Η μοναξιά του σχοινοβάτη. Του ανθρώπου που έχει μάθει να ζει και να διαχειρίζεται μόνος το τεντωμένο σχοινί της πορείας του. Που έχει επιλέξει αυτή την πορεία είτε συνειδητά είτε οι συγκυρίες τον ανάγκασαν, όμως δεν έψαξε τρόπο να το αποφύγει, να έχει κάτι ευκολότερο από αυτό.

 

Ξέρει τις απαιτήσεις του, τις δυνατότητες και τις ισορροπίες του. Τα έμαθε μόνος του τα διαχειρίζεται μόνος του και μόνος συνεχίζει.

• Δεν είναι αντικοινωνικός αντιθέτως του αρέσει να βρίσκεται ανάμεσα σε πολύ κόσμο όσον αφορά όμως τον εαυτό τις υποχρεώσεις και τις δραστηριότητες του θέλει να τα διαχειρίζεται μόνος.
•Δεν θέλει να τον καθοδηγούν να του υποδεικνύουν, δεν του αρέσει να μπλέκεσαι στις δουλειές του αν δε στο ζητήσει και αν θελήσεις να το κάνεις καλύτερα να το ζητήσεις ευγενικά πρώτα.

Έχει μάθει ότι κι αν είναι αυτό με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος να το αναλαμβάνει και να το φέρνει εις πέρας μόνος. Έχει μάθει να σφίγγει πάντα τα δόντια έχει εξαιρετικό πείσμα και προτιμά να ζοριστεί όσο είναι απαραίτητο για να φέρει εις πέρας αυτό που έχει αναλάβει πάρα να ζητήσει ή να δεχθεί βοήθεια από κάποιον άλλο.

 

Όχι από εγωϊσμό δεν είναι καθόλου εγωιστής σαν χαρακτήρας. Θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο του χώρου και του χρόνου του ο οποίος είναι αρκετά περιορισμένος κ πολύτιμος, τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης και φυσικά θα αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη – αλλά και τα εύσημα επίσης- για ότι συμβεί ή δεν συμβεί.

Έχει μια μοναδικότητα στο αποτέλεσμα που προκύπτει από όλο αυτό στην πλειοψηφία είναι κάτι το εξαιρετικό, το ιδιαίτερο.

Όπως και η ζωή του. Μην απορήσεις είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με την καθημερινότητα του. Κάτι πέρα από τα συνηθισμένα,μια έντονη απουσία ρουτίνας και σε γκρο πλαν που .Μπορεί εσύ να μη το δεις Ποτέ, καταστάσεις ζόρικες και απαιτητικές που μερικές φορές πιέζουν τόσο,και απαιτούν αλλά τόσα και αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο , που δύσκολα κάποιος θα μπορούσε θα ήθελε ή θα επέλεγε να διαχειριστεί συνειδητά μόνος του.

Θα σφίξει τα δόντια θα κρατήσει ακόμα πιο σφιχτά πάνω στο σχοινί το κοντάρι ισορροπίας και θα κάνει το επόμενο βήμα.  Δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας από κάτω. Ποτέ δεν υπηρχε.

Η μόνη ασφάλεια που έχει είναι της εσωτερικής του ισορροπίας, της ασφάλειας που του προσφέρει ο ίδιος του ο εαυτός . Αυτόν μόνο εμπιστεύεται, μόνο Αυτός δεν θα τον ρίξει ποτέ. Και μόνο σε αυτόν θέλει να βασίζεται για να προχωράει μπροστά. Γιατί το βήμα πίσω δεν είναι στις επιλογές του.

 

Όσο κι αν οι γύρω του μιλούν και προσπαθούν για κάποιο ανεξήγητο λόγο πεισματικά να παρέμβουν, εκείνος έχει κάνει ένα αόρατο φράγμα που δεν επιτρέπει καμία παρεμβολή στην πορεία και την τακτική του. Και έτσι πάντα καταφέρνει να περνά ασφαλής απέναντι. Αυτό είναι το δίδαγμα του κι αυτό πάντα θα ακολουθεί. Για όσο τον αντέχει το σχοινί του. Μόνο εκείνον.