Γυρίζω σπίτι απόγευμα Κυριακής. Είναι εκείνη η ώρα που ο ουρανός έχει λίγο από όλα εκείνα τα επιβλητικά χρώματα, ανακατεμένα μεταξύ τους, που όσο και αν προσπάθησε κανείς δεν μπόρεσε με ακρίβεια να σου περιγράψει και το μόνο που κατάφερε είναι να λερώσει τα πιο όμορφα χρόνια του με αυτά.

Πέρασε η ώρα χωρίς πάλι να το καταλάβω.Σε αυτή την πόλη περνάει γρήγορα η ώρα, οι μέρες, τα χρόνια. Και ήρθε Δευτέρα..

 

Η πρώτη μας συνάντηση θυμάμαι ήταν απρόβλεπτη και καθόλου ποθητή. Και όσο για την τελευταία δεν μου αποκαλύπτει ποτέ είναι.. Σαν να με καταράστηκε να μη μπορώ ποτέ να της πω αντίο. Όσες φορές είπα θα φύγω άλλες τόσες γύρισα πίσω.

Η πόλη αυτή μας μεγάλωσε.Έπλασε τον χαρακτήρα μας,μας γέμισε αναμνήσεις και μαθήματα.Μας άλλαξε.

Ο καθένας κάτι κουβαλάει μέσα του, κάτι έχει πετάξει, και κάτι προσπαθεί να ξεχάσει μα δεν μπορεί. Είναι που έχει τα δικά της χρώματα και την δίκη της μυρωδιά. Όσο και να ψάξεις δεν θα την βρεις άλλου. Και αν έρθεις σε άλλη ηλικία μπορεί και να μην αναγνωρίσεις.

Ο κόσμος; Όχι πολύς.Όσο πρέπει για να χαθείς μέσα σε αυτόν Τόσος για να βρεις τον εαυτό σου και να ξανά επιστρέψεις.

 

Δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά μόνο ωραίες ιστορίες αλλά πάντα θα με ακούσεις να έχω κάτι να σου πω. Είναι μια ιδιαίτερη σχέση που έχουμε μεταξύ μας.  Σε κάθε της γωνία θα με βρεις να χάνομαι με τις ώρες και κάθε της στενό το διασχίζω αργά για να απολαύσω την διαδρομή.
Ίσως γιατί σε αυτή βρήκα αγάπη, που δεν έχει να σου δώσει μια μεγάλη πόλη. Ένα μεγάλο χάος. Είχα πολλά χάη ήδη μέσα μου. Ένα ακόμα δεν γινόταν να κουβαλήσω γιαυτό και το απέφυγα. Ώρες ώρες νομίζω πως μοιάζουμε σε αυτό το διαφορετικό που κρύβει.

 

Και ενώ δεν είναι ιδιαίτερα όμορφη έχω δει άτομα ερωτευμένα μαζί της.  Είναι αυτό που δεν μπορείς να εξηγήσεις με πολλούς ανθρώπους που θα τύχει να ερωτευτείς και όλοι απορούν πως έγινε. Μοιάζει με αποχαιρετιστήριο γράμμα όμως δεν είναι.