Και που λέτε, το περασμένο καλοκαίρι δεν ήταν εύκολο. Δηλαδή, και του 2023 το καλοκαίρι σκατά ήταν και για πιο σοβαρούς λόγους, αλλά του 2024 μου έπεσε βαρύτερο, ίσως επειδή ήρθε να προστεθεί απρόσμενα σε αυτό που είχε προηγηθεί. Δηλαδή, ωραίο το μαύρο χιούμορ του σύμπαντος, αλλά κάπου ώπα.

Τέλος καλό, όλα καλά, τα πάντα είχαν μπει στη θέση τους μέχρι τον Σεπτέμβριο, αλλά η επιστροφή στην κανονικότητα δεν είναι πάντα αρκετή για να κατευνάσει όλα αυτά που γεννιούνται μέσα σου. Ίσα-ίσα που όταν περάσει το σοκ και το σύστημα επιστρέψει στις προσωποποιημένες ρυθμίσεις, συνειδητοποιείς πως η μνήμη έχει γεμίσει και χρειάζεται εκκαθάριση. Και η ψυχή το ίδιο. Είναι παράξενο και θαυμαστό ταυτόχρονα πώς το μυαλό, για να ξεφύγει από την πραγματικότητα, αναζητά διέξοδο στις λέξεις, συνθέτοντας φράσεις, συναισθήματα και καταστάσεις λες και μπαίνει από μόνο του σε ασφαλή λειτουργία, αποσυμπιέζοντας την πραγματικότητα με τυχαίες ιστορίες.

Κάποιες φορές, αυτές οι ιστορίες ξεθωριάζουν με τον καιρό και χάνονται στις συνάψεις. Κάποιες άλλες φορές όμως, δυναμώνουν από μόνες τους, αποκτούν αυθύπαρκτη οντότητα και απαιτούν να ακουστούν, λες και κάποιες αόρατες φωνές μιλούν διαρκώς μέσα στο κεφάλι σου, αρθρώνοντας στην αρχή τυχαίες λέξεις και αργότερα πιο συγκεκριμένες φράσεις έως ότου εμφανίζονται μπροστά σου άνθρωποι ολοζώντανοι που μόνο εσύ μπορείς να δεις και που δεν γίνεται πλέον να κρατήσεις κρυμμένους. Είναι τότε που ξεσπάς στο πληκτρολόγιο, καθώς οι άνθρωποι αυτοί σού υπαγορεύουν τα λόγια τους μέσα στο μυαλό σου κι εσύ καλείσαι να τα καταγράψεις ώστε να μην είσαι ο μόνος που τα ακούς.

Ήταν έτσι, σε μια διαδικασία τοκετού-εξπρές που ο Αλέξης και ο Άρης έστεκαν πλέον ολοζώντανοι μπροστά μου μετά από λίγες μόλις εβδομάδες. Για λίγο καιρό δεν έδωσα σημασία. Κάποιοι σκληροί δίσκοι και κάποια συρτάρια φιλοξενούν από χρόνια άλλες τέτοιες ιστορίες γραμμένες από εσωτερική ανάγκη. Αυτή τη φορά όμως, οι δύο άντρες μπροστά μου έδειχναν αποφασισμένοι να μην μείνουν κρυμμένοι πουθενά και για κανέναν λόγο.

Με αυτά και με εκείνα, μάζεψα τα κουράγια μου και τους σύστησα ένα βράδυ στην Κυψέλη -με κάμποση συστολή από πλευράς μου- στον Θοδωρή Βουρνά, έναν σκηνοθέτη που γνώρισα μέσα από τις δουλειές του και τον οποίο εκτιμώ ειλικρινά. Η γνωριμία τους φάνηκε πως πήγε εξαιρετικά καλά, αφού την επόμενη κιόλας μέρα ο Θοδωρής μού είπε πως θέλει με μεγάλη του χαρά να σκηνοθετήσει το θεατρικό μου.

