Άνθρωποι γύρω μας παντού. 
Περπατάμε στους δρόμους & όποιος μας βλέπει από ψηλά είναι σαν να είμαστε μικρές κουκκίδες σε κίνηση. Άλλες πάνε γρήγορα, άλλες πιο αργά, άλλες κάθονται κ άλλες τρέχουν. Είμαστε μικρές κόκκινες φλόγες.

 

Τι μας απασχολεί;
Τι σκεφτόμαστε και σε τι δίνουμε προτεραιότητα στη ζωή;
Πόση ποιότητα μας προσφέρουμε και ποσό φοβόμαστε σε άλλους ή σε άλλα πράγματα;

Κάνουμε σχέδια. Μεγαλόπνοα, μακροπρόθεσμα,βάζουμε στόχους αλλά και φραγμούς στη ζωή μας…. Και όλα αυτά γιατί ελπίζουμε ότι θα ζήσουμε ως τα βαθιά γεράματα. Και κάπως έτσι όμως επαναπαυόμαστε.

Δε ζούμε όλα όσα θέλουμε, όπως θέλουμε, με χαρά κάθε στιγμή, με πάθος, με αφοσίωση….Δεν απολαμβάνουμε όλα όσα μας δίνονται, όλους όσους αγαπάμε κ θέλουμε στη ζωή μας, και αφήνουμε γκρίζες στιγμές και συννεφιές να επηρεάζουν τις μέρες μας… Και τότε έρχεται – δυστυχώς – κάποιο δυσάρεστο γεγονός να μας το επιβεβαιώσει.

Ότι επαναπαυθήκαμε στην “αθανασία”, ότι παρεξηγηθήκαμε, ότι δεν μιλήσαμε στον άνθρωπο μας να του πούμε ένα συγνώμη, ένα σ’αγαπώ, παρά αφήσαμε τον εγωισμό να μας χαλάσει τη μέρα…..

 

Δεν ζούμε για πάντα.
Ούτε εμείς, ούτε οι γύρω μας.
Ας διαχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα κ ας κρατήσουμε την ποιότητα, τη χαρά, το γέλιο, τον ήλιο στη ζωή μας. Ας είμαστε αισιόδοξοι γιατί πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό που ζούμε, ας μην μιζεριάζουμε και χαλάμε την δική μας ψυχή κ των γύρω μας….

Γιατί το σημαντικότερο σ’αυτα που έχουμε, είναι οτι ζούμε!
Ότι είμαστε “εδώ”! Κι αφού είμαστε καλά, όλα μπορούμε να τα διευθετήσουμε. 

Όλα θα γίνουν! Φτάνει να είμαστε καλά. 
Τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο! Ζήστε! 
Μια φλόγα τόση δα είμαστε και ποτέ δεν ξέρουμε που φυσάει!

 

Για τη Νανσυ.