Μόλις για χιλιοστή φορά, έλαβα ένα μήνυμα για την καταστροφή του κόσμου. Πριν από αυτό, ήταν οι Κινέζοι που θέλουν να αφανίσουν τους Αμερικανούς, οι Αμερικανοί που θέλουν να σταματήσουν τον δρόμο του μεταξιού, ότι πρέπει να εξολοθρεύσουμε τους παππούδες για να μη πληρώνει το κράτος συντάξεις  ή ότι το κακό προήρθε από μια νυχτερίδα… αλήθεια ΦΤΑΝΕΙ. Νισάφι πια.

Δεν θέλω να ξέρω πια θεωρία έχει ο καθένας για τον κορωνοϊό . Είτε είναι γιατρός, δημοσιογράφος, ερευνητής, πρόεδρος, είτε είναι η Μαρία η γειτόνισα (που τα ξέρει όλα). Δεν θέλω, γιατί ξέρω πολύ καλά τι είναι αυτός οι ιός, και από που προήρθε!

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να δούμε τα πράγματα όπως είναι και να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.

 

Δεν μας νοιάζει από που ήρθε αυτός ο ιός γιατί αυτό τον ιό τον έχω δημιουργήσει ΕΓΩ. Εγώ, εσύ, η χώρα, όλοι μας. Μαζί, και χωριά. Χρόνια τώρα το σιγοβράζουμε, το τελειοποιούμε, για να μας έρθει στο κεφάλι, όπως ακριβώς ήταν να γίνει. Πρέπει επιτέλους, για μια φορά, να κοιταχτούμε οοοοοολοι στον καθρέφτη μας και να δούμε την αλήθεια για αυτό που είναι. Εμείς είμαστε ο κορωνοϊός. Εμείς τον φέραμε. Εμείς τον δημιουργήσαμε.
Εμείς να το υποστούμε τώρα.

Άνοιξε την ντουλάπα σου και θα καταλάβεις γιατί. Εκτός από το ότι ούτε ξέρουμε οι περισσότεροι πόσα μαύρα μπλουζάκια έχουμε, αν ψάξουμε, ίσως βρούμε και κάποιο ξεχασμένο ακόμα με την ετικέτα. Έτσι το έμαθα και εγώ, με μεγάλη μου έκπληξη, με μια θεϊκή άσκηση που σου λέει να πάρεις ένα χαρτί και ένα στύλο και ανά δωμάτιο, να καταγράψεις ακριβώς τι έχει μέσα, μέχρι το τελευταίο μικρό πραγματάκι. Με τρόμο ανακάλυψα τέρατα στην ντουλάπα μου, μαχαιροπήρουνα ξεχασμένα, 3 γάστρες (λες και είμαι η νοικοκυρά πια!), κούτες με πράγματα που είχα να δω 20 χρόνια και αλλά ντροπιαστικά πολλά. Η υπερκατανάλωση μας μας έφερε εδώ. Χρειαζόμαστε, βλέπεις, ένα καινούριο σύνολο για την κάθε μας εμφάνιση. Ότι βλακεία πουλάει το ίντερνετ, και καλά χρήσιμο, το θέλουμε ή μάλλον, «το χρειαζόμαστε».

Γκάτζετ, παπούτσια, τα τελευταίας τεχνολογίας κινητά, αυτοκίνητα… Λες και το πιο γρήγορο η το πιο ακριβό θα σε πάει αλλιώς στην δουλειά σου. Δεν λέω, η απόλαυση ενός γρήγορου αυτοκινήτου είναι μια εμπειρία. Ναι, θα σε πάει αλλιώς στην δουλειά σου, με περισσότερη άνεση ίσως. Αλλά αν έχει κίνηση φίλε μου, την ίδια ώρα θα φτάσουμε. Τώρα που το έχεις στο γκαράζ, ποια η διαφορά αν έκανε 10€ η 100€; Ακίνητο είναι! Βλέπω άντρες που ουρλιάζουν όταν γυρνάει κατά στεναχωρημένη η γυναίκα τους σπίτι και τους ομολογεί με τρόμο ότι τράκαρε το αυτοκίνητο. Μα πως κάνετε έτσι; Αν έπρεπε να πάτε να αναγνωρίσετε το πτώμα της θα τα σκεφτόσασταν τα παλιοσίδερα;

