Ανήκω σε μια γενιά που το μπάνιο στη θάλασσα, ήταν ένα μαγιό, μια ψάθα και καλή παρέα!! Ακόμα και το αντηλιακό – τότε δεν ήταν απαραίτητο, είτε γιατί ο ήλιος δεν έκαιγε τόσο, είτε γιατί το μεσημέρι κάπου θα μας έβρισκε να τρώμε και να πίνουμε.  Όλα αυτά βέβαια, αν η γιαγιά δεν είχε βάλει μέσα στις τσάντες, μικρά ταπεράκια με κάτι από το σπίτι – όχι απαραίτητα κεφτέδες, μη γινόμαστε γραφικοί – αλλά κάτι που θα μας έφτιαχνε την όρεξη και θα μας προετοίμαζε για το φαγητό στο σπίτι – λες και είχαμε ανάγκη..

Πραγματικά, πόσο πολύ άλλαξαν τα πράγματα και πόσες ανάγκες δημιουργήσαμε με τα χρόνια, για να χαρούμε απλά ένα μπάνιο στη θάλασσα.. Τα τότε χρόνια – μην τρελαθούμε, δεν είμαι και ο μαθουσάλας απλά μου αρέσει να βάζω λίγο δράμα – η εικόνα είχε ως εξής: Οι παραλίες ανοργάνωτες, δλδ κανονικές, άμμο ή βότσαλο, τίποτα άλλο. Κάποιες ομπρέλες από το δήμο της εκάστοτε παραλίας – έπρεπε να είχες πάει από νωρίς για να την πετύχεις, άρα δεν μας αφορούσε το σκηνικό! Ο καθένας μας, είχε πάνω του, μια πετσέτα, μια ψάθα, σαγιονάρες, μαγιό και κάπου, σε μια άλλη τσάντα, όλοι μαζί τα πορτοφόλια μας..

Τι είναι η ψάθα; Ναι, καλή ερώτηση! είναι αυτό που βάζεις στην άμμο για να ξαπλώσεις, αντί πετσέτα.. Ναι, ξαπλώναμε στην άμμο, τραγικό το ξέρω!! Βάζαμε και βοτσαλάκια στις άκρες για να μην την πάρει ο αέρας – αν δεν έχεις φάει στη μούρη, άμμο από ψάθα που σηκώθηκε κατά λάθος, δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει τσούξιμο στο μάτι!

Μέσα σε κάποια τσάντα, νερό – ποιος δεν έχει παγώσει από την προηγούμενη νύχτα ένα μεγάλο εμφιαλωμένο για να κρατήσει όλη μέρα ο πάγος; – και σίγουρα κάποιο σνακ. Ναι, το κλασσικό τοστ, στο αλουμινόχαρτο!! Χωρίς ντροπή, άνοιγες το αλουμινόχαρτο και μπούκωνες.. Κάπου στη δεύτερη δαγκωνιά, έλεγες στον διπλανό σου που σε κοιτούσε επίμονα: θες; Αλλά ναι, είναι αλήθεια, κάποιοι παίρναμε κάτι από το σπίτι για μασούλημα..

 

 

Σε μια πιο γενική έννοια, το μπάνιο στην θάλασσα, στα δικά μου χρόνια εφηβείας και ενηλικίωσης, ήταν κάτι πολύ απλό, το μόνο που χρειαζόταν κανείς σε μια παραλία, ήταν καλή παρέα και το απέραντο του Αιγαίου. Τα τελευταία χρόνια δημιουργούμε ανάγκες, καταστάσεις, και το μόνο που καταφέρνουμε, είναι να χάνουμε την κεντρική ιδέα, μπάνιο στη θάλασσα!!

Και εγώ αγαπώ την ξαπλώστρα και την έξτρα παροχή αλλά δεν είναι ο κανόνας για μια βουτιά στην παραλία. Δεν είναι απαραίτητο να κουβαλάω το κινητό μαζί σε ένα μέρος που πάω να χαλαρώσω, ηρεμήσω, απολαύσω και δε, δεν γίνεται να μιλάω στο τηλ. λες και είμαι μόνος στο σπίτι μου και δεν με ακούει κανείς!! Δεν μπορώ να συνδέσω την μουσική από το τηλέφωνο μου, στο ηχείο που μόλις εχθές αγόρασα, γιατί απλά δεν είμαι μόνος μου και κάνω πάρτυ και σίγουρα, ο διπλανός που του έχεις σπάσει τα @@ .. δεν είναι καλεσμένος για να χαρεί.

• Την επόμενη φορά που θα κάνεις την βουτιά στη θάλασσα, εκεί που βρίσκεσαι κάτω από το νερό, άνοιξε τα μάτια σου, άστα να σε τσουξουν λίγο, δες το βαθύ μπλε του Αιγαίου, νιώσε την ηρεμία του νερού, άκου το θόρυβο της σιωπής που κάνει το νερό στο αυτί σου και απόλαυσε το.. Αυτό έψαχνες, αυτό ήρθες να βρεις, τίποτε άλλο!!!