Πως ορίζεται ο παράδεισος; Θα μπορούσε να είναι ένα πανέμορφο, πυκνό δάσος, σαν αυτά του Καναδά που βλέπουμε σε φωτογραφίες ή μια μεγάλη παραλία, με χιλιόμετρα από άμμο, γαλάζια νερά, πουλιά να πετάνε και ήχοι από κύμα!!

Και αν εγώ δε θέλω βουνό, γιατί ο δικός μου παράδεισος να χαλάσει από το δικό σου καταπράσινο δάσος;

Ίσως ο παράδεισος να είναι μικρά δωμάτια, που ο καθένας θα βιώνει μια συγκεκριμένη εικόνα μέσα εκεί, σε loop κατάσταση! Σαν επανάληψη! Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι! Χωρίς χρόνο, για να μη χρειαστεί να βιαστείς!

Ίσως για τον καθένα, το σύμπαν, ο Θεός, ο κάποιος, ο Ένας, να δημιουργεί αυτά τα δωμάτια κατ εικόνα μιας μνήμης, που ζήσαμε, νιώσαμε ευτυχία, σε μια στιγμή της ζωής μας ή και ακόμα, να είναι η σκέψη του που θα θέλαμε, να ζήσουμε εκείνη τη στιγμή…

 

Ο δικός μου παράδεισος είναι ένα μπαλκόνι, απόγευμα Ιουνίου, μια μέρα μετά τα γενέθλια μου! Είναι σε ένα όμορφο διώροφο κυκλαδίτικο σπίτι! Ολόλευκο! Τα κουφώματα μπλε – το βαθύ του Αιγαίου! Λευκοί οι τοίχοι, πεζούλια στο πλάι, και από μπροστά, για κάγκελα, δυο δοκάρια οικοδομής παλιά, που βάφτηκαν μπλε βαθύ και αυτά!! Δε φοράω σαγιονάρες γιατί το μπετό του μπαλκονιού που μόλις έβρεξα είναι δροσερό και κάνει λίγο ζέστη! Δυο καρέκλες σκηνοθέτη και ένα τραπεζάκι μεταλλικό ανάμεσα τους – μπλε και το τραπέζι! Δεν είναι πολύ μεγάλο το μπαλκόνι, όχι! είναι τόσο όσο μου επιτρέπει όταν κάθομαι στην καρέκλα και απλώνω τα πόδια μου, να είναι τεντωμένα!

Η ώρα είναι λίγο μετά τις 6. Ο ήλιος έχει ξεκινήσει να νυστάζει και σιγά σιγά πλαγιάζει! Η γραμμή που ενώνει το Αιγαίο με τον Ουρανό είναι απέναντί μου! Είναι μια μεγάλη ευθεία, το μεγαλύτερο πλάτος, και ενώ το βλέπεις από το πρωί ότι τίποτα δεν χαλάει την εικόνα, φτάνει ο ήλιος – χωρίς να το συζητήσει – να χωθεί ανάμεσα τους, σαν κέρμα στην υποδοχή για ψιλά! Δε ρωτάει! Δεν σκέφτεται, απλά το κάνει! Σαν δώρο, δίνει στον Ουρανό και στο Αιγαίο, χρώματα που δεν είχαν ποτέ σκεφτεί! Ομορφιά…

Στο τραπεζάκι μου έχω ένα φλιτζάνι καφέ – χλιαρό εσπρέσο, που τον έχω μισό πιει – τα τσιγάρα μου, μικρό big αναπτήρα και ένα τασάκι κλασσικό γυάλινο – αυτό είναι μαύρο, ο αναπτήρας κίτρινος! Το φλιτζάνι θυμίζει βικτωριανή εποχή. Έχει σχέδια με λουλούδια, σε παστέλ αποχρώσεις, και η πορσελάνη είναι λεπτή και ολόλευκη! Θα μπορούσα να είχα και το κινητό πάνω στο τραπέζι αλλά αυτή τη φορά, η μόνη φασαρία στο χώρο μου, θέλω να είναι οι φίλοι του Αιόλου, που έφυγαν από τον ασκό του Οδυσσέα!

Το μπαλκόνι μου είναι σχεδόν κρεμασμένο πάνω από το δρόμο! Σ ένα σπίτι που δεν έχω δει ποτέ! Η μόνη μου επαφή με το σπίτι είναι η λευκή κουρτίνα από λευκή γάζα που παλεύει να φύγει παρέα με τον άνεμο αλλά το κουρτινόξυλο δεν την αφήνει! Η άκρη της όμως, τα πέπλα της, χορεύουν όσο μπορούν, από το ρεύμα που δημιουργείται – κάποιος έχει ανοιχτή την πόρτα μέσα… Ίσως…

Κάπου ακούγεται Χατζηδάκης. Το βαλς των χαμένων ονείρων, σε μια επανάληψη τόσο θεμιτή. Η μουσική έρχεται από κάποιο σπίτι. Καταλαβαίνεις ότι ακούγεται από ραδιόφωνο, σε μεγάλο δωμάτιο! Τι όμορφη μελωδία, να ακούγεται στην ατμόσφαιρα, να στην φέρνει ο αέρας και πάλι να στην παίρνει…

Είναι 30 Ιουνίου, μια μέρα μετά τα γενέθλιά μου!! Πόσο ιδιαίτερη η χθεσινή βραδιά! Φαγητά, ποτά, γέλια, χαμόγελα! Τόσοι φίλοι, τόση αγάπη, ευχές. Πόσο γεμάτη η βραδιά! Πόση δύναμη κρατημένη για ότι συμβεί μετά! Δεν είμαι μόνος και αυτό θέλω να κρατάω σα μόνιμη σκέψη στο μυαλό μου – σε επανάληψη! Έχω αγάπη, φίλους και αυτό μου κάνει καλό! Γι αυτό και σήμερα θα μείνω μόνος μου εδώ πάνω, σε αυτό το μπαλκόνι, σε μια δική μου ηρεμία..

 

Κάπως έτσι είναι ο δικός μου παράδεισος. Ένα μπαλκόνι με θεά το Αιγαίο, ένας ήλιος που βασιλεύει, μια βραδιά με φίλους, η μουσική του Μάνου στον αέρα, μια γουλιά καφέ και μια τζούρα καπνού!

Η φίλη μου η Νένα, έχει πει ότι το παν στη ζωή είναι να έχεις καλή θέα από το παράθυρο σου. Συμφωνώ! Απλά στον παράδεισο, είναι καλό να έχεις και το ωραιότερο σημείο τελικά..