Εγώ και εσύ! Που τα σώματα μας πήραν φωτιά από την πρώτη φορά που βρεθήκαμε! Που το φιλί μας κρατούσε όσο μια ανάσα, για να μη χαθεί στιγμή! Που τα μάτια μας άνοιγαν διάπλατα κάθε φορά που αντικρίζαμε ο ένας τον άλλον! Εγώ και εσύ όλα αυτά και όμως, τώρα, γνωστοί!
Πως να καταφέρω να σου μιλήσω τυπικά αν σε πετύχω κάπου; Να σε ρωτήσω απλά τι κάνεις; Πως πάει η δουλειά; Κι αν είσαι με παρέα, σου μιλάω ή φεύγω; Τι μπορείς να πεις για μένα μετά; Ποιος ήμουν; τι ήμουν; Ένας πρώην! Ένας γνωστός;
Φίλους δεν θα μας πεις! Τα μάτια θα φανούν! Θα ανοίξουν διάπλατα γιατί θυμήθηκαν. Γνωστοί λοιπόν!
Ξέρεις, πέρασε ο καιρός και κατάφερα να είμαι καλά και να ζω χωρίς εσένα – δεν το ζήτησα σαν επιλογή, αλλά αυτή μου δόθηκε. Εγώ που φώναζα μέσα μου ότι θα πεθάνω, δεν πέθανα! Εδω είμαι! Τραυματισμένος θα έλεγα αλλά η επούλωση καλά κρατεί… και σεβάστηκα την απόφαση να φύγεις, την επιλογή να μην είμαστε μαζί και πορεύτηκα με αυτό και υπήρξαν μέρες που σε ξέχασα και άλλες τόσες που σε θυμήθηκα και έκλαψα! Στεναχωρήθηκα! Σκέφτηκα! Τσαντίστηκα! Γέλασα! Πόσο ανάμεικτο όλο αυτό!
Δε μπορώ όμως να δεχτώ ότι είμαστε γνωστοί. Δεν υπήρξαμε ποτέ. Ζήσαμε πολλά και μοιραστήκαμε περισσότερα, για να μας δένει μια γνωριμία! Φίλοι δεν μπορούμε να γίνουμε ποτέ – ξέρουμε πολλά ο ένας για τον άλλον και αυτό, πολλές φορές είναι κακό. Έχω μυρίσει τη μυρωδιά σου, έχω γευτεί τη σταγόνα του ιδρώτα σου, έχω ακουμπήσει τη φλέβα του έρωτά σου όταν χτυπάει! Έχουμε φιληθεί!
Δυο άνθρωποι που έζησαν μια σχέση, δεν μπορούν να είναι ποτέ κάτι άλλο εκτός από πρώην..
Και εσύ το ξέρεις! Είδα το πάγωμα σου σαν σε πέτυχα στο δρόμο με την καινούργια σου παρέα! Ησύχασε! Δεν έχεις λόγο να ανησυχείς. Πάγωσες, λες και θα έλεγα τι; Τι μπορώ να μοιραστώ σε μια στιγμή; Τι μπορώ να πω για να νιώσω εγώ καλά; Τίποτα. Αν σε φέρω σε δύσκολη θέση είναι γιατί θέλω να ικανοποιήσω τον πληγωμένο μου εγωισμό και μόνο. Το ξεπέρασα και αυτό. Έμαθα.
Δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα. Όταν τα μάτια μιλάνε, οι λέξεις περισσεύουν.. Αντίο.
Όταν χωρίζουν οι άνθρωποι, ξέρεις τι μένει; σκόνη.. Ναι, ένα ίχνος σκόνης που κάθεται πάνω μας. Θέλει δουλειά και ξεσκόνισμα για να φύγει. Θέλει να ανοίγεις τα παράθυρα καλά και να μπαίνει ο δυνατός Βοριάς. Θέλει υπομονή και χρόνο, για να καταλάβεις πως έμεινε πίσω. Θέλει δύναμη για να την ψεκάσεις με βαρύ καθαριστικό και να φύγει… όχι για πάντα!
Το ίχνος, η υποψία, η ανάμνηση πάντα μένουν… κάπου!
