεαλιστική απεικόνιση των προσωπικών του “εφιαλτών” που κυριαρχούν στα όνειρά του. Το παρόν ειναι στοιχειωμένο απο το παρελθόν και η επιστροφή υποκινήται απο τη δίψα για την εκδίκηση στο μέλλον ή μήπως τελικά αυτό δεν είναι το απόλυτο ποθητό αποτέλεσμα; Βιώνουμε έτσι μια επιστροφή κυριολεκτικά και μεταφορικά, πλαισιωμένη με καλλιτεχνική φωτογραφία που σε αφήνει άφωνο μπροστά στο μεγαλείο της ομορφιάς της φύσης! Η πάλη για επιβίωση δρομολογεί ταυτόχρονα μια πάλη εσωτερική προς την τελική κάθαρση. Είναι η αποδοχή του θλιβερού παρελθόντος και η αναζήτηση για ψυχική γαλήνη. Το έργο κουμπώνεται αρμονικά ανάμεσα στη πρώτη και την τελευταία σκηνή. Εξάλλου ένας κύκλος ειναι και η ζωή και ίσως το αποτύπωμα που θα σου αφήσει αυτή η ταινία να είναι μεγαλύτερο απο εκείνο της αρκούδας.