Λίγο αργότερα, δύο άλλοι υπέροχοι άνθρωποι συστήθηκαν με τους φανταστικούς μου φίλους -ο Χρίστος Γεωργίου με τον Αλέξη και ο Βλάσης Πασιούδης με τον Άρη- και πλέον οι φωνές στο κεφάλι μου απέκτησαν κυριολεκτικά όψη, βλέμμα, ψυχή, σάρκα και οστά που στο μεταξύ κάνουν εντατικές πρόβες για την πρεμιέρα μας στο Θέατρο Άβατον, στο Γκάζι, στις 31 Μαρτίου και όλο αυτό που γράφω ακούγεται πιο σουρεάλαπ΄ όσο θα μπορούσα να το είχα φανταστεί σε ένα whatifσενάριο.

 

 

Λίγα λόγια για την παράσταση

Αθήνα, μια νύχτα του Αυγούστου, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Μια ξαφνική μπόρα εγκλωβίζει δύο άντρες σε ένα διαμέρισμα, γύρω από το τραπέζι της κουζίνας και μπροστά σε αλήθειες που ξεπλένονται με αλκοόλ και κατάφορη ανάγκη για λύτρωση.

Όταν ο νεαρός ντελιβεράς Άρης φτάνει μούσκεμα από την ξαφνική δυνατή βροχή στο διαμέρισμα του Αλέξη για να του φέρει την παραγγελία του, δέχεται απρόθυμα την πρότασή του να μείνει για λίγο μαζί του, έως ότου ανοίξει ο καιρός. Πολύ σύντομα, βάζει στην άκρη τις αρχικές αναστολές του και παραδίδεται στις χαλαρές αφηγήσεις του καλού του πελάτη, για τη δουλειά του στις μεταφράσεις ταινιών, την ιστορία της γειτονιάς και για κάποια χαριτωμένα περιστατικά από την προσωπική του ζωή. Γρήγορα, όμως, είναι εμφανές πως η δυναμική ανάμεσα στους δύο άντρες σκιάζεται από το παρελθόν του καθενός, το οποίο, άγνωστο καθώς είναι, οδηγεί διαρκώς σε λάθος συμπεράσματα.

Σε ένα παιχνίδι χειραγώγησης, επικράτησης, ενοχών και τύψεων, οι δύο άντρες φαίνεται να αλλάζουν διαρκώς ρόλους, μέχρι τη στιγμή που ο Αλέξης αποκαλύπτει στον Άρη τι πραγματικά θέλει από εκείνον. Και κάπως έτσι, οι κεραυνοί εκείνης της αναπάντεχης αυγουστιάτικης μπόρας φωτίζουν εκτυφλωτικά τα σκοτάδια της ψυχής και της ζωής τους, με τις λέξεις να διεκδικούν βάναυσα τον θρίαμβο και με τους δύο αυτούς άντρες να καλύπτουν διαρκώς τη χαώδη απόσταση που τους χωρίζει, έως ότου βηματίσουν στο σημείο από όπου δεν υπάρχει επιστροφή.

 

 

 

Συντελεστές:

Κείμενο: Μάνος Θηραίος
Σκηνοθεσία & Σχεδιασμός Φωτισμών: Θοδωρής Βουρνάς
Δημιουργικό αφίσας και διαφημιστικού υλικού: Κωνσταντίνος Βάχλας
Βίντεο: Χρήστος Παναγόπουλος

Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Χρίστος Γεωργίου, Βλάσης Πασιούδης

 

Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι (μετρό: Κεραμεικός)

Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα στις 21:00
Διάρκεια: 110’
Τιμή εισιτηρίου: €16

 

Η παράσταση προτείνεται για θεατές άνω των 16 ετών (περιέχει απρεπή εκφορά λόγου, γυμνό και σκηνές βίας).

Προπώληση εισιτηρίων:

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/oi-lekseis-ton-allon/

και από το ταμείο του θεάτρου (τηλ.: 210 341 26 89).