Ο Σπύρος Καλογήρου γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1922 και μεγάλωσε στην Κυψέλη με τη φροντίδα της «ηρωίδας», όπως την αποκαλούσε ο ίδιος, μητέρας του.

Γράφει ο ίδιος: «Είδα το φως του ήλιου, κάποιο φθινόπωρο, Νοέμβρη μήνα, στην Αθήνα, στην οδό Καλλιφρονά στην Κυψέλη, με λίγα φτωχικά σπίτια και χωράφια. Θυμάμαι την αυλή μας με μια μουριά, με πεσμένα καταγής τα κατάμαυρα μούρα της, που έμοιαζαν με χυμένο αίμα ανθρώπων, λες κι ήταν σημάδι γι’ αυτά που θ’ αντίκριζα στο μέλλον… Πού να ’ξερα πόσο απάνθρωπη, σκληρή θα ήταν η ζωή…»

 

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1955, με τον θίασο του Ν. Χατζίσκου στον «Ερωτόκριτο» και ακολούθησε ο «Άμλετ». Η θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε ουσιαστικά να διαμορφώνεται με την ένταξή του στο «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν, το 1960, με το οποίο έπαιξε σε ιστορικές παραστάσεις (π.χ. «Όρνιθες», «Πέρσες») σε Ελλάδα και εξωτερικό. Συνεργάστηκε με τους θιάσους των Λαιμού, Ροντήρη, Μινωτή, Σολωμού, Κουν, Κατράκη, Μυράτ, Λαμπέτη, Κατερίνας κ.ά.

Στον κινηματογράφο θα πρωτοεμφανιστεί το 1955 στην ταινία «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας». Χαρακτηριστικοί οι ρόλοι και οι ερμηνείες του που ξεχώρισαν, σε ταινίες όπως «Κονσέρτο για πολυβόλα », «Πυρετός στην άσφαλτο», «Η Αθήνα τη νύχτα», «Η νεράιδα και το παλικάρι», «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο επαναστάτης ποπολάρος», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» κ.ά.

 

Ο Σπύρος Καλογήρου ταυτίστηκε με το ρόλο του κακού στη μεγάλη οθόνη και η κλασική ατάκα «πολλά τα λεφτά Άρη» πέρασε στη λαϊκή συνείδηση ως συνώνυμο της αχαριστίας και της προδοσίας.

 

Έπαιξε σε πολλές ταινίες, και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, και όταν έκανε αντίστοιχους ρόλους ήταν πολύ πειστικός. Συμμετείχε και σε πολλές θεατρικές παραστάσεις αλλά δεν είχε πολλές συνεργασίες με την γυναίκα του, καθώς εκείνη ήταν στο Εθνικό Θέατρο και ο ίδιος ασχολούνταν με το ελεύθερο θέατρο. Μετά το ’80 έκαναν τον δικό τους θίασο, ανέβασαν παραστάσεις και πραγματοποίησαν περιοδείες.

Έπαιξε σε περίπου διακόσια θεατρικά έργα και σε όλα τα είδη του θεάτρου, κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, από θέατρο του παραλόγου (Ιονέσκο) μέχρι επιθεώρηση, αλλά και σε πολλά του ελληνικού δραματολογίου.