Σήμερα είπα να ξεκινήσω τη μέρα μου φτιάχνοντας τον καθιερωμένο μου καφέ και βάζοντας να παίζει στο πικάπ ο αγαπημένος μου δίσκος. Ναι, ναι, όσα χρόνια κ αν περάσουν το βινύλιο πάντα θα με κρατάει κάπου αλλού.

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ νομίζω είμαι εξαρτημένη από τη μουσική. Μουσική στο σπίτι στη δουλειά, στο αυτοκίνητο, στον καφέ, στη θάλασσα, ακόμα και στο μπάνιο, και στον ύπνο μου!

 

Μια μουσική που ποτέ δεν θα είναι ίδια. Πάντα θα διαφοροποιείται ανάλογα την περίσταση, αλλά πάντα θα είναι απαραίτητο συνοδευτικό σε ό,τι κάνω. Μπορεί στην επιλογή της μουσικής όλα όσα ακούς να μην μοιάζουν, εξάλλου δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, ούτε τα γεγονότα με τα οποία την έχεις συνδέσει. Ένα πρόσωπο, ένα ταξίδι, μια κατάσταση, μια σχέση, μια φιλία, μια ανάμνηση.

Η μουσική σου είναι ο συνδετικός κρίκος με όλα εκείνα που έχεις επιλέξει να θυμάσαι. Και το παράξενο είναι πως ενώ συμβαίνει καμιά φορά να θες να τα ξεχάσεις, αυτή τη μουσική που σου υπενθυμίζει, δεν σταματάς να την ακούς. Μια παράξενη χημεία, μια περίεργη εξάρτηση πες το όπως θες. Πάντα η μουσική θα είναι η ψυχοθεραπεία σου και στα καλά και στα άσχημα.

 

Και αν καμιά φορά νιώθεις τόσο «κάπως» που θεωρείς ότι δεν έχεις όρεξη να ακούσεις μουσική, βάλε να παίξει κάτι έτσι για «κόντρα». Θα δείς πως δεν θα αργήσει να σε επηρεάσει και να παρασυρθείς…

Η μουσική έχει να σου προσφέρει πολλά. Και όταν είσαι καλά και όταν δεν είσαι. Βάζεις κάτι που αγαπάς να ακούς, και ταυτίζεσαι μαζί του. Γίνεσαι ένα με την ένταση της ενορχήστρωσης ή με τους στίχους ή γιατί όχι με το σύνολο και όλο αυτό θα σου αφήνει πάντα ένα διαφορετικό συναίσθημα