Να είσαι δίπλα μου, για να σε αισθάνομαι….
Τι νόημα έχει ο κόσμος, αν δεν τον μοιράζεσαι?
Είμαι δίπλα σου και σου δίνω, από τα αποθέματα μου είναι όλα όσα σου προσφέρω, δεν είναι θέμα ανταπόδοσης ή υποχρέωσης.

Έτσι λειτουργούν οι σχέσεις καλό μου….
Ο άνθρωπος σου, είναι εκεί για εσένα.
Εσύ που είσαι?

Έχεις χαθεί σε ένα δικό σου κόσμο.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια ηλεκτρονική άλλη διάσταση?
Κι όταν είσαι δίπλα μου, τι?

Ξέρεις εγώ αυτό περιμένω. Αυτό είναι το υγιές! Να ανυπομονώ να σε δω, να σε ακούσω, να μυρίσω την καλημέρα σου. Δεν τα έχεις όμως εκεί για εμένα. Θα τα ποστάρεις στο facebook αλλά εγώ δεν είμαι οι φίλοι και οι φίλες σου. Είμαι κάτι ξεχωριστό για εσένα, θα έπρεπε να είμαι το πρώτο άτομο που θα σκεφτείς το πρωϊ και το τελευταίο τη νύχτα. Δεν είναι θέμα έρωτα και πως αυτό κάποια στιγμή σου περνάει. Είναι να νοιάζεσαι, κ αυτό αν θες να ξέρεις δεν περνάει όταν έχεις αισθήματα. Δεν είναι θέμα ηλικίας. Όταν έχεις αποθέματα, η ημερομηνία γέννησης σου δεν είναι μέρος του βιογραφικού.

Ναι, παίζει ρόλο το που θες να κατανέμεις πλέον αυτό που έχεις μέσα σου.
Δες το όμως λίγο πιο καλά. Μην βάζεις τόσο εγωϊσμό ανάμεσα μας. Τουλάχιστον όχι, όταν πρόκειται για κάτι τόσο συναισθηματικό.

Η αγάπη είναι σαν ένα μικρό παιδί. Πρέπει να το νιώσεις, να του δείξεις κατανόηση, να κάνεις υποχωρήσεις μιας κ δεν είναι πάντα όλα λογική. Να λες «ναι» καμιά φορά κι ας μη το πιστεύεις. Να το φροντίζεις, να το αγκαλιάζεις και να το φιλάς, χωρίς να στο ζητάει. Γιατί είσαι το νερό του κ αν νιώσει τη δίψα, έχει ήδη αφυδατωθεί.

Δεν μπορεί να γυρίσεις την πλάτη σε ένα παιδί που σε κοιτάει στα μάτια, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις ένα δικό σου θέλω. Γιατί εκεί θα τα χάσεις όλα, δεν θα είσαι καν μέσα στην αγαπημένη του ζωγραφιά!

Όχι, πλέον έχω καταλάβει καλά…
Δεν θα γίνει ποτέ κανείς «ένα» με τον άλλο.
Πάντα πρέπει να είναι δύο!

Να πέφτω, να με σηκώνεις.
Να είσαι ο ήλιος πίσω από τα σύννεφα μου….
Να είσαι το άσπρο στο μαύρο μου.
Αλλιώς τι νόημα έχει να λέγομαι μαύρο?

Είμαστε δύο. Εγώ και εσύ. Δεν γίνεται να είμαστε ένα, αν ήταν έτσι, μπορώ και μόνος μου. Πρέπει όμως να είσαι δίπλα μου. Πίσω μου δεν θα σε βλέπω και μπροστά μου θα μου κόβεις το φως. Και όλο αυτό βασίζεται σε δύο πολύ σημαντικά «πράγματα». Το να σε βλέπω και να ξεχνάω τις άσχημες εικόνες της μέρας μου, και να φωτίζεις με την ψυχή σου τα σκοτάδια της ερημιάς μου.

 

Αν δεν μπορείς…
Απλά φύγε.
Μη μου ανοίγεις μόνο χαραμάδες.
Τα έχω ζήσει τα σκοτάδια και μην σε δυσαρεστήσει καθόλου το ότι θα με κερδίσει το άπλετο φως!…..