Κεφάλι ψηλά αυτή την εβδομάδα. Οι άνθρωποι στις αρχές του χρόνου και για πολλούς αιώνες, αναζητούσαν τα ύψη. Οι ορεινοί όγκοι δημιουργούσαν πάντα αίσθημα ασφαλείας. Όταν η ασφάλεια ήταν δεδομένη, οι ίδιοι όγκοι εξασφάλιζαν μεγαλείο και έπαρση. Στην σημερινή Αθήνα, η ανθρώπινη κατοικία και δραστηριότητα έμειναν κοντά στη γη, χαμηλά, με ομοιογενή μορφή και αυστηρή τάξη.
Η ανάγκη οδήγησε νομοτελειακά στην επίπεδη και πλατιά χωροταξία. Οι λόφοι παραμένουν για να μας θυμίζουν τον αρχέγονο πόθο της μακρινής οπτικής, της ανάγκης αντίληψης του ευρύτερου περιβάλλοντος μας και κυρίως την ανάγκη να απομονωθούμε και να ξαναβρούμε το κόσμο γύρω μας. Δεν είναι τα ύψη που πρέπει να μας φοβίζουν. Μάλλον τα βάθη είναι. Τυχεροί οι Αθηναίοι που έχουν στη πόλη τους το τυχερό επτά. Επτά είναι οι λόφοι της πόλης. Όσοι ήταν και εκείνοι των άλλων δύο επτάλοφων σταρ της αρχαιότητας. Της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης.
Προσωπικά μπορώ να μετρήσω περισσότερους, αλλά ίσως το χαρακτηριστικό της “επταλόφου πόλις” δόθηκε με άλλα κριτήρια, διοικητικά και γεωμορφολογικά. Μπορεί πλέον όταν ανηφορίζεις στο Αστεροσκοπείο ή όταν ανεβαίνεις την οδό Καλλιδρομιου να μην αντιλαμβάνεσαι ότι σκαρφαλώνεις στο λόφο των Νυμφών και στο λόφο του Στρέφη αντίστοιχα.
Μπορεί ο Αρδηττός να φαίνεται σαν ένα υπερυψωμένο πάρκο και ο λόφος της Ακρόπολης να επισκιάζεται από το “κλασσικό” του βάρος, αλλά οι λόφοι αυτοί ήταν κάποτε χώροι άμυνας ή λατρείας. Χθες, Κυριακή, ανηφόρισα τον περίφημο πεζόδρομο Πικιώνη για να βρεθώ στη κορυφή του λόφου των Μουσών όπου βρίσκεται το μνημείο του Φιλοπάππου. Από κάτω η πόλη λαμπρή και ατέλειωτη. Τα κινητά πήραν φωτιά.
Πόσο έχουμε ξεχάσει εδώ κάτω την ομορφιά και την απεραντοσύνη του ύψους; Πόσο αγχολυτικό είναι τελικά το να ξαναβρίσκουμε τον κόσμο; Είναι η ανάγκη του να ξεχωρίζεις και να βρίσκεις τον εαυτό σου στα ψηλά; Δεν ξέρω αν το ύψος σου δίνει μια πιο θεϊκή διάσταση, σου δίνει όμως σίγουρα αίσθηση καθαρής ελευθερίας. Σε κάνει να νιώθεις απρόσιτος και για μια στιγμή μοναδικός και ασήμαντος συγχρόνως. Είτε το σημείο λέγεται Λυκαβηττός, είτε Πνύκα ή Τουρκοβούνια, η αίσθηση είναι μία. Είναι η επαφή με κάτι ανώτερο, περισσότερο μυσταγωγικό και μεταφυσικό και λιγότερο ανθρώπινο που ικανοποιείται στους αθηναϊκούς λόφους.
Από ψηλά ο ουρανός είναι πιο κοντά μας, ενώ η πόλη, από κάτω, φαίνεται να ρέει ομαλά και πάντα σε τάξη. Όλα είναι ωραιότερα. Παίρνεις ανάσα και κατηφορίζεις στην αληθινή ζωή, λίγο καλύτερος.
