Είναι δυνατόν; Είναι λογικό να αντέχεις να είσαι ένα δευτεροτριτο άτομο σε μια σχέση; Σε ποια σχέση; Γιατί σίγουρα δεν είναι η δική σου σχέση. Είναι ένα μπάλωμα. Είναι το κενό που γεμίζεις -ίσως- όταν κάποιος άλλος το αφήνει.
Ο άνθρωπος έχει φτιαχτεί για να δημιουργεί και να βιώνει, όχι για να μπαλώνει και να συμβιβάζεται. Δεν αρμόζει στην προσωπικότητα και το είδος του αν το θες. Ακόμα και τα ζώα ξέρουν να ξεχωρίζουν το ταίρι τους, ξέρουν να το προασπίζονται σαν δικαίωμα τους και μπορούν να αναγνωρίσουν ποτέ πρέπει να φύγουν από αυτό.
Εσύ τι κάνεις; Περιμένεις αποφάγια να χορτάσεις την πείνα σου; Περιμένεις τα ψίχουλα που θα σου πετάξουν να ξεγελάσει τη λαχτάρα σου όταν το καλύτερο φαγητό έχει σερβιριστεί έχει καταναλωθεί κ εσύ δεν ήσουν καν καλεσμένος; Περιμένεις ένα περίσσευμα του χρόνου για να γεμίσεις την δική σου ώρα;
Με Τι; Γιατί συνήθως στα περισσεύματα μας ουσία δεν υπάρχει είναι «περιττή». Δεν έχει καν αξία. Ότι συμπληρώνει τα κενά δεν έχει την αξία του απαραίτητου γιατί υπάρχει πλειάδα επιλογών και δεν καθιστά τίποτα που έχει αυτό το ρόλο ως μοναδικό.
Από εναλλακτικές, ένα σωρό. Είναι απλά σκόρπιες στιγμές που γεμίζουν το 24ωρο μας. Κι έτσι κάθε μέρα περνάει χαμένη. Για εσένα. Όχι για τους άλλους. Για εσένα που αναλώνεσαι μόνο και μόνο για να συμπληρώνει τα κενά κάποιου άλλου μέχρι να φτάσει η μέρα που θα πάψει να υπάρχει και αυτή ανάγκη ή που δεν θα έχεις πια τόση αποτελεσματικότητα και θα γίνεις κάτι περιττό.
Αν αυτό θες στη ζωή σου τότε είσαι σε καλό δρόμο μπορείς να συνεχίσεις. Και κάπως έτσι θα περνούν οι ώρες οι μέρες οι μήνες, μέχρι να βρεις το επόμενο κενό να συμπληρώσεις. Γιατί εφόσον δέχεσαι μια φορά μία τέτοια κατάσταση θα την δέχεσαι εσαεί.
Δεν θα σου ανήκει ποτέ ο εαυτός σου δεν θα τον έχεις ποτέ σε εκτίμηση δεν θα αναδείξεις ποτέ την αξία του και έτσι δεν θα την δει ποτέ κανείς άλλος ώστε να την σεβαστεί και μα την αξιοποιήσει όπως πρέπει. Παραμυθιαζεσαι.
Τα θέλω μας είναι η πιο ισχυρή κινητήρια δύναμη μας για την πορεία της ζωής μας. Άρα είναι κάτι σταθερό κ απόλυτο όταν έχουμε την πυγμή και το πάθος να το υποστηρίξουμε και οποίος δεν ξέρει και δεν μπορεί να το ορίσει απλά βολεύεται σε μια θέση προσωρινά. Μόλις αυτή η θέση φύγει κάτω από τα πόδια μας, η πτώση θα είναι βάρβαρη και τραυματική. Δεν θα σου φέρει όμως κανείς τους επιδέσμους σου. Γιατί αυτό το ρόλο έχεις δείξει πως διάλεξες και όλοι θα βλέπουν πως το έχεις συνηθίσει.
Άρα δεν έχεις κάτι «ανάγκη». Είναι έτσι όμως; Την απάντηση την ξέρεις και την έχεις μόνο εσύ.
