Ο έρωτας της επαρχίας είναι αναπόφευκτος. Έχεις παραδοθεί στη δίνη του πριν καν προλάβεις να το αντιληφθείς. Κι είναι τόσο συνωμοτικά όμορφο το γεγονός, πως η μικρή έκταση του τόπου συμβάλλει στο να ενωθούν δύο άνθρωποι. Όσοι ζείτε σε μικρά νησιά ή μικρά χωριά είμαι σίγουρη θα δείτε κάπου ανάμεσα στις λέξεις, τον εαυτό σας στις πιο ρομαντικές εκδοχές του.

Ξυπνάς το πρωί βιαστικά να πας στη δουλειά, θέλοντας και μη, από τον ίδιο δρόμο αφού δεν υπάρχει κι άλλος! Σε βλέπει, τον βλέπεις δε δίνεις σημασία. Όλα φαίνονται τόσο φυσικά στη ρουτίνα της καθημερινότητας και τόσο απαράλλαχτα ίδια όλες τις μέρες. Σχολάς το μεσημέρι να πας σπίτι από τον ίδιο δρόμο, περνάς από τη δουλειά του και δυο βλέμματα ξανά γίνονται ένα χωρίς ίχνος συνειδητότητας. Την επόμενη το ίδιο. Σαν μια μασημένη κασέτα στο βίντεο η σκηνή επαναλαμβάνεται.

Έρχεται Παρασκευή βράδυ και πας για καφέ στη παραλία της πόλης, που είναι όλες οι καφετέριες η μια δίπλα στην άλλη. Στη καρδιά της διασκέδασης. Άθελά του σε βλέπει, αργότερα τον βλέπεις κι εσυ. Γίνεται αυτό που λέμε τον ξέρω φατσικά. Την επόμενη το ίδιο. Ξανά. Και ξανά. Και την άλλη βδομάδα η κασέτα παίζει πάλι από την αρχή και γίνεσαι πρωταγωνιστής σε ένα έργο που δε ξέρεις ότι παίζεις.

Κάποια στιγμή μέσα σ όλες αυτές τις ανυποψίαστες συναντήσεις περιμένεις στην ουρά στο περίπτερο και εντελώς “συμπαντικά” τυχαία έρχεται κι εκείνος. Αφού σε ξέρει φατσικά , κι αφού σε βλέπει κάθε μέρα , θα ήταν αγένεια να μη πει Γεια. Και φεύγεις όπως θα έφευγες κι αν δεν τον είχες δει. Γιατί δε ξέρεις το σενάριο κι ούτε καν έχεις φανταστεί στο ελάχιστο.

 

Πλέον όταν πηγαίνεις στη δουλειά η όταν γυρνάς για το σπίτι και συναντηθείτε , ένα νεύμα χαιρετισμού έχει προστεθεί από τον ανώτερο σκηνοθέτη.
Κι έρχεται Παρασκευή βράδυ να πας για τον καφέ σου όπως και το μισό νησί. Και είναι εκεί καθιστός και χαλαρός. Κι εσύ περνάς ψάχνοντας να βρείς τραπέζι, με τα μοσχοβολιστά σου νιάτα που για πρώτη φορά δεν τον αφήνουν ασυγκίνητο. Σου προσφέρει ένα διάπλατο χαμόγελο , σε χαιρετά κι εσύ κολλάς σα μαγνήτης σ ένα βλέμμα που είναι σα να βλέπεις για πρώτη φορά. Σε δευτερόλεπτα έχεις κοκκινίσει κι έχεις φύγει βιαστικά κι αμήχανα να πιάσεις το τραπέζι που μόλις ελευθερώθηκε. Κι αντί καφέ παραγγέλνεις μια μπύρα , γιατί το υποσυνείδητο σου αντιλήφθηκε την αλλαγή που ακόμα δεν έχεις κατανοήσει.

Πλέον τα επόμενα πρωινά περιμένεις να τον δεις. Κι εκείνον τον νοιάζεις. Και το νεύμα έγινε χαμόγελο. Κι ακόμη και τα μάτια χαμογελούν κι αυτά. Κι όλο το σώμα πεταρίζει σε όποια ηλικία κι αν είσαι σαν έφηβο! Κι επειδή το νησί μικρό είναι, έχεις ψάξει έχεις μάθει όνομα , κι έχει ψάξει κι έχει μάθει όνομα, διεύθυνση , τηλέφωνο. Που πολύ πιθανόν θα ήταν να ξέρετε και τα ονόματα.

Και τώρα τη Παρασκευή έχεις άλλον αέρα, άλλη προσμονή. Δε πας απλά για καφέ. Αυτή τη φορά δεν είσαι ανυποψίαστη, περιμένεις να τον δεις σαν κάποιος να σου είπε spoiler.

 

Έχει γυρίσει το κεφάλι σ έχει δει δήθεν τυχαία και συνεχίζει να μιλάει , ενώ καταλαβαίνει πως μιλάει μηχανικά, πως μπορεί να μη ξέρει κι αν χάνει τα λόγια του γιατί του έχεις κατακλύσει τη σκέψη. Αν κάποιος είχε τη δυνατότητα να παγώσει την εικόνα οι καρδιές σας θα συνέχιζαν να παίζουν και θα είχαν ήδη συναντηθεί.

Η σκηνή συνεχίζεται εκείνος σε κοιτάει , εσύ τον κοιτάς. Ξέρει και ξέρεις. Επιτέλους. Την επόμενη χτυπάει μήνυμα στο κινητό σου. Κι η αντίδραση μαζί με όλα τα συναισθήματα στον υπέρτατο βαθμό τους.

-Καλημέρα. Είμαι ο τάδε. Θα ήθελες να πάμε για έναν καφέ;
-Καλημέρα! Ναι δεν έχω πρόβλημα.
-Σήμερα στις 8 είναι καλά;
-Ναι μια χαρά.
-Στις 8, στο άγαλμα της Ειρήνης.
-Θα είμαι εκεί…

Σκηνή τέλους μιας νέας αρχής
Λήψη πρώτη
Πάμε…

Υ.Γ. Η ταινία διαδραματίζεται προ social εποχής!