to top

Όταν θα τελειώσει και αυτό

Όταν θα τελειώσει και αυτό

Όχι. Δεν λέμε «όταν θα τελειώσουν». Γιατί δε γίνεται να τελειώσουν όλα. Έχουμε μέσα μας τη φλόγα που πάντα θα σιγοκαίει. Πάντα μας κρατάει ζωντανούς. Ίσως κάπου να είμαστε κουρασμένοι. Αλλά δε σβήνει η φλόγα μέσα μας. Να το θυμάσαι αυτό.

 

Όταν λοιπόν, θα τελειώσει και αυτό… θα πιάσουμε τα όνειρα από εκεί που τα αφήσαμε. Ίσως να έχουν σκονιστεί λίγο. Δεν πειράζει, εμείς θα τα καθαρίσουμε. Σαν το μικρό παιδί που πέφτει με τα γόνατα, μπορεί απλά να σκονιστούν από το χώμα, μπορεί να γρατζουνιστουν μπορεί και να ματώσουν. Εκείνο πάντα όμως θα σηκώνεται και την επόμενη μέρα πάλι θα τρέξει στον ήλιο, σαν να μην έπεσε, σα να μην χτύπησε ποτέ.

Θα κοιτάξουμε τους ανθρώπους δίπλα μας. Θα τους αγκαλιάσουμε πιο σφιχτά αυτή τη φορά. Θα μπορέσουμε να πούμε αυτό το «μου έλειψες»

Θα συνεχίσουμε το δρόμο μας. Τη ζωή μας. Ίσως κάποια πράγματα, να τα δούμε πια με άλλο μάτι, πιο καθαρά ή πιο λεπτομερώς . Θα χαμογελάσουμε και πάλι. Θα κάνουμε σχέδια. Εκείνο το βιβλίο που θέλαμε να διαβάσουμε, εκείνο το χαμόγελο που φοβηθήκαμε να χαρίσουμε, εκείνο τον καφέ στην αμμουδιά που κανονίσαμε να πιούμε….

Όλα θα γίνουν. Ακόμα και τα φυτά που τα κλείνεις σπίτι μέχρι να περάσει η κακοκαιρία, στρέφονται προς τον ήλιο. Δεν τα παρατάνε, μένουν πράσινα κοιτάζοντας προς το φως, δημιουργούν τη χλωροφύλλη τους κι όταν βγουν πάλι έξω, ανοίγουν τα φυλλαράκια τους σαν αγκαλιά προς τον ήλιο, λες και εκδηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους για το ότι το ζουν.

Όταν θα τελειώσει κι αυτό, θυμήσου να μου πεις κάτι που αφήσαμε στη μέση. Θυμήσου να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες. Θυμήσου πως αν έχασες λίγο χρόνο, ίσως να είναι κινητήρια δύναμη για να ανέβεις ακόμα πιο ψηλά.

Όταν θα τελειώσει όλο αυτό, θα είναι απλά μια ανάμνηση….. Σαν νερό που κύλησε και το ήπιε η διψασμένη γη.

Γιατί θα τελειώσει και αυτό. Πάντα έτσι γίνεται, για να προχωρήσουμε στα επόμενα. Για να πάμε μπροστά.

Γιατί η ζωή δεν κάνει κύκλους. Είναι μια σπείρα κι όλο μεγαλώνει η καμπύλη της. Αν την κοιτάς επίμονα θα σε ζαλίσει, αν όμως αφεθείς να νιώσεις την δίνη της… θα σε απογειώσει.

Και τότε θα δεις από ψηλά, πως τελείωσε κι αυτό!

Μαρια Τσακίρη

Γέννημα αλλά όχι θρέμμα της Σύρου, πέρασαν αρκετά χρόνια περιπλάνησης σε τόπους κατοικίας, εσωτερικής δόμησης και ψυχολογίας και ούσα λάτρης του καλοκαιριού κ της θάλασσας μόνο νησί μου ταιριάζει τελικά! Σταθερά πλέον στην αρχόντισσα των Κυκλάδων (αν μπορούσα στα Bora bora θα πήγαινα) να φωτογραφίζω είτε με τη μηχανή μου είτε με κείμενα, όλα όσα ζω ή προσδοκώ, με ενα yolo σαν συννεφάκι σκέψης πάνω μου, μιας κ θεωρώ οτι είναι η πιο μεγάλη αλήθεια της ζωής μας! Λατρεύω τις αλλαγές και κάνω άνετα κ με κάθε ευκαιρία,γιατι δε μπορώ τα στάσιμα κ βαρετά πράγματα! Τα "λέμε" λοιπόν.

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following