Όσο για εμάς τις γυναίκες, από που να το πιάσω δεν ξέρω. Τεχνητά νύχια, εξτένσιον μαλλιά, βαφές, ενέσιμα, μπότοξ, πλαστικές, βυζιά τρισδιάστατα, δεν θυμόμαστε πως γεννηθήκαμε πια – κάνουμε παιδιά και μοιάζουν σαν να τα υιοθετήσαμε! Και όλος αυτός ο χρόνος που χάνεται πηγαίνοντας από το ένα κατάστημα στο άλλο, από κομμωτήριο σε νύχια, πλαστικό σε δερματολόγο… Χρόνος μακρυά από τα παιδιά μας, τον άντρα μας. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί μας τα φοράει. Χρήμα χαμένος σε ανούσια πράγματα για το οποίο θα πρέπει κάποιος να δουλέψει δυο φορές παραπάνω.

Πρέπει να πάμε διακοπές εκεί που πήγε ο τάδε επώνυμος. Αν δεν έχουμε τα χρήματα, θα πάρουμε δάνειο. Θα δουλεύουμε ατέλειωτες ώρες για να ξεπληρώνουμε το δάνειο, σιχτιρίζοντας για το κράτος που μας τα παίρνει. Και μόλις καταφέρουμε να βγάλουμε κάποια χρήματα μαύρα, θα πάμε να τα σκάσουμε στα μπουζούκια, και την Δευτέρα που θα γυρνάμε στην δουλε-ί-α μας, θα χαιρόμαστε που την φέραμε στο σύστημα. Το ίδιο και με τα δάνεια για σπίτια, αυτοκίνητα… Ένας φαύλος κύκλος. Υπάρχει πάντα ένα χρώμα μπλουζάκι που δεν έχουμε, μια τσάντα που μας λείπει, ένα παιχνίδι PlayStation που έχει ο άλλος και όχι εμείς.

 

Πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να βρούμε τον υπεύθυνο έξω από εμάς. Ο υπεύθυνος είμαστε εμείς. Μέσα σε όλη αυτή την τεχνολογία, δεν έχουμε υπάρξει πιο μόνοι. Με όλη αυτή την ανάπτυξη, κόσμος δίπλα μας πεινάει, τον δέρνουν, τον σκοτώνουν, παίρνει ναρκωτικά, αυτοκτονεί από απελπισία, και εμείς κάνουμε scroll down στο καινούριο μας Iphone, και παραγγέλνουμε online από την παρακάτω διαφήμιση. Και αν έχουμε την φαεινή ιδέα να δωρίσουμε και τίποτα σε φιλανθρωπικά, θα το τραβήξουμε selfie να το δει ο virtual κόσμος μας, και το μόνο σίγουρο, είναι ότι τα χρήματα δεν θα πάνε ποτέ ολόκληρα εκεί που τα στείλαμε.

Λίγο θάρρος παιδιά, και πάμε επιτέλους να πούμε την αλήθεια. Εμείς δημιουργήσαμε το κορωνοϊό. Είναι τα χρόνια «εξέλιξης» που μας σκάνε στην μούρη. Θα μου πεις, να μην εξελισσόμαστε; Φυσικά και είναι καλή η εξέλιξη. Δεν μπορούμε να φοράμε ακόμα κορσέ και οι γυναίκες να είναι στις κουζίνες τους και οι μαύροι δεμένοι. Αλλά εξέλιξη σε τι; Να εξελίξουμε τους εαυτούς μας η την οικονομία; Τους εαυτούς μας η να δημιουργήσουμε τρόπους να απομακρύνουμε τον έναν άνθρωπο από τον άλλον; Τον εαυτό μας η να δημιουργήσουμε κατηγορίες, διαφορετικότητες, ψηλά και χαμηλά;

Ε τώρα είμαστε όλοι στο ίδιο επίπεδο. Ναι σε άλλα σπίτια, με θέα, αλλά μονόκλωνες τρύπες. Αλλά όταν μας τελειώσει το κωλόχαρτο, όλοι θα βάλουμε το χεράκι μας στο κωλαράκι μας με τον ίδιο τρόπο.

