«Ταβανοθεραπεια” λέει.. ξάπλωσε λέει, κοίτα το ταβάνι κ θα ηρεμήσεις….

Τον τελευταίο καιρό δεν μου φτάνει το 24ωρο. Δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο, για την ακρίβεια έχω ελάχιστο.

Δεν έχω λοιπόν την πολυτέλεια του διαλογισμού, της χαλάρωσης, του να «φυγω» ας πούμε. Όχι μόνο από τις υποχρεώσεις αλλά και από επιλογή. Βασικα ένα μυστήριο συνδυασμό επιλογών ΚΑΙ για την κάλυψη των υποχρεώσεων αλλά και για ψυχοθεραπεία.

Το μάτι μου πήγε τυχαία στο φωτιστικό του δωματίου μου.
Υπολοιπο από ένα μικρό ιστό αράχνης σκονισμένο, εμένα εκεί να μου θυμίσει ότι για άλλη μια φορά ξέχασα, ή δεν πρόλαβα να ξεσκονίσω.

Μου θύμισε επίσης άλλη μια φορά την «καταραμένη» αυτή πτυχή του εαυτού μου.

 

Να φεύγω. Να φεύγω από κάθε τι μόνιμο,βαρετό.
Ίσως καμιά φορά τοξικό ναι μονότονο….
Να μη με νοιάζει αν αυτό το κάτι, κάποτε με είχε δέσει για τα καλά όμως κ από εκεί όταν πλέον δεν μου πρόσφερε κάτι κατάφερνα να φύγω.

Γιατί δέσμιοι δεν αξίζει να είμαστε πουθενά και όταν το κάνουμε είναι σίγουρα επιλογή μας.
Είνα ,μετά από πολύ ώριμη σκέψη γιατί διαφορετικά το αποτέλεσμα είναι μόνο αρνητικό.

Κι αν κάτι δε μας κάνει κι αν κάτι μας χαλάει, το ξεσκονίζουμε.
Το διώχνουμε. Το αφήνουμε φεύγουμε και πάμε κάπου αλλού να δημιουργήσουμε..

 

Σηκώθηκα από το κρεβάτι πήρα ένα πανάκι κ έβγαλα τον ιστό από το φωτιστικό.
Στα ακουστικά μου έπαιζε ένα τραγούδι δυνατά….
«I’m not immortal I’m bound to flesh, I feel glory when nothing was left, I feel passion near the edge”……

 

Αύριο είναι ξανά μια καινούργια μέρα.
Μπορεί στο ίδιο σπίτι μπορεί στις ίδιες παραστάσεις όμως Όχι στις ίδιες καταστάσεις.
Εγώ μπορώ να «είμαι» κάπου αλλού εκεί που θα ορίσω και θα επιλέξω.
Εγώ όπως και αυτή η μικρή αράχνη που μου άφησε πίσω τα υπόλοιπα του ιστού της.

Θα ξεκινήσω τη μέρα μου σε μια λευκή σελίδα θα προσθέσω κάτι νέο.
Χωρίς σκόνη. Χωρίς κατάλοιπα.
Κάθε μέρα μια μικρή νέα αρχή……