Ξέρεις…έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ προχθές στο national geographic και εξηγούσε πώς αυτό το υπέροχο πλάσμα που λέγεται χαμελαίων, μπορεί χωρίς να χάνει κανένα βασικό του κομμάτι να προσαρμόζεται σε κάθε περιβάλλον που βρίσκεται, σε κάθε κομμάτι γης που θα του αρέσει να κατοικήσει, να φωλιάσει όπου πιστεύει ότι είναι το κατάλληλο για εκείνον και παίρνει τα χρώματά του!
Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν αλλοιώνεται! Πάλι έχει δυο πόδια, δυο χέρια, εκείνα τα παράξενα μάτια του και το μικροκαμωμένο του κορμί!! Δεν αλλάζει τίποτα πάνω του! Για να μείνει, όμως, στο περιβάλλον που εκείνος διάλεξε, “προσαρμόζεται” αυτό χωρίς να αλλοιώνει τα βασικά του στοιχεία!
Κλείσε τώρα τα μάτια και φέρτο στη σχέση δυο ανθρώπων, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή …κυρίως, όμως, μεταξύ ενός ζεύγους!
Από τη στιγμή που συναντιέται ένας άντρας και μια γυναίκα δημιουργούν το δικό τους περιβάλλον και προκειμένου να προφυλαχθούν από τους ενδεχόμενους κινδύνους είτε εκ των έσω είτε γενικότερα καλούνται απλά…να προσαρμοστούν!! Το κάθε μέλος ξεχωριστά. ..και μαζί!
Το βασικό κομμάτι είναι μεταξύ του ζεύγος – ξέρεις τώρα, εκείνη έχει αρκετά χούγια, ενδεχομένως άμυνες και ιδιορρυθμίες που προέρχονται από παλαιότερες αποτυχίες! Εκείνος πάλι που πάντα θα έχει το παιδί μέσα του έχει άλλες.
Εκεί είναι και η μυστική συνταγή: να προσαρμόζεται ο ένας στα αρνητικά -με την όποια έννοια- του άλλου. Όχι,όμως, να αλλοιώνεται! Όχι, να μεταλλάσσει πάνω του στοιχεία και να εμφανίζει νέα, που δεν είχε πριν, που διαχωρίζονται από την πάγια προσωπικότητα του προκειμένου να έχει αυτή τη συνθήκη, τη σχέση! Εκεί έχουμε αλλοίωση προσωπικότητας! Και κάπου εκεί διακρίνουμε την επιτομή της μάστιγα – κατ’ εμέ-της εποχής μας: την ανασφάλεια! Κι όταν υπάρχει ανασφάλεια πάντα θα υπάρχει πρόβλημα και στο τέλος συνθηκολόγηση και συμβιβασμός!
Η έννοια της προσαρμογής δεν επιφέρει τίποτα περισσότερο από την όσο πιο κοντά γίνεται επιτυχία μια σχέσης μεταξύ δυο ανθρώπων με γνώμονα βέβαια πάντα τα θετικά που μας προσφέρει αυτή η κατάσταση. Ξέρεις τώρα!
Όλα αυτά τα ωραία που στο μέτρημα τους μας χαρίζουν το χαμόγελο και την ηρεμία. Κι όσο περισσότερα είναι, τόσο μεγαλύτερη προσαρμογή μας βγαίνει να έχουμε… Μη φανταστείς τραγικά πράγματα. Να σεβόμαστε το χώρο του συντρόφου μας, σε όποιο επίπεδο της έννοιας “χώρος”! Κυρίως αυτό. Και κάποια άλλα μικρά που συνθέτουν μια γενικότερη ηρεμία και οδηγούν σε καλύτερα αποτελέσματα, πιο στιβαρή σχέση και συνοδοιπορία!!!
Ξέρεις κάτι;
Δεν είναι και δύσκολο…
Η προσαρμογή στις ιδιαιτερότητες του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας βαθύτερα προσφέρει και σε εμάς τους ίδιους! Μας σμιλεύει, μας κάνει πιο υπομονετικούς -μεγάλη αρετή αυτή … να ξέρεις- και κυρίως μας παγιώνει ένα ακόμα θετικό στοιχείο της προσωπικότητάς μας!
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ολοκληρωτικό από το να μην αλλοιώνεις τη δική σου προσωπικότητα έχοντας προσαρμόσει τα θετικά σου πάνω στα “αρνητικά”του ανθρώπου σου ..και το αντίστροφο. Δύσκολο δεν είναι… κίνητρο θέλει! Ας το βρούμε, λοιπόν…