Εμείς το δημιουργήσαμε και εμείς θα βρούμε την λύση. Ο καθένας από εμάς μόνος του, και όλοι μαζί. Τώρα είναι η ώρα να εξελίξουμε τους εαυτούς μας, μέσα μας. Να βάλουμε όλοι μια ταμπέλα στο μπαλκόνι μας που να γράφει ότι αν δεν μπορείς εσύ να πας για ψώνια, μπορώ εγώ για σένα. Αν δεν έχεις να περάσεις, σερβιτόρε που ζούσες με μεροκάματο 25€/μέρα, και δεν έχεις τίποτα αυτή την στιγμή, μπορώ εγώ για σένα. Ώρα είναι να γνωρίσουμε την διπλανή γιαγιά που είναι μόνη της. Ξέρεις πόσα έχει να σου πει αυτή η γιαγιά;

Και αν ακόμα δεν έχεις πιστεί για την συμμετοχή σου σε όλο αυτό που μας συμβαίνει, εξήγησε μου το εξής : γιατί με -μόνο- δυο εβδομάδες εγκλεισμού του ανθρώπινου είδους, ξαφνικά καθάρισαν κανάλια, γύρισαν δελφίνια σε ακτές, ήρθαν πάπιες και κύκνοι, μπήκαν άγρια ζώα στις πόλης; Εάν αυτό δεν σου είναι πειστήριο, δεν ξέρω τι χρειάζεσαι για να αναλάβεις την ευθύνη σου.

Μπορούμε να κάνουμε την διαφορά. Μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν άνθρωποι. Το έχουμε, ειδικά εμείς οι Έλληνες, που έχουμε την αλληλεγγύη και τον πατριωτισμό στο αίμα μας. Σκέψου τα χωριά. Γιατί δεν ξεκίνησαν τα κρούσματα από εκεί; Πήγαινε κάτσε στο μπαλκόνι σου, η παράθυρο αν δεν έχεις μπαλκόνι. Αν δεν έχεις τίποτα απ’όλα αυτά, κλείσε απλά τα μάτια σου. Φαντάσου ένα λιβάδι, λουλούδια, ένα μεγάλο αρχαίο δέντρο, πουλιά κελαηδούν, ένα ρυάκι γουργουρίζει δίπλα, κουνελάκια χοροπηδάνε, και διαφορά αλλά ζωάκια σε πλησιάζουν να σε γνωρίσουν. Ένιωσες αμέσως καλύτερα; Είναι γιατί εκεί είναι η λύση. Εκεί ήταν και είναι πάντα. Στην φύση.

Αντί να θες πιο μεγάλο, ουσιαστικά η ψυχή σου αναζητά πιο μικρό. Αντί να θες πιο ακριβό, η ψυχή σου θέλει πιο απλό, αν όχι τίποτα. Αντί να πρέπει να παριστάνεις κάποιος που δεν είσαι, η ψυχή σου ξέρει ποιος είσαι, και με χίλιους τρόπους, θα προσπαθεί, για το καλό σου, να σου το θυμίσει. Ένα πόδι σπασμένο για να ακινητοποιηθείς να ξεκουραστείς, ένα κριθαράκι για να δεις καλύτερα μπροστά σου, ένας καρκίνος για να χτυπήσει μεγάλο καμπανάκι, ένας κορωνοϊός μπας και καταλάβεις.

 

Όποτε βοηθάμε ο ένας τον άλλον, δίνουμε ότι έχουμε σε οποίον έχει ανάγκη. Θυμόμαστε να παίρνουμε την μαμά μας κάθε μέρα τηλέφωνο γιατί την είχαμε και πολύ δεδομένη. Απολαμβάνουμε τα φρέσκα λαχανικά και το ψωμάκι που μας προσφέρουν όσοι δουλεύουν κυριολεκτικά με κίνδυνο την ζωή τους. Μένουμε μακρυά από τους συνανθρώπους μας γιατί δεν ήταν ποτέ πιο εύκολο να σώζουμε ζωές. Λέμε μόνο θετικές κουβέντες και μιλάμε μόνο για λύσεις και όχι για καταστροφές. Φτάνει πια η πονολαγνία και η κλάψα.

O κορωνοϊός είναι καμπανάκι της φύσης.  Είναι όλο δικό μας. Τώρα σκάμε και κολυμπάμε. Με αγάπη. Πάντα.