προσδοκώ: το να ελπίζεις, να αναμένεις ότι θα συμβεί κάτι / προσμένω μετά δέους ή ελπίδας

 

 

Tεράστια λέξη η προσδοκία.
Πάνω της μπορεί να χτιστεί ή να γκρεμιστεί το πιο τρελό σου όνειρο.

Με μαγικές ιδιότητες να ξεπερνά την λογική και να σε ποτίζει με τόνους συναισθήματος κάνοντας σε να νιώθεις σούπερ ήρωας κι όλα αυτά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Αυτό είναι η προσδοκία. Τροφή για τα δαιμόνια μας όπως μου αρέσει να αποκαλώ τα όρια μας ή τους κρυφούς μας πόθους.

Το χειρότερο είναι πως πολλές φορές για να μεγαλώσει και να τραφεί δεν χρειάζεται τίποτε χειροπιαστό, τίποτε «αληθινό». Χρειάζεται ένα βλέμμα, μια εικασία, δυο λόγια και τσουπ, να την ξεπηδά και βγάζει ρίζες. Με τεράστια δύναμη στο ενεργητικό της είναι υπαίτια για πολλά στραπάτσα που τρώμε στη ζωή για χάριν της αλλά και για τα μεγάλα άλματα που θα κάνουμε όταν σε άλλες συνθήκες θα τα είχες παρατήσει πριν το σφύριγμα της κούρσας.

 

Στην περίπτωση που η προσδοκία σου δε βρει την ανταπόκριση που θα ήθελες τότε ξεκινά το πρώτο γρανάζι να δουλεύει και να τροφοδοτεί μια σειρά συναισθημάτων και καταστάσεων. Γιατί όταν έχεις προσδοκίες από κάτι ή από κάποιον τότε αυτόματα «απαιτείς», ζητάς, περιμένεις. Κι όταν περιμένεις μα τελικά δεν πλησιάζει το «όνειρο» τα όρια της πραγματικότητας ,να το αγγίξεις, να το δεις να ξεδιπλώνεται, τότε έρχεται η απογοήτευση. Κι εκεί την έχεις πατήσει φίλε μου. Γιατί το επόμενο στάδιο είναι η στεναχώρια του ανικανοποίητου. Και το ανικανοποίητο (που συνήθως κρύβει και λίγο εγωισμό μέσα του) έχει την ικανότητα να επαναφέρει την λογική στα καλά της και να επιστρέφεις στην πραγματικότητα άτσαλα και βεβιασμένα.

Κι αυτό πάντα πονά και αφήνει τις γρατζουνίτσες του.

 

Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε πως όταν ο ανθρώπινος οργανισμός είναι στο στάδιο της προσδοκίας, για κάτι που επιθυμεί πολύ, οι ορμόνες κατά του στρες μειώνονται κατά 80% και η ενδορφίνη, η οποία είναι ορμόνη που παράγεται από τον οργανισμό (ανάλογη της μορφίνης) και κάνει το άτομο να νιώθει καλά, εκρήγνυται στα ύψη. Θυμήσου την τελευταία φορά που περίμενες με ανυπομονησία κάτι πόσο δυνατός και γεμάτος ενέργεια ήσουν. Ίσως ακόμη κι αν τελικά δεν πήρες αυτό που ζητούσες, έστω κι αυτό το συναίσθημα “μπορώ κι έχω την δύναμη να κατακτήσω ολόκληρο τον πλανήτη” να αξίζει όλον τον κόπο και την μετέπειτα δυσφορία σου. Όχι;

Απέραντη δύναμη το να ελπίζεις και να πλάθεις τον δικό σου μικρόκοσμο ακόμη κι αν τελικά δε τα καταφέρεις. Έτσι μαθαίνεις να βάζεις στόχους, να τους προσαρμόζεις, να τους εξελίσσεις, να τους δίνεις ρεαλιστική υπόσταση και να ξεπερνάς φορά την φορά το ίδιο σου το δίχτυ προστασίας που σε εμποδίζει να κάνεις το άλμα.

 

Κι ας φας τα μούτρα σου θα έχεις πάνω σου σημαδάκια να σου θυμίζουν την διαδρομή κάθε που θα χάνεις τον δρόμο σου. Και μην ξεχνάς.
Και τα σημάδια είναι γοητεία!