Δεν ειναι ο Θάνατος παρτάκιας.
Εσύ είσαι που του θυμώνεις.
Κάτσε λίγο και σκέψου..
Τσέκαρέ το με το “μέσα” σου.
Τι έκανες εσύ για να μην του θυμώσεις;
Φρόντισες να πεις πως αγαπάς, πως είσαι τσαντισμένος, πως θες να πιείς ένα καφέ;

Τι εννοείς σε πρόλαβε;
Δεν είναι “τύχη” ο Θάνατος μάτια μου.
Δεδομένο είναι.
Ναι ναι ξέρω.. ποτέ δν τον περιμένεις.
Ποτέ δεν τον αποδέχεσαι.
Ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος.
Κανείς μας δεν είναι.
Άρα..;

 

Τι κάνουμε οσο είμαστε εδώ.; Όσο έχουμε τους ανθρώπους μας μαζί μας;
Κι αν αυριο περπατώντας μου σκάσει η γλάστρα στο κεφάλι και πέσω τ ανάσκελο;
Τι θα γίνει..;
Μωρέ τα ίδια και τα ίδια λέμε όλοι ε..;
Μαθαίνουμε όμως ποτέ να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα; Όχι.
Να αποδεχθούμε μόνο, οφείλουμε, πως δεν είναι η απουσία που πονάει.
Η “παρουσία που λείπει” φταίει.

Γι αυτό όταν οι παρουσίες είναι εδώ, πρέπει να τις “εκμεταλευόμαστε”. Γιατί όσο μεγαλώνουμε αυτό το φευγιό του Θανάτου, είναι πιο μεγάλο. Είναι πιο βαρύ. Ακόμη πιο δύσκολο να μάθεις να ζεις χωρίς τις “παρουσίες”. Ακόμη κι αν δεν είσαι κάθε μέρα μαζί τους. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου ξέρεις πως ΝταξΜωρέΘαΚανονίσωΔενΧανόμαστε. Αλήθεια..; Όντως..;

 

Για παρ’το λίγο αλλιώς..
Για σήκωσε το το ρημάδι το τηλ, και πες : “Ελα Νονέ, τι σοκολάτα να σου φέρω..;”
Κι ας πας τη λάθος σοκολάτα. Ξέρεις αυτή με τ’αμύγδαλα, όχι την άλλη τη σκέτη που προτιμάει.
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα στον πάρει.
Και θα πρέπει να μάθεις μετά να ζεις με μια φωτογραφία στον τοίχο. Να περνάς εξω από ένα σπίτι μέσα στο οποίο δεν θα τον ξαναδείς να κάθεται στην γωνιακή πολυθρόνα. Δεν θα τον βρεις στο αγαπημένο του καφέ, να χαζεύει τα πλοία που μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι.

 

Κι όλα αυτά επειδή, τελικά, ο Θάνατος ΕΙΝΑΙ παρτάκιας.
Εσύ όμως το ξέρεις πια αυτό… Δεν θα του τη φέρεις ποτέ, όχι.
Δεν θα αφήσεις όμως κανέναν να (σου) φύγει χωρίς σοκολάτα.
Κι εγώ θα χρωστάω πάντα μια σοκολάτα.
Απλά θα φροντίσω να μην χρωστάω άλλη.

(Καληνύχτα Γιαννάκη μου)