Απλώνεται νωχελικά απ’άκρη σ’άκρη δείχνοντας να μην τον απασχολεί το μήκος της έκτασης που καταλαμβάνει. Δεν γίνεται αμέσως αντιληπτός καθότι τον καλύπτουν ατελείωτες σειρές από μονότονα αραδιασμένες στην σειρά καλαμιές. Δεν αποτελεί “μονοπώλιο” μιας μονάχα μερίδας ανθρώπων, ανήκει σε όλους.
Ο βάλτος των χαμένων ευκαιριών δε γνωρίζει εποχές,ηλικίες,εθνικότητες,ιδιότητες και προσόντα,τις περισσότερες φορές δεν τον αγγίζουν συναισθήματα και ικεσίες. Ανταλλάγματα δεν δέχεται ποτέ καθώς δεν είναι διατεθειμένος να αναιρέσει την οποιαδήποτε απόφασή του,όσο άδικη κι αν είναι.
Πόσες και πόσες ευκαιρίες που μας δόθηκαν δεν βούλιαξαν αθόρυβα μέσα στον βάλτο αυτόν βουλιάζοντάς μαζί τους ελπίδες κι όνειρα!Παλικαρίσια και με στωικότητα το αντιμετωπίσαμε συχνά μα δεν έλειψαν κι εκείνες οι στιγμές όπου το “Γιατί;”της αδικίας γιγαντώθηκε τόσο πολύ που λίγο έλειψε να καταπλακώσει ολάκερο το ψυχικό μας σθένος. Άλλοι από μας δεν το βάλαμε κάτω,βρήκαμε τη δύναμη να σηκωθούμε κι ας είχε σακαταυτεί ανεπανόρθωτα το Εγώ μας.
Βάλαμε φτερά στα πόδια και τρέξαμε μακριά απ’τον βάλτο πιστεύοντας πως δεν θα τον συναντούσαμε ποτέ ξανά.Σφυρίζαμε αδιάφορα όταν οι οιωνοί προμήνυαν το αντίθετο αφού εκείνος ήταν άφαντος άρα και μη υπαρκτός. Κι εκεί που η χούφτα μας είχε για τα καλά μια ευκαιρία πρώτης τάξεως σφαλίσει να τος πάλι μπροστά μας,απλωμένος κι αγέρωχος,σε όλο του το μεγαλείο! Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Ό,τι είχαμε σίγουρο έγινε ένα απλό,λιτό και τόσο οδυνηρό Τίποτα αφού το ρούφηξε αδηφάγα ο βάλτος.
Υπάρχουμε όμως κι εμείς που δεν τον είδαμε εγκαίρως αφού η σιγουριά και ματαιοδοξία μας ήταν πιο ψηλές από τις καλαμιές τριγύρω του.Κι όταν εν τέλει την παρουσία του έκανε αισθητή ,λιγοψυχήσαμε και σαν από καιρό ακρωτηριασμένοι ακίνητοι μείναμε στο σημείο της πτώσης μας.Δάκρυα απόγνωσης ανάμικτα με το χάος που δημιουργεί το “Και τώρα τι κάνω;”μας τράνταζαν σύγκορμους,όταν παρακολουθούσαμε παρά την θέλησή μας το αναπάντεχο για μας, το καλά προγραμματισμένο για εκείνον, βύθισμα των ευκαιριών που είχαμε συλλέξει άκοπα στο διάβα μας.
Χάσαμε την αλλοτινή μας ζωτικότητα,την θέληση κι αισιοδοξία. Σαν μαριονέτες που ο δημιουργός τους σε κάποια στιγμή παράνοιας έκοψε τα σχοινιά τους διπλωθήκαμε στα δύο,άλαλοι σχεδόν νεκροί,παγώνοντας κάθε ενέργεια για το μέλλον,διαγράφοντας το Θα μπροστά από κάθε ρήμα.
Ο βάλτος των χαμένων ευκαιριών δεν κάνει σπάνια περάσματα απ’την ζωή μας,υπάρχει μόνιμα ,έτοιμος πάντα για το επόμενο θύμα του. Η πίστη στον εαυτό μας κι αυτό που λαϊκά το λέμε τσαγανό αποτελούν ωστόσο την βάση για να μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε.Πολλές από τις ευκαιρίες που θα ελκύσουμε θα μπορέσουμε και να τις αξιοποιήσουμε άλλες πάλι θα μας φύγουν μέσα από τα χέρια καταλήγοντας στον πάτο του βάλτου.
Η σιγουριά της ευκαιρίας είναι ρευστή έννοια,γι’αυτό ας στηριχτούμε στις δυνάμεις μας κι αν μπορέσουμε να την εκμεταλευτούμε προς το συμφέρον μας γιατί όχι;Ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως κάθε χαμένη ευκαιρία δίνει μια ώθηση προς την βελτίωση μας και βγάζει απ΄τον λήθαργο την δημιουργικότητα μας.
