Πόσο περίεργο να είμαστε στην ίδια πόλη και όμως, να μη βρισκόμαστε. Να γνωρίζω, ότι κάποια μέτρα μας χωρίζουν και όμως, να είσαι μακριά μου, τόσο όσο θα ήταν, αν ήσουν σε μια άλλη χώρα. Όμως τόσο δίπλα..

Και θα θελα τόσα να σου πω και τόσο να σε αγγίξω. Να δω τα μάτια σου πόσο θα φωτιστούν. Να νιώσω τα χέρια σου, το πόσο θα θέλουν να με ανακαλύψουν. Την ανάσα σου πως αλλάζει όταν πλησιάζω και τους χτύπους της καρδιάς σου, που χωρίς να το θέλεις, θα ανέβουν δυνατά. Και εσύ εκείνη τη στιγμή δε θα το καταλάβεις αλλά εγώ, θα τους νιώσω, τη στιγμή που θα έρθει τόσο κοντά, για να μπορώ.

Όχι μην το μπερδεύεις, δεν είναι η καύλα των ημερών ή η απόγνωση της καραντίνας. Μη το ευτελίζεις, σε παρακαλώ. Όλο αυτό αφορά εσένα. Όλο αυτό το κάνεις εσύ. Τα μάτια σου, το σώμα σου, η φωνή σου, η μυρωδιά σου.

Το πόσο αδύναμος νιώθω απέναντι σου. Το πόσο δυνατό με κάνει το δικό σου ναι.

 

Πόσο περίεργο, να είμαστε στην ίδια πόλη και να μη μπορώ να σε δω. Στο ζητάω και επιλεγείς να μην και αυτό, από μόνο του, θα πρέπει να γίνεται σεβαστό και δεκτό.

Έχεις ένα δίκιο, αλλά μου έρχεται στο μυαλό μια φράση από ένα έργο: Δεν ήρθα να σου πω ότι δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Μπορώ και το κάνω. Ήρθα απλά να σου πω ότι δε θέλω. Καλό βράδυ…