Μια φράση που μπήκε στη ζωή όλων μας πιστεύω, από πολύ μικρή ηλικία. Όλοι μας στο δημοτικό είχαμε διαχωρίσει ποιος θα είναι ο κολλητός ή η κολλητή μας. Στο πέρασμα του χρόνου βέβαια οι αλλαγές ήταν μοιραίες, κάποιοι πληγωνόμασταν, κάποιοι πληγώναμε, αλλάζαμε παρέες, γειτονιές, συνήθειες…και κάπως έτσι άλλαζαν κ οι φίλοι. Κι όμως είναι ένα κομμάτι της ζωής μας τόσο δυνατό, τόσο καθοριστικό αρκετές φορές, και φορτωμένο με τόοοοσες και τόσες αναμνήσεις. Στα καλά και στα δύσκολα.
Ο φίλος (ο σωστός) που θα σε βρίσει όταν τα κάνεις μαντάρα, που δε θα σου χαριστεί όταν φταις και πρέπει από κάποιον να τα ακούσεις, και το κυριότερο και πιο δύσκολο κομμάτι, η μεγαλύτερη κατ’εμέ ένδειξη «γνήσιου» φίλου, θα πανηγυρίσει μαζί σου την ευτυχία και την επιτυχία σου! Θα χαρεί στη χαρά σου σαν να ήταν δική του.
Στις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μας, μπροστά από όλους ήταν οι φίλοι μας. Σε γιορτές και γενέθλια, ήταν εκείνοι που μας σκαρώνανε την τούρτα έκπληξη, στην αποφοίτηση μας ήταν εκεί να μας καμαρώσουν με υπερηφάνεια, στις πιο ανέμελες, τρελές εκδρομές της τελευταίας ώρας είχαν το σάκο έτοιμο γιατί γνωρίζανε την τρέλα μας…στους χωρισμούς, στις ερωτικές απογοητεύσεις μας «φτιάχνανε» και εκείνοι συκώτι μαζί μας στα μπαράκια.
Στιγμές «ανούσιες» σε κάποιο λιμάνι σούρουπο να βλέπετε μαζί τους περαστικούς χωρίς να μιλάμε, κι όμως ξέραμε ο καθένας τι είχε ανάγκη να πει. Δεν χρειάζονται λόγια. Υπήρχε πάντα μια ιδιαίτερη επικοινωνία. Κι ύστερα, όταν τους γνωρίσαμε τη γυναίκα της ζωής μας, δέχτηκαν με χαρά να γίνουν ο συνδετικός κρίκος της κοινής μας ζωής. Βούρκωσαν κ αυτοί όταν με δάκρυα χαράς υποδεχτήκαμε το πρώτο μας παιδάκι που για μήνες άκουγαν στωϊκά να μιλάμε μόνο για αυτό. Συνήθως αυτές οι σχέσεις είναι του ιδίου φύλλου, κάποιοι δε το πιστεύουν αλλά υπάρχουν και κάποιες –λίγες έως ελάχιστες- δυνατές εξαιρέσεις.
Ο φίλος είναι σκύλος. Όχι, το ξέρω ότι η φράση είναι αντίστροφη, αλλά είναι μια σχέση εξάρτησης. Μπορεί να σας χωρίζουν χιλιόμετρα, ή οι υποχρεώσεις να μην επιτρέπουν την καθημερινή επικοινωνία, αλλά ανα πάσα στιγμή ξέρεις ότι είναι τόσο μα τόσο δίπλα σου! Και φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον δικό μας ρόλο απέναντι στους φίλους μας… Υπάρχει μέσα σε όλο αυτό και μια άλλη υποκατηγορία, αυτή που οικειοποιείται τον ρόλο του φίλου, καθαρά όμως από ναρκισσισμό, από έπαρση, ή ακόμα χειρότερα, για οποιοδήποτε προσωπικό όφελος.
Σε αυτές τις περιπτώσεις το «θύμα» συνήθως είναι ένας χαρακτήρας δοτικός, γενναιόδωρος είτε σε συναισθηματικό επίπεδο, είτε σε κυριολεκτική έννοια, και όταν όλο αυτό «τελειώσει», τότε αφήνει πίσω του κακά αποτελέσματα κ ακόμα κι αν προκύψει μια άλλη νέα και ειλικρινής φιλία, η επιφυλακτικότητα δεν θα την αφήσει να ανθίσει και να αναπτυχθεί έτσι απλά και εύκολα. Θα χρειαστεί διπλάσιος κόπος αλλά θα είναι ζωτικής σημασίας και θα έρθει να διαψεύσει θεωρίες προηγούμενων εμπειριών. Γιατί κακά τα ψέματα….
Στη ζωή μας, όλα μα όλα είναι ρευστά. Τίποτα δεν παραμένει ίδιο και τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Όλα έχουν τον λόγο τους, ένα λόγο λίγο μαγικό, που εμείς δεν ξέρουμε. Και γιατί να τον ξέρουμε άλλωστε; Έτσι θα χάσουμε όλη τη μαγεία.
Και η φιλία, είναι κάτι μαγικό. Και η μαγεία είναι να το πιστέψεις.
